சங்க இலக்கியத்தில் பசங்க இலக்கியத்தில் பழங்கால இந்தியா!
பண்டைய தமிழகம் என்பது பல்வேறு குறுநில மன்னர்கள் ஆட்சியின் கீழ் சிறு சிறு தனி நாடுகளாக இருந்தது. 300க்கும் மேற்பட்ட மன்னர்/தலைவர் பற்றிய குறிப்புகள் சங்க இலக்கியத்தில் உள்ளது. பண்பாட்டு அளவில் இன்றைய இந்தியாவை ஒற்றை நாடாக போற்றுவது தமிழர் மரபு என்பதை பல பாடல்களில் உள்ளது
நாட்டுப் பெயர்- சங்கப் புலவர்கள் பழங்கால இந்தியாவை "நாவலந் தண்பொழில்' என்றே குறிப்பிட்டுள்ளனர்.
""மாய அவுணர் மருங்கறத் தபுத்த வேல் /
நாவலம் தண்பொழில் வடபொழில் ஆயிடை'' (பரிபாடல்- 5: 7-8), (அவுணர்களைச் சுற்றத்தோடு தன் வேலால் அழித்த நாவலந் தீவு வட பகுதியில்), ""நாவலந் தண் பொழில் வீவின்றி விளங்க'' (பெரும்பாண்-465). (நாவல் மரத்தால் பெயர் பெற்ற குளிர்ந்த நாடு).
நாவலந் தீவு என்ற தொடர் ஏலாதியில் (56) வந்துள்ளது. அதற்குச் சென்னைப் பல்கலைக்கழகப் பேரகராதி "ஏழ் கடலுள் உப்புக்கடல் சூழ்ந்த தீவு'' என்று பொருள் கூறியுள்ளது.
நாட்டு எல்லை
காரிகிழார் என்ற புலவர் பாண்டிய அரசனைப் புகழும்போது,
வடாஅது பனிபடு நெடுவரை வடக்கும்
தெனாஅது உருகெழு குமரியின் தெற்கும்
குணாஅது கரைபொரு தொடுகடற் குணக்கும்
குடாஅது தொன்றுமுதிர் பெளவத்தின் குடக்கு
என்று கூறுகையில் (புறம்.6.1-4) இந்திய நாட்டின் அன்றைய நாவலந் தீவின் எல்லைகளையே குறிப்பிடுகிறார்.
மாங்குடி மருதனார் இன்னொரு பாண்டிய மன்னனைப் புகழும்போது அந்த எல்லைகளைத் ""தென்குமரி வடபெருங்கல் / குணகுட கடலா எல்லை'' (மதுரைக் காஞ்சி. 71-72) என்று கூறுவதும், குறுங்கோழியூர் கிழார் என்ற புலவர் சேரனைப் புகழும்போது, ""தென்குமரி வடபெருங்கல் குணகுட கடலா எல்லை'' (புறம்-17.1-2) என்று கூறுவதும் அறியத்தக்கது.
"வட பெருங்கல்' என்பது இமய மலையே.
பதிற்றுப்பத்தில் குமட்டூர் கண்ணனார் வட எல்லையை இமயம் என்றும், தென் எல்லையைக் குமரி என்றும் குறிப்பிட்டுள்ளார். ""ஆரியர் துவன்றிய பேரிசை இமயம்/ தென் குமரியொடு ஆயிடை''(11. 23-24). பரணர் தொன்மத்தைப் பற்றிப் பேசும்போது இமயம் என்ற சொல்லையும், ""அன்னம்.... இமயத்து உச்சி வானர மகளிர்க்கு மேவல் ஆகும்'' (நற்றி.386.3). தமிழ் அரசரின் வீரத்தைப் பேசும்போது இன உணர்ச்சியை வலியுறுத்தி உள்நிலை ஆக்கமாகத் "தொன்முதிர் வடவரை' (ஆரிய அலறத் தாக்கிப் பேரிசை / தொன்முதிர் வடவரை வணங்கு விற் பொறித்து / வெஞ்சின வேந்தனை பிணித்தோன்'' (அகம்.396. 16-19) என்ற தொடரையும் பயன்படுத்தியுள்ளது மொழிப் பயன்பாடு, சூழலை (இங்கு கருத்துச் சூழலை) ஒட்டியது என்பது சமூக மொழியியல் நோக்கு ஆகும். காரிக் கிழார் பயன்படுத்திய "பனி படு நெடு வரை' என்பது கடன் மொழிபெயர்ப்பு (Credit Translation) என்று கருதத் தகுந்தது. அதையே (வட) பெருங்கல் (புறம்17.1, ம. கா.71) என்று குறுங்கோழியூர் கிழாரும், மாங்குடி மருதனாரும் குறிப்பிட்டுள்ளது உள்நிலை ஆக்கம் (Internal Creation) என்றாகும்.
மக்கள்
வட இந்திய மக்கள் "ஆரியர்' என்று சங்க இலக்கியத்தில் குறிப்பிடப்பட்டாலும் அவர்களில் பல வகையினர் இருப்பதும் தெளிவுபடுத்தப்பட்டுள்ளது.
1. பொது - (மாரி புரந்தர நந்தி) ஆரியர் / பொன்படு நெடுவரை (அகம்.398,18-19).
2. யானைப் பாகர் - ஆரியர் / பிடிபயின்று தரூஉம் பெருங்களிறு (அகம் 276, 9-10).
3. கழைக் கூத்தாடிகள் - ஆரியர் / கயிறாடு பறை (குறுந்.7.3.)
4. பொருநன் - ஆரியப் பொருநன் (அகம். 386.10)
5. போர் வீரர் - ஆரியப்படை (அகம். 336.22),
6. அரசர் - ஆரியர் அலறத் தாக்கி (அகம். 396,16).
"வடவர்' என்ற பொதுச் சொல்லும் சங்க இலக்கியத்தில் காணப்படுகிறது. அது வட இந்தியரையும் தமிழகத்தில் வட பகுதியில் உள்ள (அருவா வட தலை) மக்களையும் குறிக்கக் கையாளப்பட்டுள்ளது.
""வடவர் தந்த வான் கேழ் வட்டம் / குட புல உறுப்பின் (அகம். 340.16-17-வடநாட்டில் உள்ளவர் கொண்டு வந்த வெண்ணிற வட்டக் கல்லில் மேற்கே உள்ள பொதிகை மலை)
""வடவர் தந்த வான் கேழ் வட்டம் / தென்புல மருங்கில் சாந்தொடு பெயர'' (நெடுநல்வாடை, 51 வடவர் -52 - வடநாட்டில் உள்ளவர் கொண்டு வந்த வெண்ணிற வட்டக் கல்லும் தென்னாட்டில் விளையும் சந்தனக்கட்டைகளும் பயனற்றுக் கிடக்க)
""வடவர் வாட குடவர் கூம்ப தென்னவன் திறல் கெட'' (பட்டினப்பாலை 276-277 - வடவர் (தமிழ்நாட்டு வடவர் அருவா வடதலை) துன்பப்பட, குடவர் (தமிழகத்தின் மேற்குப் பகுதியில் உள்ளவர்) எழுச்சிக் குன்ற, தென் பகுதியில் உள்ளவர்கள் சுற்றம் கெட) என்பவை சான்றாகத் திகழ்கின்றன.
செ.வை. சண்முகம்,தமிழ்மணி, தினமணி,
The Pugalur inscriptions, discovered near Karur in Tamil Nadu, are Tamil-Brahmi inscriptions from the 2nd century CE that record the names of three generations of Chera rulers and the construction of a rock shelter for a Jain monk.
Here's a more detailed breakdown:
· Location:The inscriptions are found at Pugalur, near Karur, which was the capital of the Chera dynasty.
Time Period:They date back to the 2nd century CE.
· Content:The inscriptions mention three generations of Chera rulers:
· Athan Che[ra]l Irumporai (grandson) · Perum Kadungo (son) · Kadungon Ilam Kadungo (grandson)
Significance:The inscriptions are important because they provide epigraphic and numismatic evidence of the early Chera dynasty.
Other Inscriptions:Additional Tamil-Brahmi inscriptions can be found in locations such as Kodumanal, Aiyamalai, and Arachalur.
Specific Inscription:One inscription records the construction of a rock shelter for Chenkayapan, a Jain monk, on the investiture of Kadungon Ilam Kadungo.
Tamil-Brahmi Script:The inscriptions are written in the Tamil-Brahmi script, an archaic form of Tamil writing.
Other Names:The place is also known as Velayuthampalayam. / Arunattarmalai:
The inscriptions are located on the brow of the western cave on the southern face of the Arunattar Malai.
Meaning of Inscription:
The inscription reads "Satiyaputo Atiyan Netuman Anci itta Pali", meaning "The hermitage was given by Atiyan Netuman Anci, the Satyaputo".
The Pugalur Tamil-Brahmi inscriptions, found near Karur, are significant as they provide insights into the early Chera dynasty and the Sangam age, dating back to the 2nd century CE and mentioning rulers like Ko-adan Sellirumpoai, Perunkadungo, and Ilankadungo.
Here's a more detailed breakdown:
· Location and Significance:These inscriptions are found in caves near Pugalur, a place also known as Velayuthampalayam, located between Karur and Salem. They are considered important for understanding the early history of the Chera dynasty and the Sangam period.
· Rulers Mentioned:The inscriptions mention three generations of Chera rulers: Ko-adan Sellirumpoai (father), Perunkadungo (son), and Ilankadungo (grandson).
· Historical Context:The inscriptions are dated to the 2nd century CE, placing them within the Sangam age.
· Tamil-Brahmi Script:These inscriptions are written in the Tamil-Brahmi script, which is the earliest script used to write Old Tamil.
· Other Inscriptions:Other Tamil-Brahmi inscriptions, such as those from Mankulam and Jambai, also provide valuable information about the Sangam age and the Tamil-Brahmi period.
· Early Chera Dynasty:The inscriptions provide evidence of the early Chera dynasty's presence and reign during the Sangam period.
சங்க இலக்கியம் என்பது கி.மு. 300 முதல் கி.பி. 200 வரை தமிழ்நாட்டில் எழுதப்பட்ட இலக்கியங்களின் தொகுப்பாகும், இதில் எட்டுத்தொகை & பத்துப்பாட்டு எனும் பதினெண் மேல்க்கணக்கு நூல்கள் அடங்கும்.
சங்க இலக்கியம் என்றால் என்ன?
கி.மு. 300 முதல் கி.பி. 200 வரை தமிழ்நாட்டில் எழுதப்பட்ட இலக்கியங்களின் தொகுப்பு.
"சங்க இலக்கியம்" என்ற பெயர், சங்க காலத்தில் வாழ்ந்த புலவர்களால் எழுதப்பட்ட இலக்கியங்களை குறிக்கிறது.
சங்க இலக்கியம், தென்னிந்தியாவின் ஆரம்பகால இலக்கியமாக அங்கீகரிக்கப்பட்டது.
சங்க இலக்கியத்தின் முக்கிய நூல்கள்:
எட்டுத்தொகை: நற்றிணை, குறுந்தொகை, ஐங்குறுநூறு, பதிற்றுப்பத்து, பரிபாடல், கலித்தொகை, அகநானூறு, புறநானூறு.
பத்துப்பாட்டு: திருமுருகனாரியல், திருவெம்பாவியல், திருத்தொண்டர்வாியல், திருச்சபையியல், திருத்தொண்டர், திருத்தொண்டர், திருத்தொண்டர், திருத்தொண்டர், திருத்தொண்டர், திருத்தொண்டர்.
பதினெண்கீழ்க்கணக்கு: தொல்காப்பியம், நாலந்தா, திருக்குறள், திருவாசகம், திருத்தொண்டர், திருத்தொண்டர், திருத்தொண்டர், திருத்தொண்டர், திருத்தொண்டர், திருத்தொண்டர்.
சங்க இலக்கியத்தின் சிறப்புகள்:
சங்க இலக்கியத்தில் அக்கால தமிழர்களின் வாழ்வியல், காதல், போர், வீரச்செயல்கள், இயற்கை, சமூகம் போன்ற பல விஷயங்கள் இடம் பெற்றுள்ளன.
சங்க இலக்கியம், தமிழ் இலக்கியத்தின் ஒரு முக்கியமான அங்கமாக கருதப்படுகிறது.
சங்க இலக்கியம், தமிழ் மொழி மற்றும் இலக்கியத்தின் வளர்ச்சிக்கு ஒரு அடித்தளமாக அமைந்தது.
சங்க இலக்கியம் காட்டும் இந்தியா எல்லை
சங்க இலக்கியம் (poமு. 50 முதல் poaa 600 வரையிலான காலம்) தமிழர்களின் பழமையான இலக்கியமாகும். இது தமிழகத்தின் பண்பாடு, வாழ்வியல், அரசியல், புவியியல் ஆகியவற்றை விவரிக்கிறது. சங்க இலக்கியம் "இந்தியா" என்ற ஒரு நவீன தேசிய எல்லையை நேரடியாகக் குறிப்பிடாவிட்டாலும், அக்காலத்தில் தமிழர் வாழ்ந்த பகுதிகள் மற்றும் அவர்களின் தொடர்புகள் மூலம் அப்போதைய "பாரதத்தின்" புவியியல் எல்லைகளை மறைமுகமாகக் காட்டுகிறது. இதைப் புரிந்து கொள்ள, சங்க இலக்கியத்தில் குறிப்பிடப்படும் இடங்கள், மக்கள், அரசுகள் ஆகியவற்றை ஆராய வேண்டும்.
சங்க இலக்கியத்தில் காணப்படும் புவியியல் எல்லைகள்
சங்க இலக்கியம் முக்கியமாக தமிழகம் மற்றும் அதைச் சுற்றியுள்ள பகுதிகளை மையமாகக் கொண்டது. ஆனால், வட இந்தியாவுடனான தொடர்புகள் மற்றும் அயல்நாட்டு உறவுகள் மூலம் அக்கால இந்தியாவின் பரந்த புவியியல் பரப்பைப் புலப்படுத்துகிறது.
1. தெற்கு எல்லை: குமரி முதல் சேர நாடு
குமரி (கன்னியாகுமரி): சங்க இலக்கியத்தில் "குமரி" தெற்கு எல்லையாகக் குறிப்பிடப்படுகிறது. புறநானூறு 6-ல் "குமரி ஆறு" என்று தெற்கு எல்லையாகிய கடல் பகுதி சுட்டப்படுகிறது.
சேர நாடு: மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைகள் மற்றும் இன்றைய கேரளப் பகுதிகள் சேர நாடாகக் குறிப்பிடப்படுகின்றன. பதிற்றுப்பத்து சேர மன்னர்களின் ஆட்சியை விவரிக்கிறது.
2. வடக்கு எல்லை: வேங்கடம் (திருப்பதி) முதல் இமயம்
வேங்கடம்: சங்க இலக்கியத்தில் "வேங்கட மலை" (திருப்பதி மலை) தமிழகத்தின் வடக்கு எல்லையாகக் கருதப்படுகிறது. அகநானூறு 211-ல் "வட வேங்கடம்" என்று குறிப்பிடப்படுகிறது. இது சோழ, பாண்டிய, சேர நாடுகளுக்கு அப்பால் உள்ள வடக்கு எல்லையைக் குறிக்கிறது.
இமயம்: புறநானூறு 17-ல் "இமயம்" வடக்கு எல்லையாகக் குறிப்பிடப்படுகிறது: "வட இமயம் தொட்டுத் தென் குமரி ஓரம்". இது இந்தியாவின் பரந்த புவியியல் எல்லையை மறைமுகமாக சுட்டுகிறது, ஆனால் இது ஒரு கவிதை உருவகமாகவும் இருக்கலாம்.
நந்தர்கள்: அகநானூறு 69-ல் "நந்தர்" (மகத நந்த வம்சம்) பற்றிய குறிப்பு உள்ளது, இது வட இந்தியாவுடனான தொடர்பை வெளிப்படுத்துகிறது.
3. கிழக்கு எல்லை: வங்காள விரிகுடா
சங்க இலக்கியத்தில் சோழ நாடு கிழக்கு கடற்கரையை உள்ளடக்கியது. பட்டினப்பாலை சோழ துறைமுகமான புகார் (காவிரிப்பூம்பட்டினம்) பற்றி விவரிக்கிறது. இது வங்காள விரிகுடாவை இந்தியாவின் கிழக்கு எல்லையாக மறைமுகமாகக் காட்டுகிறது.
4. மேற்கு எல்லை: அரபிக் கடல் மற்றும் சேர நாடு
சேரர்களின் ஆட்சியில் மேற்கு கடற்கரை (இன்றைய கேரளம்) அடங்கியது. பதிற்றுப்பத்து 2-ல் "முசிறி" (முசிறி துறைமுகம்) பற்றிய குறிப்பு உள்ளது, இது அரபிக் கடலை மேற்கு எல்லையாகக் காட்டுகிறது.
அயல் நாடுகளுடன் தொடர்பு
சங்க இலக்கியம் இந்தியாவின் எல்லைகளை மீறி வெளிநாட்டு தொடர்புகளையும் குறிப்பிடுகிறது:
யவனர்: புறநானூறு 56-ல் "யவனர்" (கிரேக்கர்கள்/ரோமர்கள்) பற்றிய குறிப்பு உள்ளது. அவர்கள் முசிறி, புகார் போன்ற துறைமுகங்களுக்கு வணிகத்திற்காக வந்தனர்.
சீனம்: பட்டினப்பாலை சீனர்களின் பட்டு வணிகத்தை மறைமுகமாக சுட்டுகிறது.
இலங்கை (ஈழம்): புறநானூறு 378-ல் "ஈழம்" பற்றிய குறிப்பு உள்ளது, இது தெற்கு எல்லைக்கு அப்பால் உள்ள தொடர்பை வெளிப்படுத்துகிறது.
சங்க இலக்கியம் காட்டும் இந்தியாவின் பரப்பு
தெற்கு: கன்னியாகுமரி முதல்.
வடக்கு: வேங்கடம் (திருப்பதி) முதல் இமயம் வரை (கவிதை உருவகமாகவும், வட இந்திய தொடர்பு மூலமாகவும்).
கிழக்கு: வங்காள விரிகுடா (சோழ நாட்டின் கடற்கரை).
மேற்கு: அரபிக் கடல் (சேர நாட்டின் துறைமுகங்கள்).
அறிஞர்களின் பார்வை
புவியியல் உணர்வு: சங்க இலக்கியம் "பாரதம்" என்ற ஒரு ஒருங்கிணைந்த தேசத்தை நேரடியாகக் குறிப்பிடவில்லை. ஆனால், "இமயம் முதல் குமரி" என்ற குறிப்பு ஒரு பரந்த புவியியல் புரிதலை வெளிப்படுத்துகிறது.
தமிழர் மையம்: சங்க இலக்கியம் முதன்மையாக தமிழர் வாழ்ந்த "தமிழகம்" (சேர, சோழ, பாண்டிய நாடுகள்) மையமாகக் கொண்டது. வட இந்தியாவுடனான தொடர்பு இருந்தாலும், அது தமிழர் பார்வையில் இருந்தே விவரிக்கப்படுகிறது.
முடிவு
சங்க இலக்கியம் இந்தியாவின் நவீன எல்லைகளை வரையறுக்கவில்லை என்றாலும், அது ஒரு பரந்த புவியியல் பரப்பை—குமரி முதல் இமயம், அரபிக் கடல் முதல் வங்காள விரிகுடா வரை—மறைமுகமாகக் காட்டுகிறது. இது தமிழர்களின் உலக புரிதலையும், அவர்களின் வணிக, பண்பாட்டு தொடர்புகளையும் வெளிப்படுத்துகிறது. எனவே, சங்க இலக்கியம் இந்தியாவின் எல்லையை ஒரு தமிழ் மையப்பார்வையில், ஆனால் பரந்த புவியியல் உணர்வுடன் சித்தரிக்கிறது.ழங்கால இந்தியா!
பண்டைய தமிழகம் என்பது பல்வேறு குறுநில மன்னர்கள் ஆட்சியின் கீழ் சிறு சிறு தனி நாடுகளாக இருந்தது. 300க்கும் மேற்பட்ட மன்னர்/தலைவர் பற்றிய குறிப்புகள் சங்க இலக்கியத்தில் உள்ளது. பண்பாட்டு அளவில் இன்றைய இந்தியாவை ஒற்றை நாடாக போற்றுவது தமிழர் மரபு என்பதை பல பாடல்களில் உள்ளது
நாட்டுப் பெயர்
சங்கப் புலவர்கள் பழங்கால இந்தியாவை "நாவலந் தண்பொழில்' என்றே குறிப்பிட்டுள்ளனர்.
""மாய அவுணர் மருங்கறத் தபுத்த வேல் /
நாவலம் தண்பொழில் வடபொழில் ஆயிடை'' (பரிபாடல்- 5: 7-8), (அவுணர்களைச் சுற்றத்தோடு தன் வேலால் அழித்த நாவலந் தீவு வட பகுதியில்), ""நாவலந் தண் பொழில் வீவின்றி விளங்க'' (பெரும்பாண்-465). (நாவல் மரத்தால் பெயர் பெற்ற குளிர்ந்த நாடு).
நாவலந் தீவு என்ற தொடர் ஏலாதியில் (56) வந்துள்ளது. அதற்குச் சென்னைப் பல்கலைக்கழகப் பேரகராதி "ஏழ் கடலுள் உப்புக்கடல் சூழ்ந்த தீவு'' என்று பொருள் கூறியுள்ளது.
நாட்டு எல்லை
காரிகிழார் என்ற புலவர் பாண்டிய அரசனைப் புகழும்போது,
வடாஅது பனிபடு நெடுவரை வடக்கும்
தெனாஅது உருகெழு குமரியின் தெற்கும்
குணாஅது கரைபொரு தொடுகடற் குணக்கும்
குடாஅது தொன்றுமுதிர் பெளவத்தின் குடக்கு
என்று கூறுகையில் (புறம்.6.1-4) இந்திய நாட்டின் அன்றைய நாவலந் தீவின் எல்லைகளையே குறிப்பிடுகிறார்.
மாங்குடி மருதனார் இன்னொரு பாண்டிய மன்னனைப் புகழும்போது அந்த எல்லைகளைத் ""தென்குமரி வடபெருங்கல் / குணகுட கடலா எல்லை'' (மதுரைக் காஞ்சி. 71-72) என்று கூறுவதும், குறுங்கோழியூர் கிழார் என்ற புலவர் சேரனைப் புகழும்போது, ""தென்குமரி வடபெருங்கல் குணகுட கடலா எல்லை'' (புறம்-17.1-2) என்று கூறுவதும் அறியத்தக்கது.
"வட பெருங்கல்' என்பது இமய மலையே.
பதிற்றுப்பத்தில் குமட்டூர் கண்ணனார் வட எல்லையை இமயம் என்றும், தென் எல்லையைக் குமரி என்றும் குறிப்பிட்டுள்ளார். ""ஆரியர் துவன்றிய பேரிசை இமயம்/ தென் குமரியொடு ஆயிடை''(11. 23-24). பரணர் தொன்மத்தைப் பற்றிப் பேசும்போது இமயம் என்ற சொல்லையும், ""அன்னம்.... இமயத்து உச்சி வானர மகளிர்க்கு மேவல் ஆகும்'' (நற்றி.386.3). தமிழ் அரசரின் வீரத்தைப் பேசும்போது இன உணர்ச்சியை வலியுறுத்தி உள்நிலை ஆக்கமாகத் "தொன்முதிர் வடவரை' (ஆரிய அலறத் தாக்கிப் பேரிசை / தொன்முதிர் வடவரை வணங்கு விற் பொறித்து / வெஞ்சின வேந்தனை பிணித்தோன்'' (அகம்.396. 16-19) என்ற தொடரையும் பயன்படுத்தியுள்ளது மொழிப் பயன்பாடு, சூழலை (இங்கு கருத்துச் சூழலை) ஒட்டியது என்பது சமூக மொழியியல் நோக்கு ஆகும். காரிக் கிழார் பயன்படுத்திய "பனி படு நெடு வரை' என்பது கடன் மொழிபெயர்ப்பு (Credit Translation) என்று கருதத் தகுந்தது. அதையே (வட) பெருங்கல் (புறம்17.1, ம. கா.71) என்று குறுங்கோழியூர் கிழாரும், மாங்குடி மருதனாரும் குறிப்பிட்டுள்ளது உள்நிலை ஆக்கம் (Internal Creation) என்றாகும்.
மக்கள்
வட இந்திய மக்கள் "ஆரியர்' என்று சங்க இலக்கியத்தில் குறிப்பிடப்பட்டாலும் அவர்களில் பல வகையினர் இருப்பதும் தெளிவுபடுத்தப்பட்டுள்ளது.
1. பொது - (மாரி புரந்தர நந்தி) ஆரியர் / பொன்படு நெடுவரை (அகம்.398,18-19).
2. யானைப் பாகர் - ஆரியர் / பிடிபயின்று தரூஉம் பெருங்களிறு (அகம் 276, 9-10).
3. கழைக் கூத்தாடிகள் - ஆரியர் / கயிறாடு பறை (குறுந்.7.3.)
4. பொருநன் - ஆரியப் பொருநன் (அகம். 386.10)
5. போர் வீரர் - ஆரியப்படை (அகம். 336.22),
6. அரசர் - ஆரியர் அலறத் தாக்கி (அகம். 396,16).
"வடவர்' என்ற பொதுச் சொல்லும் சங்க இலக்கியத்தில் காணப்படுகிறது. அது வட இந்தியரையும் தமிழகத்தில் வட பகுதியில் உள்ள (அருவா வட தலை) மக்களையும் குறிக்கக் கையாளப்பட்டுள்ளது.
""வடவர் தந்த வான் கேழ் வட்டம் / குட புல உறுப்பின் (அகம். 340.16-17-வடநாட்டில் உள்ளவர் கொண்டு வந்த வெண்ணிற வட்டக் கல்லில் மேற்கே உள்ள பொதிகை மலை)
""வடவர் தந்த வான் கேழ் வட்டம் / தென்புல மருங்கில் சாந்தொடு பெயர'' (நெடுநல்வாடை, 51 வடவர் -52 - வடநாட்டில் உள்ளவர் கொண்டு வந்த வெண்ணிற வட்டக் கல்லும் தென்னாட்டில் விளையும் சந்தனக்கட்டைகளும் பயனற்றுக் கிடக்க)
""வடவர் வாட குடவர் கூம்ப தென்னவன் திறல் கெட'' (பட்டினப்பாலை 276-277 - வடவர் (தமிழ்நாட்டு வடவர் அருவா வடதலை) துன்பப்பட, குடவர் (தமிழகத்தின் மேற்குப் பகுதியில் உள்ளவர்) எழுச்சிக் குன்ற, தென் பகுதியில் உள்ளவர்கள் சுற்றம் கெட) என்பவை சான்றாகத் திகழ்கின்றன.
செ.வை. சண்முகம்,தமிழ்மணி, தினமணி,
The Pugalur inscriptions, discovered near Karur in Tamil Nadu, are Tamil-Brahmi inscriptions from the 2nd century CE that record the names of three generations of Chera rulers and the construction of a rock shelter for a Jain monk.
Here's a more detailed breakdown:
Location: The inscriptions are found at Pugalur, near Karur, which was the capital of the Chera dynasty.
· Time Period:They date back to the 2nd century CE.
· Content:The inscriptions mention three generations of Chera rulers:· Athan Che[ra]l Irumporai (grandson) · Perum Kadungo (son) · Kadungon Ilam Kadungo (grandson)
Significance:The inscriptions are important because they provide epigraphic and numismatic evidence of the early Chera dynasty.
Other Inscriptions:Additional Tamil-Brahmi inscriptions can be found in locations such as Kodumanal, Aiyamalai, and Arachalur.
Specific Inscription:One inscription records the construction of a rock shelter for Chenkayapan, a Jain monk, on the investiture of Kadungon Ilam Kadungo.
Tamil-Brahmi Script:The inscriptions are written in the Tamil-Brahmi script, an archaic form of Tamil writing.
Other Names:The place is also known as Velayuthampalayam. Arunattarmalai:
The inscriptions are located on the brow of the western cave on the southern face of the Arunattar Malai.
Meaning of Inscription:The inscription reads "Satiyaputo Atiyan Netuman Anci itta Pali", meaning "The hermitage was given by Atiyan Netuman Anci, the Satyaputo".
The Pugalur Tamil-Brahmi inscriptions, found near Karur, are significant as they provide insights into the early Chera dynasty and the Sangam age, dating back to the 2nd century CE and mentioning rulers like Ko-adan Sellirumpoai, Perunkadungo, and Ilankadungo.
Here's a more detailed breakdown:
· Location and Significance:These inscriptions are found in caves near Pugalur, a place also known as Velayuthampalayam, located between Karur and Salem. They are considered important for understanding the early history of the Chera dynasty and the Sangam period.
· Rulers Mentioned:The inscriptions mention three generations of Chera rulers: Ko-adan Sellirumpoai (father), Perunkadungo (son), and Ilankadungo (grandson).
· Historical Context:The inscriptions are dated to the 2nd century CE, placing them within the Sangam age.
· Tamil-Brahmi Script:These inscriptions are written in the Tamil-Brahmi script, which is the earliest script used to write Old Tamil.
· Other Inscriptions:Other Tamil-Brahmi inscriptions, such as those from Mankulam and Jambai, also provide valuable information about the Sangam age and the Tamil-Brahmi period.
· Early Chera Dynasty:The inscriptions provide evidence of the early Chera dynasty's presence and reign during the Sangam period.
சங்க இலக்கியம் என்பது கி.மு. 300 முதல் கி.பி. 200 வரை தமிழ்நாட்டில் எழுதப்பட்ட இலக்கியங்களின் தொகுப்பாகும், இதில் எட்டுத்தொகை & பத்துப்பாட்டு எனும் பதினெண் மேல்க்கணக்கு நூல்கள் அடங்கும்.
சங்க இலக்கியம் என்றால் என்ன?
கி.மு. 300 முதல் கி.பி. 200 வரை தமிழ்நாட்டில் எழுதப்பட்ட இலக்கியங்களின் தொகுப்பு.
"சங்க இலக்கியம்" என்ற பெயர், சங்க காலத்தில் வாழ்ந்த புலவர்களால் எழுதப்பட்ட இலக்கியங்களை குறிக்கிறது.
சங்க இலக்கியம், தென்னிந்தியாவின் ஆரம்பகால இலக்கியமாக அங்கீகரிக்கப்பட்டது.
சங்க இலக்கியத்தின் முக்கிய நூல்கள்:
எட்டுத்தொகை: நற்றிணை, குறுந்தொகை, ஐங்குறுநூறு, பதிற்றுப்பத்து, பரிபாடல், கலித்தொகை, அகநானூறு, புறநானூறு.
பத்துப்பாட்டு: திருமுருகனாரியல், திருவெம்பாவியல், திருத்தொண்டர்வாியல், திருச்சபையியல், திருத்தொண்டர், திருத்தொண்டர், திருத்தொண்டர், திருத்தொண்டர், திருத்தொண்டர், திருத்தொண்டர்.
பதினெண்கீழ்க்கணக்கு: தொல்காப்பியம், நாலந்தா, திருக்குறள், திருவாசகம், திருத்தொண்டர், திருத்தொண்டர், திருத்தொண்டர், திருத்தொண்டர், திருத்தொண்டர், திருத்தொண்டர்.
சங்க இலக்கியத்தின் சிறப்புகள்:
சங்க இலக்கியத்தில் அக்கால தமிழர்களின் வாழ்வியல், காதல், போர், வீரச்செயல்கள், இயற்கை, சமூகம் போன்ற பல விஷயங்கள் இடம் பெற்றுள்ளன.
சங்க இலக்கியம், தமிழ் இலக்கியத்தின் ஒரு முக்கியமான அங்கமாக கருதப்படுகிறது.
சங்க இலக்கியம், தமிழ் மொழி மற்றும் இலக்கியத்தின் வளர்ச்சிக்கு ஒரு அடித்தளமாக அமைந்தது.
சங்க இலக்கியம் காட்டும் இந்தியா எல்லை
சங்க இலக்கியம் (poமு. 50 முதல் poaa 600 வரையிலான காலம்) தமிழர்களின் பழமையான இலக்கியமாகும். இது தமிழகத்தின் பண்பாடு, வாழ்வியல், அரசியல், புவியியல் ஆகியவற்றை விவரிக்கிறது. சங்க இலக்கியம் "இந்தியா" என்ற ஒரு நவீன தேசிய எல்லையை நேரடியாகக் குறிப்பிடாவிட்டாலும், அக்காலத்தில் தமிழர் வாழ்ந்த பகுதிகள் மற்றும் அவர்களின் தொடர்புகள் மூலம் அப்போதைய "பாரதத்தின்" புவியியல் எல்லைகளை மறைமுகமாகக் காட்டுகிறது. இதைப் புரிந்து கொள்ள, சங்க இலக்கியத்தில் குறிப்பிடப்படும் இடங்கள், மக்கள், அரசுகள் ஆகியவற்றை ஆராய வேண்டும்.
சங்க இலக்கியத்தில் காணப்படும் புவியியல் எல்லைகள்
சங்க இலக்கியம் முக்கியமாக தமிழகம் மற்றும் அதைச் சுற்றியுள்ள பகுதிகளை மையமாகக் கொண்டது. ஆனால், வட இந்தியாவுடனான தொடர்புகள் மற்றும் அயல்நாட்டு உறவுகள் மூலம் அக்கால இந்தியாவின் பரந்த புவியியல் பரப்பைப் புலப்படுத்துகிறது.
1. தெற்கு எல்லை: குமரி முதல் சேர நாடு
குமரி (கன்னியாகுமரி): சங்க இலக்கியத்தில் "குமரி" தெற்கு எல்லையாகக் குறிப்பிடப்படுகிறது. புறநானூறு 6-ல் "குமரி ஆறு" என்று தெற்கு எல்லையாகிய கடல் பகுதி சுட்டப்படுகிறது.
சேர நாடு: மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைகள் மற்றும் இன்றைய கேரளப் பகுதிகள் சேர நாடாகக் குறிப்பிடப்படுகின்றன. பதிற்றுப்பத்து சேர மன்னர்களின் ஆட்சியை விவரிக்கிறது.
2. வடக்கு எல்லை: வேங்கடம் (திருப்பதி) முதல் இமயம்
வேங்கடம்: சங்க இலக்கியத்தில் "வேங்கட மலை" (திருப்பதி மலை) தமிழகத்தின் வடக்கு எல்லையாகக் கருதப்படுகிறது. அகநானூறு 211-ல் "வட வேங்கடம்" என்று குறிப்பிடப்படுகிறது. இது சோழ, பாண்டிய, சேர நாடுகளுக்கு அப்பால் உள்ள வடக்கு எல்லையைக் குறிக்கிறது.
இமயம்: புறநானூறு 17-ல் "இமயம்" வடக்கு எல்லையாகக் குறிப்பிடப்படுகிறது: "வட இமயம் தொட்டுத் தென் குமரி ஓரம்". இது இந்தியாவின் பரந்த புவியியல் எல்லையை மறைமுகமாக சுட்டுகிறது, ஆனால் இது ஒரு கவிதை உருவகமாகவும் இருக்கலாம்.
நந்தர்கள்: அகநானூறு 69-ல் "நந்தர்" (மகத நந்த வம்சம்) பற்றிய குறிப்பு உள்ளது, இது வட இந்தியாவுடனான தொடர்பை வெளிப்படுத்துகிறது.
3. கிழக்கு எல்லை: வங்காள விரிகுடா
சங்க இலக்கியத்தில் சோழ நாடு கிழக்கு கடற்கரையை உள்ளடக்கியது. பட்டினப்பாலை சோழ துறைமுகமான புகார் (காவிரிப்பூம்பட்டினம்) பற்றி விவரிக்கிறது. இது வங்காள விரிகுடாவை இந்தியாவின் கிழக்கு எல்லையாக மறைமுகமாகக் காட்டுகிறது.
4. மேற்கு எல்லை: அரபிக் கடல் மற்றும் சேர நாடு
சேரர்களின் ஆட்சியில் மேற்கு கடற்கரை (இன்றைய கேரளம்) அடங்கியது. பதிற்றுப்பத்து 2-ல் "முசிறி" (முசிறி துறைமுகம்) பற்றிய குறிப்பு உள்ளது, இது அரபிக் கடலை மேற்கு எல்லையாகக் காட்டுகிறது.
அயல் நாடுகளுடன் தொடர்பு
சங்க இலக்கியம் இந்தியாவின் எல்லைகளை மீறி வெளிநாட்டு தொடர்புகளையும் குறிப்பிடுகிறது:
யவனர்: புறநானூறு 56-ல் "யவனர்" (கிரேக்கர்கள்/ரோமர்கள்) பற்றிய குறிப்பு உள்ளது. அவர்கள் முசிறி, புகார் போன்ற துறைமுகங்களுக்கு வணிகத்திற்காக வந்தனர்.
சீனம்: பட்டினப்பாலை சீனர்களின் பட்டு வணிகத்தை மறைமுகமாக சுட்டுகிறது.
இலங்கை (ஈழம்): புறநானூறு 378-ல் "ஈழம்" பற்றிய குறிப்பு உள்ளது, இது தெற்கு எல்லைக்கு அப்பால் உள்ள தொடர்பை வெளிப்படுத்துகிறது.
சங்க இலக்கியம் காட்டும் இந்தியாவின் பரப்பு
தெற்கு: கன்னியாகுமரி முதல்.
வடக்கு: வேங்கடம் (திருப்பதி) முதல் இமயம் வரை (கவிதை உருவகமாகவும், வட இந்திய தொடர்பு மூலமாகவும்).
கிழக்கு: வங்காள விரிகுடா (சோழ நாட்டின் கடற்கரை).
மேற்கு: அரபிக் கடல் (சேர நாட்டின் துறைமுகங்கள்).
அறிஞர்களின் பார்வை
புவியியல் உணர்வு: சங்க இலக்கியம் "பாரதம்" என்ற ஒரு ஒருங்கிணைந்த தேசத்தை நேரடியாகக் குறிப்பிடவில்லை. ஆனால், "இமயம் முதல் குமரி" என்ற குறிப்பு ஒரு பரந்த புவியியல் புரிதலை வெளிப்படுத்துகிறது.
தமிழர் மையம்: சங்க இலக்கியம் முதன்மையாக தமிழர் வாழ்ந்த "தமிழகம்" (சேர, சோழ, பாண்டிய நாடுகள்) மையமாகக் கொண்டது. வட இந்தியாவுடனான தொடர்பு இருந்தாலும், அது தமிழர் பார்வையில் இருந்தே விவரிக்கப்படுகிறது.
முடிவு
சங்க இலக்கியம் இந்தியாவின் நவீன எல்லைகளை வரையறுக்கவில்லை என்றாலும், அது ஒரு பரந்த புவியியல் பரப்பை—குமரி முதல் இமயம், அரபிக் கடல் முதல் வங்காள விரிகுடா வரை—மறைமுகமாகக் காட்டுகிறது. இது தமிழர்களின் உலக புரிதலையும், அவர்களின் வணிக, பண்பாட்டு தொடர்புகளையும் வெளிப்படுத்துகிறது. எனவே, சங்க இலக்கியம் இந்தியாவின் எல்லையை ஒரு தமிழ் மையப்பார்வையில், ஆனால் பரந்த புவியியல் உணர்வுடன் சித்தரிக்கிறது.