துரந்தர் படம்

 துரந்தர் படம் பாக்ஸ்டான் பற்றியது. அங்கிருக்கும் மத வெறி, கள்ள நோட்டு, தாதாக்கள் என பலவற்றையும் பற்றி துரந்தர் படம் காட்டியிருப்பது நம்மிடையே இருந்து கொண்டு, 'ஐ லவ் பாக்ஸ்டான்' சொல்லும் கூட்டத்துக்கு எரிச்சலை ஏற்படுத்த...

சினிமா உலகில் ‘துரந்தர்’ என்ற புதிய படைப்பு வெளியானவுடன், இதுவரை ஒருதலைப்பட்சமாக இந்தியாவை சித்தரித்துக் பழகிய சில வட்டாரங்கள் அசௌகரியத்துடன் எதிர்வினை காட்டுகின்றன. காரணம் எளிது—இந்தியா பற்றிய கதைகளை இந்தியாவின் பார்வையில் சொல்லத் தொடங்கியிருக்கிறது புதிய தலைமுறை கலைஞர்கள்.

படங்கள் வழியாக இந்தியாவையே இந்தியர்கள் தவறாகப் புரிந்துகொள்ளும் சூழலை நீண்ட காலமாகவே நாம் பார்த்து வந்தோம். வெளிநாட்டு பார்வை, அரசியல் கோணங்கள், பிரிந்து போன கதைக்களங்கள்—இவை எல்லாம் சேர்ந்து இந்தியா என்ற நாடு எப்படி இருக்கிறது என்பதை மறைத்து வேறு ஒரு உருவத்தை விதைத்துவிட்டது.

ஆனால் ‘துரந்தர்’ போன்ற திரைப்படங்கள் ஒரு மாற்றத்தின் தொடக்கத்தை காட்டுகின்றன.

இப்போது இந்தியா தன் கதையைத் தானே சொல்லத் தொடங்கியுள்ளது.

நாடாகிய இந்தியாவின் வலிமை, பாரம்பரியம், வரலாறு, திறன்—all of these are no longer left to be interpreted by outsiders.

இதுதான் புதிய இந்தியா.

தன் உண்மையைத் தானே பதிவு செய்யும் இந்தியா.

கூறாவிட்டால் சொல்லும், மறைத்தால் வெளிப்படுத்தும், தவறாகப் படைத்தால் நேர்மையாக நிறுத்திக் காட்டும் இந்தியா.

சினிமா என்ற கலை உலகில் இந்த மாற்றம் வருவது—ஒரு படத்தின் வெற்றியைத் தாண்டி—ஒரு நாடின் விழிப்புணர்வின் வெற்றி.

அந்த எரிச்சலை விமரிசனமாக்கி வன்மத்தை துரந்தர் மீது சமூகவலைதளங்களில் கொட்ட...

பொது ஜனங்கள் அவர்கள் விமரிசனத்தை விமரிசனம் செய்ய...

தாங்க முடியாமல் தங்கள் விமரிசனங்களை 'ஐ லவ் பாக்ஸ்டான்' கூட்டம் திரும்பப் பெற்றிருக்கிறது.

என்றாலும்... ஐ லவ் பாக்ஸ்டானின் மூலாதாரமான விமரிசன குழு (Film Critics Guild), "இப்படி எங்கள் விமரிசகர்களை நீங்கள் விமரிசிப்பதும், அவர்களை தங்கள் விமரிசனங்களை திரும்பப் பெற வைப்பதும் தப்பு" என்று கதற....

அந்த Film Critics Guildக்கும் பாடமெடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள் சமூக வலைதளத்தில் பொது மக்கள்!

பாலிவுட் ஹ்ரிதிக் ரோஷன் நிக்கா செய்திருப்பது ஒரு மர்ம பெண்ணை என்பதால் அவனும் அந்தப் படம் பற்றி அவதூறாகப் பேசி அதை இப்போது திரும்பப் பெற்றதோடு, துரந்தரை பாராட்டி ட்வீட் செய்திருக்கிறான்.

எல்லாக் கருத்துக்கும் எதிர்க் கருத்து உண்டு என்பதை புரிந்து கொள்ள வைக்கும் சமூக வலை தளம் வாழ்க!

Official statement from the Film Critics Guild on the targeted attacks and harassment faced by film critics and journalists this week. The Guild strongly condemns this behaviour and stands in solidarity with our colleagues.

Watched Dhurandhar this morning in a houseful show in a Bengaluru theater. A masterly spy action and espionage thriller film. Based on "incredible true stories", the director Aditya Dhar has made a film that is at once gripping, absorbing, provocative and entertaining. Not one dull moment in the entire 3h 30 min duration of the film. Above all, the film is a great tribute to the grit and dedication of the Indian Intelligence agencies, especially its secret agents and operators whose names and identities may never be known, but who play a major role in neutralizing the enemies of our nation, putting their lives at stake.

The film is totally focused on the secret agent Hamza Ali Mazari's (Ranveer Singh) life and action in Pakistan. The Indian security establishment's "operation" plan is understated, as it is mentioned only in the start and the end, to provide the context to the film. Most part of the film happens in the Lyari locality of Karachi in Pakistan. The town's underworld and its nexus with ISI and Jihadi terrorism, its degenerated politics, the gruesome streak of violence, the lifestyle of its elite, its internal frictions especially vis-a-vis Balochis, the ingrained hatred against India and Hindus, everything is portrayed in flesh and blood. The love track and marriage of the agent with the Paki politician's daughter is narrated crisply and briefly.

An Indian film's portrayal of an interior Pakistani landscape and the Pakistani Muslim psyche in such a deeply realistic manner is brilliant and noteworthy. It is unprecedented in Bollywood. Of course, the dialogues are in Urdu-mixed Hindi instead of full Urdu or Balochi, so that Hindi film viewers can understand. But this does not dilute the authenticity of the depiction in any manner.

Great performances by all the actors, especially Ranveer Singh, Akshaye Khanna, Madhavan, Arjun Rampal and Sanjay Dutt. Cinematography is world class. The film is A rated and does have a lot of violence and gore, in line with the theme. But it is all shown fast-paced, never in a cringy or disgusting manner. The only places that were painful for me personally were the scene of torture of suspected Indian spy by ISI and the real footage of 26/11 terror attack. All other Paki mafia violence can be watched dispassionately.

The background music is wonderful, with it's overarching presence throughout the film, complimenting its visuals, like a love song track with heavy beats during a menacing chase or gun fight scene. Rap, 80-90's film songs, Ghazals, such wide range of songs in the BGM provides a nice, aesthetic contrast to the tension filled flow of the film.

I see all the opposition to this film in India from certain quarters pointless. If at all the film has any politics, it is the politics of taking fiercely pro-India position, and not dillydallying in proclaiming Pakistan as an Islamic terrorist state. This is not propaganda, but being truthful and honest. How else do we want Indian films to be? Sympathetic to Pakistan? Anyway, this film's timeline is 1999-2009, marked by Vajpayee and UPA-I governments, so any credit to the Indian security establishment in this period applies to the Congress-led government also. The sequel to the film, Part 2 is already announced, which may depict operations in the post-2014 period also. We have to wait and watch.

The film has been banned in 5 Gulf countries. But the cited reason is that the film is anti-Pakistan, and NOT anti-Muslim, which the Indian opposers need to take note of. The news anchor Arfa Khanum Sherwani has gone to the extent of saying that the film offends and insults Indian Muslims as a community. Because the "Muslim way of life", the names, the dresses, the food, etc. of all the Pakistani mafia dons, terrorists, politicians and families are shown all through the film, the Hindu viewers in India seeing this would associate it with their Muslim neighbors, she says. This kind of logic is baffling. But, well, it is very difficult to predict the kind of myriad influences a film would create among the viewers, so she may be partially right.

But, then, what the film showed is real and truthful. And why should we think that a *film* like Dhurandhar will newly create such an impression? From Pahalgam attack to the reports about the plight of Hindus in Pakistan, there is already so much real incidents and happenings that would do that. Murderous Pakistanis shouting "Naare Takdir, Allahu Akbar" celebrating the death of Kaffir Hindus in the 26/11 attack was real, and that's what is shown in the film. Anyway, no sane and sensible Hindu in the present times would associate "Allahu Akbar" with anything noble, spiritual or devotional like in the 1970-80s, (s)he would associate it only with terror, violence and hatred. Let the likes of Arfa come to terms with this truth.