Marcan priority -மாற்கு சுவிசேஷக் கதை முன்னுரிமைக் கோட்பாடு

Marcan priority

மாற்கு முன்னுரிமைக் கோட்பாடு என்பது, மூன்று ஒத்த சுவிசேஷங்களில் மாற்கு நற்செய்தியே முதலில் எழுதப்பட்டது என்றும், மற்ற இரண்டு நற்செய்திகளுக்கும் (மத்தேயு மற்றும் லூக்கா) அது ஒரு மூலமாகப் பயன்படுத்தப்பட்டது என்றும் கூறும் ஒரு கருதுகோள் ஆகும். இந்த மூன்று நற்செய்திகளுக்கும் இடையிலான ஆவணத் தொடர்பு குறித்த கேள்வியான ஒத்த சுவிசேஷச் சிக்கல் பற்றிய விவாதத்தில் இது ஒரு மையமான அம்சமாக உள்ளது.

19 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியிலிருந்து பெரும்பாலான அறிஞர்கள் மாற்கு முன்னுரிமைக் கோட்பாட்டை ஏற்றுக்கொண்டுள்ளனர், இருப்பினும் பல அறிஞர்கள் மாற்கு முன்னுரிமையின் வெவ்வேறு வடிவங்களை ஆதரிக்கின்றனர் அல்லது அதை முழுவதுமாக நிராகரிக்கின்றனர். பரவலாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட இரு-மூலக் கோட்பாட்டிற்கு இதுவே அடித்தளமாக அமைகிறது.[1][2]

வரலாறு

திருச்சபைத் தந்தைகளால் வழிவழியாகக் கைவிடப்பட்ட பாரம்பரியத்தின்படி, மத்தேயுவின் நற்செய்தியே எபிரேய மொழியில் எழுதப்பட்ட முதல் நற்செய்தியாகக் கருதப்பட்டது, இது பின்னர் மாற்கு மற்றும் லூக்காவால் ஒரு மூலநூலாகப் பயன்படுத்தப்பட்டது.[3] இது ஐரேனியஸின் 'மதங்களுக்கு எதிரானவை' என்ற புத்தகத்திலேயே காணப்படுகிறது.[4] ஹிப்போவின் அகஸ்டின் 5 ஆம் நூற்றாண்டில் எழுதினார்: "இப்போது, ​​உலகம் முழுவதும் மிகவும் குறிப்பிடத்தக்க அளவில் அறியப்பட்ட பெயர்களைக் கொண்ட, மற்றும் நான்கு என நிலைநிறுத்தப்பட்ட அந்த நான்கு நற்செய்தியாளர்களும், பின்வரும் வரிசையில் எழுதியதாக நம்பப்படுகிறது: முதலில் மத்தேயு, பின்னர் மாற்கு, மூன்றாவதாக லூக்கா, கடைசியாக யோவான்." மேலும்: "இந்த நால்வரில், மத்தேயு மட்டுமே எபிரேய மொழியில் எழுதியதாகக் கருதப்படுகிறது; மற்றவர்கள் கிரேக்க மொழியில் எழுதினர். மேலும், அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் தங்களுக்குச் சொந்தமான ஒரு குறிப்பிட்ட கதை சொல்லும் வரிசையைப் பின்பற்றியதாகத் தோன்றினாலும், இது ஒவ்வொரு தனிப்பட்ட எழுத்தாளரும் தங்களுக்கு முந்தையவர் என்ன செய்தார் என்பதை அறியாமல் எழுதத் தேர்ந்தெடுத்தார் என்று எடுத்துக்கொள்ளக்கூடாது...".[5]

இருப்பினும், நற்செய்திகளின் தோற்றம் குறித்த இந்தக் கண்ணோட்டம் 18 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் சவால் செய்யப்படத் தொடங்கியது, அப்போது காட்லோப் கிறிஸ்டியன் ஸ்டோர் 1786 இல் மாற்குவின் நற்செய்தியே முதலில் எழுதப்பட்டது என்று முன்மொழிந்தார்.[6][7]

ஸ்டோரின் கருத்து ஆரம்பத்தில் பெரிய அளவில் ஏற்றுக்கொள்ளப்படவில்லை. பெரும்பாலான அறிஞர்கள் பாரம்பரிய அகஸ்டீனியன் கருதுகோள் அல்லது கிரீஸ்பாக் கருதுகோளின் கீழ் மத்தேயுவின் முன்னுரிமைக்கோ அல்லது ஒரு துண்டு துண்டான கோட்பாட்டிற்கோ ஆதரவளித்தனர் (இதன்படி, இயேசுவைப் பற்றிய கதைகள் பல சிறிய ஆவணங்களிலும் குறிப்பேடுகளிலும் பதிவு செய்யப்பட்டு, நற்செய்தியாளர்களால் தொகுக்கப்பட்டு ஒத்த நற்செய்திகள் உருவாக்கப்பட்டன). துண்டு துண்டான கோட்பாட்டின் கீழ் பணியாற்றிய கார்ல் லாக்மேன், 1835 இல் ஒத்த நற்செய்திகளை ஜோடிகளாக ஒப்பிட்டு, பத்திகளின் வரிசையில் மத்தேயு அடிக்கடி லூக்காவிற்கு எதிராக மாற்குவுடன் உடன்பட்டாலும், லூக்கா அடிக்கடி மத்தேயுவிற்கு எதிராக மாற்குவுடன் உடன்பட்டாலும், மத்தேயுவும் லூக்காவும் மாற்குவிற்கு எதிராக ஒருவருக்கொருவர் அரிதாகவே உடன்பட்டனர் என்பதைக் குறிப்பிட்டார். இயேசுவின் ஊழியத்தில் நடந்த நிகழ்வுகளின் ஒப்பீட்டளவில் நிலையான வரிசையை மாற்குவே சிறப்பாகப் பாதுகாத்துள்ளார் என்று லாக்மேன் இதிலிருந்து ஊகித்தார்.[8]

1838 இல், இரண்டு இறையியலாளர்களான கிறிஸ்டியன் காட்லோப் வில்கே[9] மற்றும் கிறிஸ்டியன் ஹெர்மன் வெய்ஸ்[10] ஆகியோர், லாக்மேனின் வாதத்தை சுயாதீனமாக விரிவுபடுத்தி, மாற்கு மத்தேயு மற்றும் லூக்காவின் மூலத்தை சிறப்பாகப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தியது மட்டுமல்லாமல், மாற்குவே மத்தேயு மற்றும் லூக்காவின் மூலமாகவும் இருந்தது என்ற முடிவுக்கு வந்தனர். அவர்களின் கருத்துக்கள் உடனடியாக ஏற்றுக்கொள்ளப்படவில்லை, ஆனால் 1863-ல் ஹெய்ன்ரிச் ஜூலியஸ் ஹோல்ட்ஸ்மேன் மாற்குவின் முன்னுரிமையின் ஒரு தகுதிவாய்ந்த வடிவத்தை ஆதரித்தது[11] பொதுவான அங்கீகாரத்தைப் பெற்றது.

மத்தேயுவும் லூக்காவும் மாற்குவின் சுவிசேஷத்தையே பயன்படுத்தினார்களா அல்லது ஏதேனும் ஒரு மூல-மாற்கு (உர்-மாற்கு) நூலைப் பயன்படுத்தினார்களா என்பது குறித்து அந்த நேரத்தில் பெரும் விவாதம் நடந்தது.[12] 1899-ல் ஜே. சி. ஹாக்கின்ஸ் ஒரு கவனமான புள்ளிவிவரப் பகுப்பாய்வின் மூலம் இந்தக் கேள்வியை ஆராய்ந்து, மூல-மாற்கு இல்லாமல் மாற்குவின் முன்னுரிமைக்காக வாதிட்டார்,[13] மற்ற பிரிட்டிஷ் அறிஞர்களும்[14][15] விரைவில் அந்த வாதத்தை வலுப்படுத்தினர், அது பின்னர் பரவலான அங்கீகாரத்தைப் பெற்றது.

20 ஆம் நூற்றாண்டின் பெரும்பாலான அறிஞர்கள் மாற்குவின் முன்னுரிமையை ஒரு கருதுகோளாக அல்லாமல், நிறுவப்பட்ட உண்மையாகவே கருதினர்.[16] இருப்பினும், பி. சி. பட்லர்[17] மற்றும் வில்லியம் ஆர். ஃபார்மர்[18] ஆகியோரிடமிருந்து வந்த புதிய சவால்கள், மத்தேயுவின் முன்னுரிமை என்ற போட்டி கருதுகோளை மீண்டும் உயிர்ப்பிப்பதில் செல்வாக்கு செலுத்தின, மேலும் சமீபத்திய தசாப்தங்களில் அறிஞர்கள் மாற்குவின் முன்னுரிமை குறித்து குறைந்த உறுதியுடனும், அனைத்து மாற்று வழிகளையும் ஆராய்வதில் அதிக ஆர்வத்துடனும் இருப்பதைக் காண முடிகிறது.[16]

சார்பு கருதுகோள்கள்

மாற்குவின் முன்னுரிமை ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டால், அடுத்த தர்க்கரீதியான கேள்வி, மத்தேயு மற்றும் லூக்கா ஆகிய இருவருக்கும் பொதுவான, ஆனால் மாற்குவில் சற்றும் காணப்படாத, சுமார் 200 வசனங்களைக் கொண்ட விரிவான பகுதியை—இரட்டை மரபை—எவ்வாறு விளக்குவது என்பதுதான். மேலும், மத்தேயுவும் லூக்காவும் மாற்குவின் விவரணையுடன் இணையாகச் செல்லும் நூற்றுக்கணக்கான நிகழ்வுகள் உள்ளன, ஆனால் சிறிய வேறுபாடுகளில் மாற்குவுக்கு எதிராக ஒன்றுபடுகின்றன—இவை சிறிய உடன்பாடுகள் எனப்படுகின்றன. இந்தக் கேள்விக்கு வழங்கப்படும் வெவ்வேறு பதில்கள் வெவ்வேறு சுருக்கநூல் கருதுகோள்களுக்கு வழிவகுக்கின்றன.[19]

மிகவும் பரவலாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட கருதுகோள் இரு-மூலக் கருதுகோள் ஆகும். இதன்படி, மத்தேயுவும் லூக்காவும் ஒவ்வொருவரும் தனித்தனியாக மாற்கு மற்றும் அறிஞர்களால் Q மூலம் என்று அழைக்கப்படும் மற்றொரு கற்பனையான மூலத்திலிருந்து தகவல்களைப் பெற்றனர். இந்த Q தான் இரட்டை மரபுப் பகுதிக்கு மூலமாக இருந்தது, மேலும் பல சிறிய உடன்பாடுகள், மத்தேயுவும் லூக்காவும் ஒரு பத்தியின் மாற்குவின் பதிப்பைப் பின்பற்றாமல், Q-வின் பதிப்பைப் பின்பற்றிய நிகழ்வுகளாகும்.

மாற்குவின் முன்னுரிமையின் கீழ் உள்ள முதன்மையான மாற்று கருதுகோள் ஃபேரர் கருதுகோள் ஆகும். இது மாற்கு முதலில் எழுதப்பட்டது என்றும், பின்னர் மத்தேயு மாற்குவின் உரையை விரிவுபடுத்தினார் என்றும், லூக்கா மாற்கு மற்றும் மத்தேயு ஆகிய இரண்டையும் மூல ஆவணங்களாகப் பயன்படுத்தினார் என்றும் கருதுகிறது (மாற்கு → மத்தேயு → லூக்கா). இரட்டை மரபு என்பது லூக்கா மீண்டும் பயன்படுத்தத் தேர்ந்தெடுத்த மத்தேயுவின் பகுதிகளே ஆகும், எனவே Q-க்குத் தேவையில்லை.[20]

இந்த இரண்டு கருதுகோள்களின் கலவையாக மூன்று-மூலக் கருதுகோள் உள்ளது. இது லூக்காவிற்கு மாற்கு, Q மற்றும் மத்தேயு என மூன்று மூலங்களைக் கருதுகிறது.

மத்தேயுவின் பிற்காலக் கருதுகோள் ஃபேரர் கருதுகோளைப் போன்றது, ஆனால் இதற்கு நேர்மாறாக, மத்தேயு லூக்காவை ஒரு மூலமாகப் பயன்படுத்துகிறார் (மாற்கு → லூக்கா → மத்தேயு). இந்தக் கருதுகோள் 2010-களில் மீண்டும் ஆதரவைப் பெற்று, அறிஞர்களின் முக்கிய நீரோட்டத்தில் நுழைந்துள்ளது.[21][a]

இறுதியான ஒரு கருதுகோள், மத்தேயு மற்றும் லூக்கா ஆகியோருக்கு மாற்குவைச் சார்ந்திருப்பதைத் தவிர வேறு எந்த இலக்கியத் தொடர்பும் இல்லை என்றும், மாறாக ஒவ்வொருவரும் வாய்வழி மூலங்களைக் கொண்டு மும்மை மரபை நிறைவு செய்தனர் என்றும் கூறுகிறது.[22][23] இந்த வாய்வழி மூலங்கள் ஒன்றுடன் ஒன்று ஒன்றுடன் ஒன்று பொருந்தும்போது, ​​இரட்டை மரபு உருவானது, மேலும் அவை மாற்குவுடனும் பொருந்தும்போது, ​​சிறிய உடன்பாடுகள் உருவானது. சில ஆதரவாளர்களைக் கொண்ட இந்தக் கருதுகோள், பொதுவாக இரு-மூலக் கருதுகோளின் ஒரு மாறுபாடாகக் கருதப்படுகிறது, இதில் Q என்பது ஒரு ஆவணம் அல்ல, மாறாக வாய்வழிப் பொருட்களின் தொகுப்பாகும், எனவே இது வாய்வழி Q கருதுகோள் என்று அழைக்கப்படுகிறது.

மாற்று வழிகள்

மார்க்கின் பிற்காலத்தன்மை கோட்பாடு, மற்ற ஒத்த சுவிசேஷங்களுடன் மார்க்குக்கு இருந்த தொடர்பு, மாற்கு அவர்களிடமிருந்து எடுத்துக்கொண்டதால் ஏற்பட்டது என்று கூறுகிறது. அகஸ்டின் போன்ற திருச்சபை தந்தையர்களின் பார்வை என்னவென்றால், புதிய ஏற்பாட்டில் உள்ள வரிசையே வெளியீடு மற்றும் தெய்வீக ஏவுதலின் வரிசையாகும் – மத்தேயு, பின்னர் மாற்கு, பின்னர் லூக்கா, பின்னர் யோவான். இது பொதுவாக அகஸ்டீனியன் கருதுகோள் என்று அழைக்கப்படுகிறது. மத்தேயுவின் முற்காலத்தன்மையை நிலைநிறுத்தும் இந்தக் கோட்பாட்டின் ஒரு நவீன மாற்றம், இரண்டு-சுவிசேஷ (க்ரீஸ்பாக்) கருதுகோள் ஆகும். இது மாற்கு மத்தேயு மற்றும் லூக்கா ஆகிய இருவரையும் ஒரு மூலமாகப் பயன்படுத்தினார் என்று கூறுகிறது (எனவே, வரிசைப்படி, மத்தேயு—லூக்கா—மாற்கு).[24] இந்தக் கோட்பாடு, மத்தேயு மற்றும் லூக்கா ஆகிய இருவருக்கும் இடையில் பகிரப்பட்ட பொதுவான விஷயங்களை மாற்கு பெரும்பாலும் சேகரித்தார் என்று கருதுகிறது.

லூக்காவின் முற்காலத்தன்மை, சமீபத்திய தசாப்தங்களில் ஜெருசலேம் பள்ளி கருதுகோள் என்ற சிக்கலான வடிவத்தில் மீண்டும் உயிர்ப்பிக்கப்பட்டுள்ளது, இது மாற்குவையும் நடுவில் வைக்கிறது. இங்கே, மாற்கு லூக்காவைப் பயன்படுத்துகிறார், பின்னர் மத்தேயு மாற்குவைப் பயன்படுத்துகிறார், ஆனால் லூக்காவைப் பயன்படுத்துவதில்லை, அதே நேரத்தில் மூன்று ஒத்த சுவிசேஷங்களும் ஒரு முந்தைய எபிரேயப் படைப்பின் கற்பனையான கிரேக்க மொழிபெயர்ப்பிலிருந்து பெறுகின்றன.

சில கோட்பாடுகள் ஒத்த சுவிசேஷங்களில் எதற்கும் இலக்கிய முற்காலத்தன்மையை மறுக்கின்றன; அவற்றின் காலவரிசைப்படி உருவாக்கப்பட்ட வரிசை எதுவாக இருந்தாலும், அவற்றில் எதுவும் மற்றவற்றிலிருந்து பெறப்படவில்லை என்று அவை வாதிடுகின்றன. பல-மூலக் கருதுகோள், ஒவ்வொரு ஒத்த சுவிசேஷமும் முந்தைய ஆவணங்களின் ஒரு தனித்துவமான கலவையை இணைக்கிறது என்று கூறுகிறது, அதே நேரத்தில் சுதந்திரக் கருதுகோள் எந்த ஆவண உறவையும் மறுக்கிறது மற்றும் ஒவ்வொரு சுவிசேஷத்தையும் வாய்வழி மூலங்களை மட்டுமே பயன்படுத்தும் ஒரு அசல் படைப்பாகக் கருதுகிறது.

மார்க்கின் முற்காலத்தன்மை குறித்த சில மாறுபாடுகள், மார்க்கின் ஒரு கூடுதல் திருத்தத்தை முன்மொழிகின்றன—அது நியமன சுவிசேஷத்தை விட முந்தையதாக இருந்தால் ஒரு ஆதி-மாற்கு (உர்-மாற்கு), அல்லது பிந்தையதாக இருந்தால் ஒரு இரண்டாம்-மாற்கு—இது மத்தேயு மற்றும்/அல்லது லூக்காவுக்கு ஒரு மூலமாகச் செயல்படுகிறது.[25]

ஆதாரம்

மார்க்கின் முற்காலத்தன்மைக்கான வாதங்கள் பொதுவாக அதன் முக்கிய போட்டியாளரான மத்தேயுவின் முற்காலத்தன்மைக்கு மாறாக முன்வைக்கப்படுகின்றன, இது மத்தேயு மார்க்குக்கு ஒரு மூலமாக இருந்தாரா அல்லது நேர்மாறாகவா என்ற கேள்வியை மையத்திற்குக் கொண்டுவருகிறது. மார்க்கின் முற்காலத்தன்மையை ஆதரிக்கும் சான்றுகள் முற்றிலும் அகவயமானவை.

பல சான்றுகள், மத்தேயு மற்றும் லூக்காவுக்கு இடையில் ஒரு "நடுநிலை"யாக, ஒத்த சுவிசேஷங்களுக்கு இடையிலான உறவில் மாற்கு ஒருவித சிறப்பு இடத்தைப் பெற்றுள்ளார் என்பதைக் காட்டுகின்றன.[26] ஆனால் இதன் பொருள், மாற்கு மற்ற இரண்டிற்கும் பொதுவான மூலமாக இருக்கிறார் (முற்காலத்தன்மை), அல்லது அது இரண்டிலிருந்தும் பெறப்பட்டது (பிற்காலத்தன்மை), அல்லது ஒன்றிலிருந்து மற்றொன்றிற்குப் பரிமாற்றம் செய்வதில் அது ஒரு இடைத்தரகராக இருக்கிறது என்பது கூட ஆகலாம்—வேறுவிதமாகக் கூறினால், இதுபோன்ற பல வாதங்கள் மார்க்கின் முற்காலத்தன்மை மற்றும் அதன் போட்டியாளர்கள் ஆகிய இரண்டையும் ஆதரிக்க முடியும்.[27] மாற்கு நற்செய்தியில் உள்ள பத்திகளின் வரிசைமுறை தொடர்பான, பிரபலமாக அறியப்படும் "லாக்மேன் தவறான வாதம்", ஒரு காலத்தில் மாற்குவின் முன்னுரிமைக்கு ஆதரவாக வாதிடப் பயன்படுத்தப்பட்டது, ஆனால் இப்போது அது பெரும்பாலும் ஒரு நடுநிலையான அவதானிப்பாகக் கருதப்படுகிறது.[27]

மாற்குவின் முன்னுரிமைக்கு ஆதரவான அல்லது எதிரான நவீன வாதங்கள், பெரும்பாலும் பதிப்புத் திருத்தத்தின் நம்பகத்தன்மையை மையமாகக் கொண்டுள்ளன. உதாரணமாக, மாற்குவின் நற்செய்தியைக் கையில் வைத்துக்கொண்டு மத்தேயுவும் லூக்காவும் தாங்கள் எழுதியது போல எழுதியிருக்க முடியுமா, அல்லது மத்தேயு மற்றும் லூக்காவின் நற்செய்திகளைக் கையில் வைத்துக்கொண்டு மாற்கு தான் எழுதியது போல எழுதியிருக்க முடியுமா, மேலும் பிற்கால நற்செய்தியாளர்களின் பதிப்புத் திருத்தச் செயல்பாடுகளுக்குப் பின்னால் ஏதேனும் ஒரு ஒத்திசைவான தர்க்கத்தைக் கண்டறிய முடியுமா போன்ற கேள்விகள் எழுப்பப்படுகின்றன.[28]

விரிவான வார்த்தை அமைப்புகள் தொடர்பான விஷயங்களில், நற்செய்தி நூல்களிலேயே சில நிச்சயமற்ற தன்மைகள் உள்ளன, ஏனெனில் நற்செய்திகளின் உரைத் திறனாய்வு இன்னும் ஒரு செயலில் உள்ள துறையாகும். உதாரணமாக, மாற்குவின் அசல் முடிவு எது என்பதைக் கூட அதனால் தீர்மானிக்க முடியவில்லை. இத்தகைய சிக்கல்கள் பெரும்பாலும் ஒத்த நற்செய்திகள் சிக்கலுடன் ஒன்றிணைகின்றன; உதாரணமாக, பி. எச். ஸ்ட்ரீட்டர், இரண்டு மூலக் கோட்பாட்டிற்கு மிகவும் சிக்கலை ஏற்படுத்திய பல "சிறு உடன்பாடுகளை", பொதுவாக ஒத்திசைவால் தூண்டப்பட்ட உரைச் சிதைவைக் காரணம் காட்டிப் பிரபலமாக நிராகரித்தார்.[29]

மாற்குவின் நடை

நற்செய்தி நூல்களில் மாற்குவின் கிரேக்க நடை தனித்துவமானது. சில அறிஞர்கள் மாற்குவின் நடை நுட்பமற்றதாகவும், செம்மையற்றதாகவும் அல்லது இயல்புக்கு மாறானதாகவும் இருப்பதாக வாதிட்டுள்ளனர். ஆனால் மற்றவர்கள் மாற்குவின் கிரேக்க மொழியை மிகவும் அடர்த்தியானதாகவும், விரிவானதாகவும் காண்கின்றனர். மாற்குவின் நூலில் சொற்றொடர்கள் மற்றும் சொல்லகராதியில் லத்தீன் மொழிச் சொற்கள் நிறைந்துள்ளன. மாற்கு வினைச்சொற்களையும் வாக்கியங்களையும் 'και' (kai, "மற்றும்") என்ற சொல்லால் இணைக்கும் போக்கைக் கொண்டுள்ளார்; உண்மையில், மாற்குவின் நூலில் உள்ள பாதிக்கும் மேற்பட்ட வசனங்கள் 'και' என்ற சொல்லுடனேயே தொடங்குகின்றன. மாற்கு 'εὐθὺς' (euthùs, "உடனடியாக") மற்றும் 'πάλιν' (pálin, "மீண்டும்") ஆகிய சொற்களையும் விரும்பிப் பயன்படுத்துகிறார், அடிக்கடி இரட்டைச் சொற்றொடர்களைப் பயன்படுத்துகிறார், மேலும் பெரும்பாலும் வரலாற்று நிகழ்காலத்தை விரும்புகிறார்.[30] சாராம்சத்தில், மாற்குவின் நடை இலக்கியத் தன்மையை விட முற்றிலும் பேச்சுவழக்குத் தன்மையுடையதாகவே உள்ளது.[31][32]

மத்தேயு மற்றும் குறிப்பாக லூக்காவில் உள்ள இணையான பகுதிகள், மிகவும் மெருகூட்டப்பட்ட மற்றும் சரளமான இலக்கிய கிரேக்க நடையில் உள்ளன. மாற்கு ஒரு வழக்கத்திற்கு மாறான வார்த்தையையோ அல்லது சொற்றொடரையோ பயன்படுத்தும் இடங்களில், மத்தேயுவும் லூக்காவும் பெரும்பாலும் மிகவும் இயல்பான ஒன்றை அதற்குப் பதிலாகப் பயன்படுத்துகின்றனர். அவர்கள் பெரும்பாலும் கணிசமான விஷயங்களைச் சேர்த்தாலும், மாற்குவின் தேவையற்ற வார்த்தைகளையும் சொல்லாட்சிகளையும் குறைத்து, அவரது கருத்தை மிகவும் சுருக்கமாக வெளிப்படுத்துகின்றனர்.

மாற்குவின் முன்னுரிமையை ஆதரிப்பவர்கள், இதை மத்தேயுவும் லூக்காவும் மாற்குவிடமிருந்து தாங்கள் எடுத்துக்கொண்ட விஷயங்களின் நடையை மேம்படுத்துவதாகக் காண்கின்றனர். இருப்பினும், மாற்குவின் பிந்தைய தன்மையை ஆதரிப்பவர்கள், மாற்கு மத்தேயு மற்றும் லூக்காவிடமிருந்து பெற்ற விஷயங்களைத் தனது தனித்துவமான நடையில், உயர்ந்த இலக்கியத்தைப் போலல்லாமல், வாய்மொழிப் பிரசங்கத்திற்குப் பொருத்தமான ஒரு தெளிவான, வேகமான நடையில் மாற்றியமைத்ததாகக் கருதுகின்றனர்.

மாற்குவில் இல்லாத உள்ளடக்கம்

மாற்குவின் நற்செய்தி நூல் மற்ற எல்லாவற்றையும் விட மிகச் சிறியது, லூக்காவின் நீளத்தில் பாதியளவு மட்டுமே உள்ளது, மேலும் மத்தேயு மற்றும் லூக்காவில் காணப்படும் பல விஷயங்களைத் தவிர்த்துவிடுகிறது. உண்மையில், மாற்குவின் பெரும்பகுதி மற்ற இரண்டு ஒத்த நற்செய்தி நூல்களிலும் சேர்க்கப்பட்டிருந்தாலும், மத்தேயு மற்றும் லூக்காவுக்கு இடையில் மட்டுமே பகிரப்பட்ட கூடுதல் உள்ளடக்கம் மிகவும் விரிவானது.

மாற்குவின் முன்னுரிமைக் கோட்பாட்டின்படி, மத்தேயுவும் லூக்காவும் புதிய விஷயங்களைச் சேர்ப்பதன் மூலம் மாற்குவின் நூலை அடிப்படையாகக் கொண்டு உருவாக்குகிறார்கள் என்பதை எளிதில் விளக்க முடியும். ஆனால் மாற்குவின் பிந்தைய தன்மைக் கோட்பாட்டின்படி, சில ஆச்சரியமான விடுபடல்களை விளக்க வேண்டியுள்ளது. உதாரணமாக, மாற்குவின் நூலில் இயேசுவின் குழந்தைப் பருவக் கதை அல்லது கர்த்தரின் ஜெபத்தின் எந்தப் பதிப்பும் இல்லை.[33]

மேலும், மாற்குவின் நூலில் ஒரு சில தனித்துவமான பகுதிகளைத் தவிர வேறு எதுவும் இல்லை. மாற்குவின் முன்னுரிமைக் கோட்பாட்டின்படி இது எதிர்பார்க்கக்கூடியதே, ஏனெனில் மத்தேயு மாற்குவில் கண்ட எல்லாவற்றையும் மீண்டும் பயன்படுத்தியுள்ளார். ஆனால் மாற்குவின் நூல் கடைசியாக எழுதப்பட்டிருந்தால், ஏன் மிகக் குறைந்த புதிய விஷயங்கள் மட்டுமே சேர்க்கப்பட்டன என்பதை விளக்குவது கடினம்.[34] இருப்பினும், மாற்குவில் எழுதப்பட்டதைத் தவிர இயேசுவைப் பற்றி அதன் ஆசிரியருக்கு வேறு எதுவும் தெரியாது என்று நம்புவதாக இருந்தால் ஒழிய, மாற்குவின் ஆசிரியர் தேர்ந்தெடுத்த விஷயங்கள் எந்தவொரு சந்தர்ப்பத்திலும் விளக்கப்பட வேண்டும். மாற்குவின் உள்ளடக்கம் பேதுரு தானே கண்டவற்றிற்கோ, அல்லது நம்பகமான கூட்டாளிகளிடமிருந்து அவர் கற்றுக்கொண்டவற்றிற்கோ மட்டுமே வரம்பிடப்பட்டுள்ளது என்று பாக்காம் வாதிடுகிறார்.[35] மாற்குவின் நோக்கம் அடிப்படையில் நற்செய்தியைப் பிரசங்கிப்பதாகும் என்றும், முதல் முறையாக நற்செய்தியைக் கேட்கும் வெளியாட்களின் கவனத்தை ஈர்க்க வேண்டியிருந்ததால், அது இயேசு யார், அவர் என்ன செய்தார் என்பதில் கவனம் செலுத்துகிறது என்றும், இரட்டை மரபிலும் சிறப்பு மத்தேயுவின் பெரும்பாலான பகுதிகளிலும் ஆதிக்கம் செலுத்தும் நீண்ட போதனைகளைத் தவிர்க்கிறது என்றும் பவர்ஸ் வாதிடுகிறார்.[36] எனவே, மாற்குவின் தேர்வு செயல்முறை சிறப்பாகப் புரிந்துகொள்ளப்பட்டதால், இந்த விடுபடல்கள் இனி மாற்குவின் முன்னுரிமைக்கு அத்தகைய கட்டாய ஆதாரமாகப் பார்க்கப்படுவதில்லை.[33]

மாற்குவில் மட்டுமே காணப்படும் உள்ளடக்கம்

மாற்கு நற்செய்தியில் மத்தேயு அல்லது லூக்கா ஆகிய இருவரிலும் இணையான பகுதிகள் இல்லாத வசனங்கள் மிகக் குறைவாகவே உள்ளன, இது அவற்றை இன்னும் அதிக முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாக ஆக்குகிறது:[37]

வளரும் விதை உவமை[38]

தெக்கப்போலியாவின் செவிடன் மற்றும் ஊமையைக் குணப்படுத்துதல்[39]

பெத்சாய்தாவின் குருடனைக் குணப்படுத்துதல்[40]

நிர்வாணமாக ஓடிப்போனவன்[41]

மாற்கு நற்செய்தி மத்தேயு மற்றும் லூக்காவிலிருந்து எடுக்கப்பட்டிருந்தால், ஏதேனும் சேர்க்கப்படவிருந்தாலும், இவ்வளவு குறைந்த விஷயங்கள் ஏன் சேர்க்கப்பட்டன என்பதைப் புரிந்துகொள்வது கடினம், மேலும் சேர்க்கப்பட்டவற்றின் தேர்வும் மிகவும் விசித்திரமாக உள்ளது. மறுபுறம், மாற்கு நற்செய்தி முதலில் எழுதப்பட்டிருந்தால், மத்தேயுவும் லூக்காவும் இந்தப் பகுதிகளை ஏன் தவிர்த்தார்கள் என்பதைப் புரிந்துகொள்வது எளிது. இந்த இரண்டு குணப்படுத்துதல்களும் ஒத்த நற்செய்திகளில் உமிழ்நீரைப் பயன்படுத்தும் ஒரே நிகழ்வுகளாகும் (ஆனால் யோவான் 9-இல் பிறவியிலேயே குருடனாகப் பிறந்தவனைக் குணப்படுத்தியதைக் காண்க), மேலும் நிர்வாணமாக ஓடிப்போனவன் ஒரு தெளிவற்ற சம்பவமாகும், அதற்குத் தெளிவான அர்த்தமோ நோக்கமோ இல்லை.[37][b]

இது முழுமையான கதையையும் சொல்லவில்லை, ஏனெனில் மாற்கு நற்செய்தியில் (கணக்கிடும் முறையைப் பொறுத்து) மத்தேயு அல்லது லூக்கா ஆகிய இருவரிலும் சேர்க்கப்படாத சுமார் 155 வசனங்கள் உள்ளன—இது மாற்கு நற்செய்தி முழுவதிலும் கிட்டத்தட்ட கால் பகுதியாகும்.[42] இவற்றில் பெரும்பாலானவை தனித்துவமான பத்திகளாக இல்லாமல், இணையான பகுதிகளில் தவிர்க்கப்பட்ட விவரங்களாகும். உண்மையில், போதனைகள் தொடர்பான பகுதிகளைத் தவிர, மாற்கு நற்செய்தியில் உள்ள ஏறக்குறைய ஒவ்வொரு பத்தியும் மத்தேயு மற்றும் லூக்காவில் உள்ள அதன் இணையான பகுதிகளை விட நீளமானது.[43] புயலை அமைதிப்படுத்திய நிகழ்வு இதற்கு ஒரு விளக்கமான எடுத்துக்காட்டு:[44]

மத் 8:23–25 லூக் 8:22–24 மாற் 4:35–38

அவர் படகில் ஏறியபோது, ​​அவருடைய சீடர்கள் அவரைப் பின்தொடர்ந்தார்கள். அப்பொழுது கடலில் ஒரு பெரிய புயல் உண்டாயிற்று, அதனால் அலைகள் படகை மூழ்கடிக்கத் தொடங்கின. ஆனால் அவர் உறங்கிக்கொண்டிருந்தார். எனவே அவர்கள் வந்து அவரை எழுப்பி, "ஆண்டவரே, எங்களைக் காப்பாற்றும்! நாங்கள் சாகப் போகிறோம்!" என்றார்கள். ஒரு நாள் இயேசு தம் சீடர்களுடன் ஒரு படகில் ஏறி, அவர்களிடம், "ஏரியின் மறுகரைக்குச் செல்வோம்" என்றார். எனவே அவர்கள் புறப்பட்டார்கள், அவர்கள் பயணம் செய்துகொண்டிருந்தபோது அவர் உறங்கிவிட்டார். இப்பொழுது ஏரியில் ஒரு பலத்த புயல் காற்று வீசியது, படகு தண்ணீரில் நிரம்பத் தொடங்கியது, அவர்கள் ஆபத்தில் இருந்தார்கள். அவர்கள் வந்து அவரை எழுப்பி, "போதகரே, போதகரே, நாங்கள் சாகப் போகிறோம்!" என்றார்கள். அந்த நாளில், மாலை வேளையில், இயேசு தம் சீடர்களை நோக்கி, "நாம் அக்கரைக்குச் செல்வோம்" என்றார். எனவே, அவர்கள் கூட்டத்தை விட்டுவிட்டு, அவர் இருந்தபடியே அவரைப் படகில் அழைத்துச் சென்றார்கள்; மற்ற படகுகளும் அவருடன் சென்றன. அப்போது ஒரு பெரும் புயல் காற்று வீசியது, அலைகள் படகின் மீது மோதி, படகு மூழ்கும் நிலைக்கு வந்தது. ஆனால் அவர் படகின் பின்புறத்தில், ஒரு தலையணையில் சாய்ந்து தூங்கிக்கொண்டிருந்தார். அவர்கள் அவரை எழுப்பி, "போதகரே, நாங்கள் சாகப் போகிறோமே என்று உமக்குக் கவலையில்லையா?" என்று கேட்டார்கள்.

மாற்குவின் தனித்துவமான விவரங்கள், தவிர்க்க முடியாமல், அத்தியாவசியமற்றவையாகவே இருக்கின்றன. மாற்குவின் முன்னுரிமைக் கோட்பாட்டின்படி, மத்தேயுவும் லூக்காவும் தாங்கள் வேறு இடங்களில் சேர்க்க விரும்பிய விரிவான செய்திகளுக்காக, அற்பமான கதை விவரங்களைக் குறைத்துவிட்டனர். ஆனால் மாற்குவின் பிந்தைய காலக் கோட்பாட்டின்படி, கதைகளை மேலும் தெளிவாக்கவும் உயிரோட்டமுள்ளதாக்கவும் இந்த விவரங்கள் மாற்குவில் சேர்க்கப்பட்டிருக்க வேண்டும். இரண்டு சந்தர்ப்பங்களிலும், மாற்குவுக்கு நற்செய்தி நூல் முழுவதையும் உள்ளடக்கிய ஒரு சுதந்திரமான ஆதாரம் இருந்திருக்க வேண்டும் (பாரம்பரியமாக, பேதுரு); ஆனால் அப்படியானால், மாற்குவின் பிந்தைய காலக் கோட்பாடு, இந்த ஆதாரத்தை மத்தேயு மற்றும் லூக்கா ஆகிய இருவருடனும், தனிப்பட்ட வாக்கியங்களுக்குள்ளேயே கூட, சிக்கலான மற்றும் திறமையான முறையில் இணைத்திருக்க வேண்டும் என்று கோருகிறது, இது ஒரு சவாலான பணியாக இருந்திருக்கும்.[45]

கடினமான வாசகங்கள்

மத்தேயு மற்றும் லூக்காவில் உள்ள இணையான பகுதிகளிலிருந்து மாற்குவில் காணப்படும் வேறுபாடுகள் பெரும்பாலும் "கடினமான வாசகங்கள்" (லெக்டியோ டிஃபிசிலியர்) ஆகும். இவை இயேசுவையோ அல்லது அப்போஸ்தலர்களையோ ஒரு எதிர்மறையான கண்ணோட்டத்தில் அல்லது பிற்காலத் திருத்தியமைப்பாளர் விரும்பத்தகாத வகையில் சித்தரிப்பதாகத் தோன்றுகின்றன. இந்த கடினமான வாசகங்கள் மாற்குவின் மூலப் பதிப்பில் இருந்திருக்கவே அதிக வாய்ப்புள்ளது என்றும், மத்தேயுவும் லூக்காவும் அவற்றைக் கண்டபோது அவை மென்மையாக்கப்பட்டன அல்லது தவிர்க்கப்பட்டன என்றும், மாறாக மாற்குவில் இல்லாத பதிவுகளில் அவை சேர்க்கப்படவில்லை என்றும் மாற்குவின் முன்னுரிமைக் கோட்பாடு வாதிடுகிறது.[46]

மாற்குவில் மட்டுமே காணப்படும் குறிப்பிடத்தக்க கடினமான வாசகங்களில் சில:

"அங்கே சில நோயாளிகள் மீது கைகளை வைத்து அவர்களைக் குணப்படுத்தியதைத் தவிர, அவரால் ஒரு அற்புதத்தையும் செய்ய முடியவில்லை. அவர்களுடைய அவிசுவாசத்தைக் கண்டு அவர் ஆச்சரியப்பட்டார்." (மாற்கு 6:5–6), எதிராக "அவர்களுடைய அவிசுவாசத்தின் காரணமாக அவர் அங்கே பல அற்புதங்களைச் செய்யவில்லை." (மத்தேயு 13:58).

இயேசு "நோயுற்றிருந்த பலரைக் குணப்படுத்தினார்" (மாற்கு 1:34), எதிராக "நோயுற்றிருந்த அனைவரையும்" (மத்தேயு 8:16; லூக்கா 4:40).

"அவருடைய குடும்பத்தார் இதைக் கேட்டபோது, ​​அவரைப் பிடித்துக்கொள்ளப் புறப்பட்டுச் சென்றார்கள்; ஏனெனில், 'அவனுக்குப் புத்தி பேதலித்துவிட்டது' என்று அவர்கள் சொன்னார்கள்." (மாற்கு 3:21 மாற்குவில் மட்டுமே).

கடலில் ஏற்பட்ட புயலின்போது, ​​சீடர்கள், "நாங்கள் மடிந்துபோகப் போகிறோமே என்று உமக்குக் கவலையில்லையா?" என்று கேட்கிறார்கள் (மாற்கு 4:38), எதிராக "நாங்கள் மடிந்துபோகப் போகிறோம்!" (மத்தேயு 8:25; லூக்கா 8:24). இயேசு பதிலளிக்கிறார், "உங்களுக்கு இன்னும் விசுவாசம் இல்லையா?" (மாற்கு 4:40), எதிராக "அற்ப விசுவாசிகளே" (மத்தேயு 8:26) அல்லது "உங்கள் விசுவாசம் எங்கே?" (லூக்கா 8:25).

சீடர்களின் "இருதயங்கள் கடினப்பட்டிருந்தன" (மாற்கு 6:52, 8:17–18 மாற்குவில் மட்டுமே).

யாக்கோபும் யோவானும் இயேசுவின் ராஜ்யத்தில் அவருக்குப் பக்கத்தில் அமரக் கேட்கிறார்கள் (மாற்கு 10:35), எதிராக அவர்களுடைய தாய் இந்தக் கோரிக்கையை முன்வைக்கிறார் (மத்தேயு 20:20).

பசியுடன் இருந்த இயேசு, பழம் இல்லாததால் ஒரு அத்தி மரத்தை சபிக்கிறார் (மாற்கு 11:12–14).[47] இது சுயநலமாகத் தோன்றுவது மட்டுமல்லாமல், பகுத்தறிவற்றதாகவும் இருக்கிறது என்று ஒரு அறிஞர் குறிப்பிடுகிறார், ஏனெனில் "அது அத்திப்பழக் காலம் அல்ல" என்று மாற்கு கூடுதலாகக் குறிப்பிடுகிறார். இதற்கு மாறாக, மத்தேயு 21:18–22[48] இந்தச் சம்பவத்தை விசுவாசத்தின் வல்லமையைக் காட்டும் ஒரு அதிசயமாக விளக்குகிறது.[49]

மாற்குப் பிற்காலக் கோட்பாடு, இவற்றை மாற்குவின் மாற்றங்களாகக் கருதுவதில் கடினமான பணியை எதிர்கொள்கிறது, ஆனால் மாற்குவின் தெளிவான விவரங்களின் மீதான விருப்பத்தையும், இயேசுவின் போதனைகளை அவரைச் சுற்றியுள்ளவர்களின் மனப்பான்மைகளிலிருந்து முற்றிலும் வேறுபடுத்திக் காட்டும் அவரது போக்கையும் சுட்டிக்காட்டி இதைச் செய்கிறது.

வரிசைமுறை

மூன்று ஒத்த சுவிசேஷங்களிலும் உள்ள இணையான பத்திகளின் வரிசைமுறையை ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும்போது, ​​அந்த அமைப்பு பெரும்பாலும் மாறுபடுகிறது, ஆனால் சில பொதுவான வடிவங்கள் வெளிப்படுகின்றன. மத்தேயுவும் லூக்காவும் வரிசையில் ஒத்துப்போகும்போது மாற்கு ஏறக்குறைய எப்போதும் அவர்களைப் பின்பற்றுகிறார், மேலும் அவர்கள் முரண்படும்போது இருவரில் ஒருவரைப் பின்பற்றுகிறார். மறுபுறம், மத்தேயுவுக்கும் லூக்காவுக்கும் இடையில் பகிரப்பட்ட இரட்டை மரபுப் பத்திகள் வரிசையில் சிறிய உடன்பாட்டையே காட்டுகின்றன.[50]

இத்தகைய அவதானிப்புகள் பல நூற்றாண்டுகளாக விரிவாக ஆய்வு செய்யப்பட்டுள்ளன, ஆனால் அவற்றை எவ்வாறு விளக்குவது என்பதில்தான் சிரமம் இருந்துள்ளது.[51] மாற்கு முன்னுரிமைக் கோட்பாடு இந்த வரிசையை, மத்தேயுவும் லூக்காவும் ஒவ்வொருவரும் மாற்குவை அடிப்படையாகக் கொண்டு எழுதியதற்கு ஆதரவாகப் பார்க்கிறது; இருப்பினும், மாற்குப் பிற்காலக் கோட்பாடு இந்த வரிசையை, மாற்கு மத்தேயு மற்றும் லூக்காவிடமிருந்து மாறி மாறி எடுத்தார் என்பதற்கு ஆதாரமாகக் காண்கிறது. அகஸ்டீனியன் கருதுகோள்கூட, மாற்கு மத்தேயுவின் வரிசையைத் தழுவிக்கொண்டதாகவும், பின்னர் லூக்கா மாற்குவின் வரிசையைத் தழுவிக்கொண்டதாகவும் பார்க்கிறது.

இருமைப் பண்புகள்

மாற்கு பல்வேறு வகையான "இருமைப் பண்புகள்" மீது ஒரு சிறப்பு விருப்பத்தைக் காட்டுகிறார்,[52] அவற்றில் ஒன்று, அடிப்படையில் ஒரே விஷயத்தை அடுத்தடுத்த இரண்டு சொற்றொடர்களில் மீண்டும் கூறுவதாகும். பெரும்பாலான சந்தர்ப்பங்களில், மத்தேயு மற்றும் லூக்காவில் உள்ள இணையான பகுதிகள், ஏதேனும் இருந்தால், அந்த இரண்டில் ஒன்றை மட்டுமே எதிரொலிக்கின்றன, மேலும் மத்தேயு ஒன்றையும் லூக்கா மற்றொன்றையும் தேர்ந்தெடுப்பது அடிக்கடி நிகழ்கிறது.[53][54] சில முக்கிய உதாரணங்கள்:

"மாலை வேளையில், சூரியன் மறைந்த பிறகு"[55] எதிர் "மாலை வேளையில்"[56] + "சூரியன் மறையும்போது"[57]

"குஷ்டரோகம் அவனை விட்டு நீங்கியது, அவன் சுத்தமானான்"[58] எதிர் "குஷ்டரோகம் அவனை விட்டு நீங்கியது"[59] + "அவனுடைய குஷ்டரோகம் சுத்தமாக்கப்பட்டது"[60]

"அவர்களுக்குள் விதைக்கப்பட்ட வார்த்தை"[61] எதிர் "அவர்களுடைய இருதயங்களிலிருந்து வந்த வார்த்தை"[62] + "அவனுடைய இருதயத்தில் விதைக்கப்பட்டது"[63]

"அவர்கள் எரிகோவுக்கு வந்தார்கள். இயேசுவும் அவருடைய சீஷர்களும் ஒரு பெரிய கூட்டமும் எரிகோவிலிருந்து புறப்பட்டுச் சென்றபோது"[64] எதிர் "இயேசு எரிகோவை நெருங்கியபோது"[65] + "அவர்கள் எரிகோவிலிருந்து புறப்பட்டுச் சென்றபோது, ​​ஒரு பெரிய கூட்டம் அவர்களைப் பின்தொடர்ந்தது"[66]

"நீங்கள் உள்ளே நுழைந்தவுடனேயே"[67] எதிர் "உடனேயே"[68] + "நீங்கள் உள்ளே நுழையும்போது"[69]

"அவரைத் தந்திரமாகப் பிடித்துக் கொல்ல எப்படி என்று தேடிக்கொண்டிருந்தார்கள்"[70] எதிர் "அவரை எப்படி மரணத்திற்குக் கொண்டுவரலாம் என்று தேடிக்கொண்டிருந்தார்கள்"[71] + "இயேசுவைத் தந்திரமாகப் பிடித்துக் கொல்ல சதி செய்தார்கள்"[72]

"இப்பொழுது புளிப்பில்லாத அப்பப் பண்டிகையின் முதல் நாளில், பஸ்கா ஆட்டுக்குட்டி பலியிடப்படும்போது"[73] எதிர் "இப்பொழுது புளிப்பில்லாத அப்பப் பண்டிகையின் முதல் நாளில்"[74] + "அப்பொழுது புளிப்பில்லாத அப்பப் பண்டிகைக்கான நாள் வந்தது, அந்நாளில் பஸ்கா ஆட்டுக்குட்டி பலியிடப்பட வேண்டியிருந்தது"[75]

"இன்று, இந்த இரவில்"[76] எதிர் "இன்று"[77] + "இந்த இரவிலேயே"[78]

"இப்பொழுது மாலை நேரம் வந்தபோது, ​​அது ஆயத்த நாள் என்பதால்" (அதாவது, ஓய்வுநாளுக்கு முந்தின நாள்)[79] எதிர் "இப்பொழுது மாலை நேரம் வந்தபோது"[80] + "அது ஆயத்த நாள், ஓய்வுநாள் தொடங்கிக்கொண்டிருந்தது"[81]

மாற்கு பிற்காலத்தவர் என்ற கருத்தை ஆதரிப்பவர்கள், மத்தேயு மற்றும் லூக்காவின் இணையான விவரிப்புகளை மாற்கு இணைத்ததற்கான தெளிவான நிகழ்வுகளாக இவற்றை முன்வைக்கின்றனர். மறுபுறம், மாற்கு முற்காலத்தவர் என்ற கருத்தை ஆதரிப்பவர்கள், மத்தேயுவும் லூக்காவும் மாற்குவின் இரட்டை வெளிப்பாடுகளில் ஒரே பாதியைத் தேர்ந்தெடுத்த பல நிகழ்வுகளைச் சுட்டிக்காட்டி, ஒவ்வொரு நற்செய்தி நூலும் இந்த தேவையற்ற வெளிப்பாடுகளைச் சுருக்கியபோது, ​​சில சமயங்களில் தற்செயலாக மத்தேயுவும் லூக்காவும் எதிர்மாறான தேர்வுகளைச் செய்தார்கள் என்று வாதிடுகின்றனர்.

மாற்குவின் இரட்டைத்தன்மையின் ஒன்று அல்லது இரண்டு பகுதிகளையும் மத்தேயு கொண்டிருக்கும்போது, ​​அது பொதுவாக மத்தேயுவும் மாற்கும் ஒரே வரிசையைப் பின்பற்றும் இடங்களில் நிகழ்கிறது என்று ரைலி குறிப்பிடுகிறார்; லூக்கா மாற்குவின் இரட்டைத்தன்மையின் ஒன்று அல்லது இரண்டு பகுதிகளையும் கொண்டிருக்கும்போது, ​​அது எப்போதும் லூக்காவும் மாற்கும் ஒரே வரிசையைப் பின்பற்றும் இடங்களில் நிகழ்கிறது. மாற்குவின் பிற்காலத்தன்மை என்ற கருத்தின் கீழ் இது எதிர்பார்க்கப்படுகிறது, ஏனெனில் மாற்குவின் விவரணம் நினைவாற்றலிலிருந்து மத்தேயுவைக் குறிப்பிடுவது எளிது, ஆனால் மாற்குவின் முற்காலத்தன்மை என்ற கருத்தின் கீழ் இதை விளக்குவது கடினம்.[53]

பதிப்பாசிரியர் சோர்வு

மத்தேயு அல்லது லூக்கா மாற்குவை மாற்றுவதன் மூலம் தொடங்குகிறார்கள், ஆனால் சோர்வடைந்து, தாங்கள் ஏற்கனவே செய்த மாற்றங்களுக்கு முரணாக இருந்தாலும், மாற்குவை நேரடியாக நகலெடுக்கும் நிலைக்குத் திரும்புகிறார்கள் என்று தோன்றும் பல சந்தர்ப்பங்களை குடாகர் பட்டியலிடுகிறார்.[82][83] மறுபுறம், ஆலன் கிர்க், மத்தேயு மற்றும் லூக்காவுக்குக் கவனம் சிதறியது என்ற கருத்தை கேள்விக்குள்ளாக்குகிறார். நற்செய்தியாளர்கள் காட்சிகளைத் திருத்துவதற்குப் பதிலாக, மாற்குவிடமிருந்து பத்திகளை நகலெடுக்க தங்கள் நினைவாற்றலைப் பயன்படுத்தினர். இத்தகைய திறமையான எழுத்தாளர்கள் மீது கவனக்குறைவு என்ற குற்றச்சாட்டு சுமத்தப்படக்கூடாது என்றும், சோர்வுக்கான நிகழ்வுகளை அவர்களின் மூலங்களின் ஒரு நேரடி மீள்நிகழ்வாக விளக்கலாம் என்றும் கிர்க் வாதிடுகிறார்.[84]

உதாரணமாக, மத்தேயு ஆட்சியாளர்களுக்கு வழங்கும் பட்டங்களில் மாற்குவை விட மிகவும் துல்லியமாக இருக்கிறார், மேலும் ஆரம்பத்தில் ஏரோது அந்திப்பாவுக்கு "நாற்புறை ஆட்சியாளர்" என்ற சரியான பட்டத்தை வழங்குகிறார்,[85] ஆனாலும், பிற்கால வசனத்தில் அவரை "ராஜா" என்று அழைக்கும் நிலைக்குத் திரும்புகிறார்,[86] ஏனெனில் அந்த நேரத்தில் அவர் மாற்குவை நகலெடுத்துக் கொண்டிருந்தார்.[87]

மற்றொரு உதாரணம், விதைப்பவர் உவமையின் லூக்காவின் பதிப்பாகும், பாறை நிலத்தில் விதைக்கப்பட்ட விதையைப் பற்றியது,[88] இதில் லூக்கா உவமையின் பல கூறுகளைத் தவிர்க்கிறார், ஆனால் பின்னர் உவமையின் விளக்கத்தில் மாற்குவைப் பின்பற்றுகிறார். லூக்கா, ஈரப்பதம் இல்லாததால் விதை வாடிவிட்டது என்று மட்டுமே கூறுகிறார், மேலும் விதை விரைவாக முளைத்ததைப் பற்றியோ, வேர்கள் இல்லாததைப் பற்றியோ, அல்லது சூரியனால் கருகியதைப் பற்றியோ குறிப்பிடவில்லை; ஆயினும், இந்தத் தவிர்க்கப்பட்டவை விளக்கத்தில் முறையே, வார்த்தையை மகிழ்ச்சியுடன் ஏற்றுக்கொள்வது, உறுதியான வேர் இல்லாதது, மற்றும் சோதனையின் காலம் என நீடிக்கின்றன.

இந்த நிகழ்வு, இதற்கு நேர்மாறான திசையில் சோர்வு ஏற்படுவதற்கான எதிர் உதாரணங்கள் இல்லாதது ஆகியவற்றுடன் சேர்ந்து, மாற்குவின் முற்காலத்தன்மைக்கு ஆதரவளிக்கிறது.

கண்ணால் கண்ட சாட்சிகளின் பெயரிடல்

மாற்கு ஒருவரைப் பெயரிட்டுக் குறிப்பிடும் இடங்களில், ஆரம்பத்தில் அவ்வளவு அறியப்படாத, அநாமதேயராக விடப்பட்டிருக்கக்கூடிய ஒருவரைப் பெயரிட்டுக் குறிப்பிடுவது, அக்காலத்தில் அவரது பார்வையாளர்கள் அவர்களை உயிருள்ள கண்ணால் கண்ட சாட்சிகளாகக் குறிப்பிட முடியும் என்பதால்தான் என்று பௌக்காம் வாதிடுகிறார்.[89] மாற்கு நற்செய்தியில் மட்டுமே பல நபர்களின் பெயர்கள் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன:

பர்திமேயு (மாற்கு 10:46; மத்தேயு 20:30; லூக்கா 18:35)

அலெக்சாண்டர் மற்றும் ரூஃபஸ் (மாற்கு 15:21; மத்தேயு 27:32; லூக்கா 23:26)

சலோமி (மாற்கு 15:40, 16:1; மத்தேயு 27:55–56, 28:1; லூக்கா 23:49, 24:10)

மாற்குவில் பெயரிடப்படாதவர்களை மத்தேயுவோ அல்லது லூக்காவோ பெயரிடும் தலைகீழ் நிலை ஒருபோதும் ஏற்படுவதில்லை. பௌக்காம் வாதிடுவது போல, மத்தேயு மற்றும் லூக்காவில் இந்தப் பெயர்கள் விடுபட்டதற்குக் காரணம், அந்த நபர்கள் அதற்குள் இறந்துவிட்டார்கள் என்பதுதான் என்றால், இந்த நிகழ்வு மாற்கு நற்செய்தியே முதலில் இயற்றப்பட்டது என்பதற்கு ஆதரவளிக்கிறது.

வெளிப்புறச் சான்றுகள்

ஆரம்பகால திருச்சபை தந்தையர்களின் சான்றுகள், ஒத்த சுவிசேஷங்களின் தோற்றம் குறித்த சில மரபுகளைப் பதிவு செய்கின்றன. ஒரு சுவிசேஷம் மற்றொன்றை மூலமாகப் பயன்படுத்தியது என்று அது ஒருபோதும் குறிப்பிடவில்லை, மேலும் அவற்றின் காலவரிசைப் பற்றியும் அது அதிக அக்கறை காட்டவில்லை; மாறாக, அவற்றை யார் இயற்றினார்கள் மற்றும் அவற்றின் அப்போஸ்தலிக்க அதிகாரம் ஆகியவற்றின் மீதே கவனம் செலுத்தப்பட்டது. இயற்றப்பட்ட அல்லது வெளியிடப்பட்ட வரிசை குறித்த சான்றுகள், மத்தேயுவை முதலில் வைப்பதில் ஏறக்குறைய ஒருமித்த கருத்தைக் காட்டுவதாகக் காணப்படுகிறது.[3]

தொடர்புடைய மிகப் பழமையான ஆதாரம் பாப்பியாஸ் (கி.பி. சுமார் 105) ஆவார். அவருடைய எஞ்சியிருக்கும் துண்டுகள் இரண்டு குறிப்பிடத்தக்க உண்மைகளைப் பதிவு செய்கின்றன, அவை பிற்கால ஆதாரங்கள் பலவற்றிலும் எதிரொலிக்கின்றன. சுவிசேஷகரான மாற்கு, பேதுருவின் மொழிபெயர்ப்பாளராக இருந்தார் என்றும், ரோமில் பேதுரு ஆற்றிய பிரசங்கங்களிலிருந்து தனது சுவிசேஷத்தைத் தொகுத்தார் என்றும் அவர் கூறுகிறார்; பின்னர் பேதுரு அதைத் திருச்சபைகளில் பயன்படுத்துவதற்கு அங்கீகரித்தார். மறுபுறம், அப்போஸ்தலரான மத்தேயு, தனது பதிவை "எபிரேய வட்டார மொழியில்" தானே எழுதினார்.[90][91]

மாற்குவின் தோற்றம் குறித்த இந்தக் கூற்று, பல அறிஞர்களால் உண்மையானதாகக் கருதப்படுகிறது, இருப்பினும் அனைவரும் அவ்வாறு கருதுவதில்லை.[92][93] அப்படியானால், மாற்குவின் மூலம் மற்ற இரண்டு ஒத்த சுவிசேஷங்கள் அல்ல, மாறாக பேதுருவே ஆவார்—பேதுருவே அவர்களிடமிருந்து தகவல்களைப் பெற்றிருந்தால் தவிர, சில அறிஞர்கள் முன்மொழிவது போல.[94]

மத்தேயுவின் போதனைகள் (பாப்பியாஸ் அழைப்பது போல) "எபிரேய வட்டார மொழியில்" எழுதப்பட்டது என்ற விசித்திரமான கூற்று—இது எபிரேய அல்லது அரமேய மொழியைக் குறிப்பிடுவதற்கான ஒரு பொதுவான வழி—பரவலாக விவாதிக்கப்பட்டுள்ளது.[95] இதில் உள்ள சிக்கல் என்னவென்றால், திருமுறைக்குரிய மத்தேயு கிரேக்க மொழியில் உள்ளது, அது ஒரு மொழிபெயர்ப்பாகத் தோன்றவில்லை, மேலும் அத்தகைய மூல எபிரேயப் பதிப்பு எதுவும் அறியப்படவில்லை. பாப்பியாஸ் கிரேக்க மொழியில் "ஒரு செமிட்டிக் பாணி" என்றுதான் குறிப்பிட்டார் என்று சில அறிஞர்கள் வாதிட்டுள்ளனர்.[96] மற்ற ஒத்த சுவிசேஷக் கோட்பாட்டாளர்கள், இந்த போதனைகள் திருமுறைக்குரிய சுவிசேஷங்களுக்கு ஒரு மூலமாக இருந்திருக்கக்கூடும் என்று ஊகித்துள்ளனர்; உதாரணமாக, திருமுறைக்குரிய மத்தேயு என்பது மாற்குவின் சுவிசேஷத்தையும் பயன்படுத்திய போதனைகளின் ஒரு திருத்தப்பட்ட பதிப்பு என்ற கருதுகோளே, இரண்டு மூலக் கோட்பாட்டிற்கு அசல் அடிப்படையாக இருந்தது.[97][98] சிரியாவைச் சேர்ந்த எஃப்ரேம் (சுமார் 350) நற்செய்திகளின் மொழிகளைப் பற்றி இன்னும் தெளிவாகக் கூறுகிறார்: "எபிரேயரான மத்தேயு இதை எழுதினார், இதோ, அது கிரேக்க மொழியில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டது. [...] மத்தேயு நற்செய்தியை எபிரேய மொழியிலும், மாற்கு ரோமாபுரியில் சீமோனிடமிருந்து பெற்று லத்தீன் மொழியிலும், லூக்கா கிரேக்க மொழியிலும் எழுதினார்,"[99] மேலும் இது நசியான்சஸின் கிரிகோரி போன்ற பல பிற்கால ஆதாரங்களில் எதிரொலிக்கிறது.[100][101][102] மாற்கு லத்தீன் மொழியில் எழுதியது என்பது வெறும் அனுமானத்தின் மூலம் எழுந்திருக்கலாம், ஆனால் நியமன மாற்கு நற்செய்தியில் ஏராளமான லத்தீன் மொழிச் சொற்கள் காணப்படுகின்றன என்பது உண்மைதான்,[103][104][105] மேலும் சிலர் நியமன மாற்கு நற்செய்தி உண்மையில் ஒரு லத்தீன் மூலத்திலிருந்து மொழிபெயர்க்கப்பட்டது என்று வாதிட்டுள்ளனர்.[104][105] இருப்பினும், பெரும்பாலான அறிஞர்கள் இந்த கருத்தை நிராகரித்து, கிரேக்க மூலத்தையே கருதுகின்றனர்.[106]

பாப்பியாஸின் படைப்புகளை அறிந்திருந்த ஐரேனியஸ் (சுமார் 185), லூக்காவின் தோற்றம் (இதற்குப் பிற்கால ஆதாரங்கள் அதிகம் எதையும் சேர்க்கவில்லை) மற்றும் நான்கு நற்செய்திகளின் தோற்றம் அனைத்தையும் பற்றிய முதல் தற்போதைய விளக்கத்தை அளிக்கிறார்:

"ஆகவே, மத்தேயு, எபிரேயர்களிடையே அவர்களின் சொந்த வட்டார மொழியில் நற்செய்தி எழுத்தை வெளியிட்டார், அதே நேரத்தில் பேதுருவும் பவுலும் ரோமில் நற்செய்தி அறிவித்து திருச்சபையை நிறுவிக்கொண்டிருந்தனர். ஆனால் அவர்கள் சென்ற பிறகு, பேதுருவின் சீடரும் மொழிபெயர்ப்பாளருமான மாற்கு, பேதுருவால் பிரசங்கிக்கப்பட்டதை எழுத்து வடிவில் நமக்கு அளித்தார். மேலும், பவுலின் சீடரான லூக்கா, அவரால் பிரசங்கிக்கப்பட்ட நற்செய்தியை ஒரு புத்தகத்தில் தொகுத்தார். பின்னர், கர்த்தரின் சீடரும், அவருடைய மார்பில் சாய்ந்திருந்தவருமான யோவானும், ஆசியாவிலுள்ள எபேசுவில் வசித்தபோது நற்செய்தியை வெளியிட்டார்."[107]

இந்த பத்தியில் ஐரேனியஸ் ஒரு காலவரிசைப் படியை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளாரா என்பது சந்தேகத்திற்குரியது; "அதே நேரத்தில்" என்பதை காலத்தைக் குறிப்பதாகப் புரிந்துகொள்ள வேண்டிய அவசியமில்லை, மேலும் "அவர்கள் சென்ற பிறகு" என்பது இயற்றப்பட்ட நேரத்தைக் குறிக்க வேண்டிய அவசியமில்லை, மாறாக அப்போஸ்தலர்கள் தாங்கள் சென்ற பிறகும் அவர்களின் சாட்சியம் எழுத்து வடிவில் நிலைத்திருந்தது என்பதையே குறிக்கலாம்.[108] வேறு இடங்களில், ஐரேனியஸ் நற்செய்திகளைப் பற்றி ஒன்றாகக் குறிப்பிடும்போது மத்தேயு—லூக்கா—மாற்கு—யோவான் என்ற வரிசையையே அடிக்கடி விரும்புகிறார்,[109] மேலும் இந்த வரிசை அதன் பிறகு பலவிதமான பண்டைய ஆதாரங்களில் பொதுவாக மீண்டும் மீண்டும் காணப்படுகிறது.[110] உண்மையில், ஆரம்பகால பைபிள்களும் நியதி நூல்களும் நான்கு நற்செய்திகளையும் பலவிதமான வரிசைகளில் அமைத்தன, இருப்பினும் பெரும்பாலானவை ஒத்த நற்செய்திகளில் மத்தேயுவை முதலில் வைத்தன.[111] பாப்பியாஸின் படைப்புகளையும் அறிந்திருக்க வாய்ப்புள்ள கிளமென்டிடமிருந்து (கி.பி. சுமார் 195), ஒரு தனித்துவமான மற்றும் அதிகம் விவாதிக்கப்பட்ட ஒரு கூற்று வருகிறது. அதன்படி, வம்சாவளிப் பட்டியல்களைக் கொண்ட நற்செய்திகள் (அதாவது, மத்தேயு மற்றும் லூக்கா) மாற்குவுக்கு மாறாக, "முன்பே எழுதப்பட்டவை" (புரோகெக்ராஃப்தாய்) ஆகும்.[112] ஃபார்மர் இதை மாற்குவின் நற்செய்தி பிந்தையது என்பதற்கு ஆதாரமாக முன்வைத்தார்,[113] ஆனால் கார்ல்சன், மாற்குவின் நற்செய்தி ஆரம்பத்தில் தனிப்பட்ட முறையில் புழக்கத்தில் இருந்ததற்கு மாறாக, அந்த வார்த்தையை "வெளிப்படையாக வெளியிடப்பட்டது" என்று விளக்குவதே சிறந்தது என்று வாதிட்டார்.[114]

கிளமென்டின் சீடரும், ஐரேனியஸின் படைப்புகளையும் நன்கு அறிந்தவருமான ஒரிஜென் (கி.பி. சுமார் 250), நற்செய்திகளைப் பின்வருமாறு பட்டியலிடுகிறார்: "மரபுவழியாக அறியப்பட்டபடி... முதலில் எழுதப்பட்டது மத்தேயு... இரண்டாவது, மாற்கு... மூன்றாவது, லூக்கா... இவை எல்லாவற்றிற்கும் பிறகு, யோவான்."[115] அப்போதும் இப்போதும் பெரும்பாலான வாசகர்கள் இதை ஒரு தெளிவான காலவரிசை அறிக்கையாகவே பார்த்தனர்,[116] இருப்பினும் இதுவே ஒரிஜெனின் நோக்கமாக இருந்ததா என்று சிலர் சந்தேகித்துள்ளனர்.[117][3] எப்படியாயினும், இந்த நியதி வரிசை இந்த காலகட்டத்தில் மேலும் மேலும் நன்கு நிலைநிறுத்தப்பட்டது, மேலும் பிற்கால ஆதாரங்கள் இந்த கால வரிசையை ஏற்றுக்கொண்டன.

அகஸ்டின் (சுமார் 400) இந்த பாரம்பரிய காலவரிசையை எடுத்துரைத்து, தனது சொந்த செல்வாக்குமிக்க அனுமானங்களையும் சேர்க்கிறார். ஒவ்வொரு நற்செய்தியாளரும் தங்களுக்கு முந்தையவர்களைப் பற்றி அறியாமலேயே எழுதினார்கள் என்பதை மறுத்து, மாற்குவை மத்தேயுவின் "தோற்றத்தில் ஒரு உதவியாளர் மற்றும் சுருக்கிக் கூறுபவர்" என்று அவர் விவரிக்கிறார்.[118] அதே படைப்பில் பின்னர், அகஸ்டின் தனது கருத்தை மாற்றி, மாற்கு மத்தேயுவை மட்டுமல்லாமல் லூக்காவையும் பின்பற்றுகிறார் என்று காண்கிறார்; மாற்கு "இருவருடனும் பயணிக்கிறார்".[119] ஒரு நற்செய்தி நூல் மற்றொன்றை ஒரு மூலமாகப் பயன்படுத்தியது என்ற முதல் பரிந்துரையாக இது சில சமயங்களில் பார்க்கப்படுகிறது, ஆனால் அகஸ்டின் இலக்கியச் சார்புநிலையை மனதில் கொண்டிருந்தாரா என்பது முற்றிலும் தெளிவாக இல்லை.[120]

சுருக்கமாக, மத்தேயு முதலில் எழுதப்பட்டதால், மத்தேயு மாற்குவைப் பயன்படுத்தினார் என்பதற்கு எதிராக புறச் சான்றுகள் உள்ளன, மேலும் மாற்கு நேரடியாக மத்தேயுவைப் பயன்படுத்தினார் என்பதற்கும் எதிராகவே உள்ளன; ஒருவேளை இந்த நியமன நற்செய்தி நூல்களில் ஏதேனும் ஒன்று மற்றொன்றின் செல்வாக்கிற்கு உட்பட்டு கிரேக்க மொழியில் செய்யப்பட்ட மொழிபெயர்ப்பாக இருந்தாலொழிய இது பொருந்தாது. மாறாக, திருச்சபைத் தந்தையர்களின் ஒருமித்த கருத்து இலக்கியச் சுதந்திரமாகவே இருந்தது.[121][122] இருப்பினும், இந்த புறச் சான்றுகளின் மதிப்பு நிச்சயமற்றது; பெரும்பாலான ஒத்த நற்செய்தி அறிஞர்கள் இது சிறிதும் உதவாது என்று கருதி, அதற்குப் பதிலாக ஏறக்குறைய முழுவதுமாக அகச் சான்றுகளில் கவனம் செலுத்துகின்றனர்.[123]

குறிப்புகள்

ஆண்ட்ரேஜெவ்ஸ், ஜோசப், லூபியரி மற்றும் வெர்ஹெய்டன்: "பின்னோக்கிப் பார்க்கும்போது, ​​ஒத்த நற்செய்தி ஆய்வுகளைப் பொறுத்தவரை, 2010-களின் வரையறுக்கும் அம்சங்களில் ஒன்றாக, இல்லையென்றால் அதுவே பிரதான அம்சமாக, MPH-இன் தோற்றம் குறிப்பிடப்படும் என்பது இப்போது தெளிவாகத் தெரிகிறது... இன்றுவரை பல்வேறு ஆசிரியர்களால் (கேரோ, ஹக்கின்ஸ், லூபியரி, மேக்இவன், சௌலினா, டிரிப்) ஒரே இடத்தில் வெளியிடப்பட்ட அதிக எண்ணிக்கையிலான MPH-க்கு ஆதரவான மற்றும் MPH-ஐச் சார்ந்த பங்களிப்புகளுடன், இந்தத் தொகுப்பு MPH ஒத்த நற்செய்தி ஆய்வுகளின் பிரதான நீரோட்டத்தில் நுழைந்த தருணமாக நினைவுகூரப்படும். இதன் மூலம் அதன் கோட்பாட்டாளர்கள், 2010-களில் MPH சற்றே எதிர்பாராத விதமாக உருவாக்கிய உத்வேகத்தை வெற்றிகரமாகப் பயன்படுத்தியுள்ளனர்."[21]

மாற்கு 14:52 என்பது ஆமோஸ் 2:16-இன் ஒரு குறிப்பாக இருக்கலாம்: "பராக்கிரமசாலிகளுக்குள்ளே தைரியமுள்ளவனும் அந்த நாளிலே நிர்வாணமாக ஓடிப்போவான் என்று கர்த்தர் சொல்லுகிறார்."

1.  Tuckett (2008), p. 1–2.
2.  Goodacre (2001), pp. 20–23.
3.  Tuckett (2008), pp. 16–17.
4.  [1], Irenaeus, Against Heresies, Book 3, Chapter 1.
5.  Augustine of Hippo, The Harmony of the Gospels, Book 1, Chapter 2, Paragraph 4
6.  Storr, Gottlob Christian (1786). Über den Zweck der evangelischen Geschichte und der Briefe Johannis (in German). Tübingen: Jacob Friedrich Heerbrandt. pp. 274 ff.
7.  Meyboom, Hajo Uden [in Dutch] (1993). Kiwiet, John J. (ed.). A History and Critique of the Origin of the Marcan Hypothesis, 1835–1866. New Gospel Studies. Vol. 8. Macon, Georgia: Mercer University Press. p. xviii. ISBN 0865544077.
8.  Lachmann, Karl (1835). De ordine narrationum in evangeliis synopticis. Vol. 8. pp. 570–590. {{cite book}}: |work= ignored (help) English translation, Palmer, N. Humphrey (1967). "Lachmann's Argument". New Testament Studies. 13 (4): 368–378. doi:10.1017/S0028688500018373. S2CID 171079293. Reprinted in Parker, N. Humphrey (1985). "Lachmann's Argument" (PDF). In Bellinzoni, Arthur J.; Tyson, Joseph B.; Walker, William O. (eds.). The Two-Source Hypothesis: A Critical Appraisal. Mercer. pp. 119–131. ISBN 0865540969.
9.  Wilke, Christian Gottlob (1838). Der Urevangelist oder exegetisch kritische Untersuchung über das Verwandtschaftsverhältniß der drei ersten Evangelien (in German). Leipzig: Verlag von Gerhard Fleischer.
10.  Weisse, Christian Hermann (1838). Die evangelische geschichte, kritisch und philosophisch bearbeitet (in German). Leipzig: Breitkopf und Hartel.
11.  Holtzmann, Heinrich (1863). Die synoptischen Evangelien ihr Ursprung und geschichtlicher Charakter (in German). Leipzig: Verlag von Wilhelm Engelmann.
12.  Carlson, Stephen C. (2004). "Synoptic Problem Website: Two-Source Hypothesis". Archived from the original on November 19, 2004. Retrieved 2013-12-21.
13.  Hawkins, John Caesar (1899). Horae Synopticae: Contributions to the Study of the Synoptic Problem. Clarendon Press.
14.  Burkitt, Francis Crawford (1907). The Gospel History and Its Transmission.
15.  Streeter, Burnett Hillman (1924). The Four Gospels: A Study of Origins, Treating of the Manuscript Tradition, Sources, Authorship, & Dates.
16.  Tuckett (2008), p. 10.
17.  Butler, Basil Christopher (2011) [1951]. The Originality of St Matthew: A Critique of the Two-Document Hypothesis. Cambridge University Press. ISBN 978-0521233033.
18.  Farmer, William Reuben (1976) [1964]. The Synoptic Problem: A Critical Review of the Problem of Literary Relationships Between Matthew, Mark and Luke. Mercer University Press. ISBN 9780915948024.
19.  Goodacre (2001), pp. 107–108.
20.  Farrer, Austin Marsden (1955). "On Dispensing with Q". In Nineham, Dennis Eric (ed.). Studies in the Gospels: essays in memory of R. H. Lightfoot. Oxford: Basil Blackwell. pp. 55–88.
21.  The Synoptic Problem 2022: Proceedings of the Loyola University Conference. Peeters Pub and Booksellers. 2023. p. 5. ISBN 9789042950344.
22.  Rosché, Theodore R. (1960). "The Words of Jesus and the Future of the 'Q' Hypothesis". Journal of Biblical Literature. 79 (3): 210–220. doi:10.2307/3263927. JSTOR 3263927.
23.  Cf. Linnemann, Eta (1996). "The Lost Gospel Of Q—Fact Or Fantasy?" (PDF). Trinity Journal. 17 (1): 3–18. Archived from the original (PDF) on 2007-06-29. Retrieved 2013-12-30.
24.  Tuckett (2008), p. 15.
25.  Tuckett (2008), pp. 23–26.
26.  Goodacre (2001), pp. 54–55.
27.  Tuckett (2008), pp. 10–11.
28.  Tuckett (2008), pp. 11–12.
29.  Head, Peter M. (2011). "Textual Criticism and the Synoptic Problem". In Foster, Paul; et al. (eds.). New Studies in the Synoptic Problem: Oxford Conference, April 2008. Bibliotheca Ephemeridum Theologicarum Lovaniensium. Vol. 239. pp. 115–156. ISBN 978-9042924017.
30.  Boring, M. Eugene (2006). Mark: A Commentary. New Testament Library: Commentary Series. pp. 23–24. ISBN 0664221076.
31.  Powers (2010), pp. 90–93.
32.  Goodacre (2001), p. 62.
33.  Goodacre (2001), pp. 57–58.
34.  Goodacre (2001), pp. 61–62.
35.  Bauckham (2006), p. 114–116.
36.  Powers (2010), pp. 55–93.
37.  Goodacre (2001), pp. 59–61.
38.  Mk 4:26–29
39.  Mk 7:31–37
40.  Mk 8:22–26
41.  Mk 14:51–52
42.  Powers (2010), pp. 102–111.
43.  Powers (2010), pp. 135–138.
44.  For color-coded synopsis in Greek and English, see Smith, Ben C. (2009). "The calming of the sea (or lake)". TextExcavation. Archived from the original on August 27, 2009. Retrieved 2013-12-29.
45.  Tuckett (2008), pp. 20–21.
46.  Goodacre (2001), pp. 65–67, 89–90.
47.  Mark 11:12–14
48.  Matthew 21:18–22
49.  Troxel, Ronald L. (2007). "Early Christian Gospels, Lecture 4: Markan Priority" (PDF).
50.  Goodacre (2001), pp. 37–42.
51.  Neville, David J. (1994). Arguments from Order in Synoptic Source Criticism: A History and Critique. New Gospel Studies. Vol. 7. pp. 223–238. ISBN 0865543992.
52.  Neirynck, Frans (1988). Duality in Mark: Contributions to the Study of the Marcan Redaction. Leuven University Press. ISBN 9061862795.
53.  Riley, Harold (1989). The Making of Mark: An Exploration. Mercer University Press. pp. 219–227. ISBN 0865543593.
54.  Cf. Rolland, Philippe (1983). "Marc, première harmonie évangélique?". Revue Biblique Jérusalem. 90 (1): 23–79.
55.  Mk 1:32
56.  Mt 8:16
57.  Lk 4:40
58.  Mk 1:42
59.  Lk 5:13
60.  Mt 8:3
61.  Mk 4:15
62.  Lk 8:12
63.  Mt 13:19
64.  Mk 10:46
65.  Lk 18:35
66.  Mt 20:29
67.  Mk 11:2
68.  Mt 21:2
69.  Lk 19:30
70.  Mk 14:1
71.  Lk 22:2
72.  Mt 26:4
73.  Mk 14:12
74.  Mt 26:17
75.  Lk 22:7
76.  Mk 14:30
77.  Lk 22:34
78.  Mt 26:34
79.  Mk 15:42
80.  Mt 27:57
81.  Lk 23:54
82.  Goodacre, Mark (1998). "Fatigue in the Synoptics". New Testament Studies. 44 (1): 45–58. doi:10.1017/S0028688500016349. S2CID 170283051.
83.  Goodacre (2001), pp. 71–76.
84.  Kirk, Alan (2023). Jesus Tradition, Early Christian Memory, and Gospel Writing. Eerdmans. pp. 5298-5324 (location). ISBN 9780802882950.
85.  Mt 14:1
86.  Mt 14:9
87.  Mk 6:26
88.  Mk 4:5–6, 16–17; Lk 8:6, 13 !
89.  Bauckham (2006), p. 42.
90.  Bauckham (2006), pp. 12–38, 202–239.
91.  These quotations are preserved in Eusebius, Hist. Eccl. 3.39.15–16, 2.15.1–2 Archived 2014-09-10 at the Wayback Machine.
92.  Bauckham (2006), pp. 124–263.
93.  Hengel, Martin (1985). Studies in the Gospel of Mark. passim. ISBN 0334023432.
94.  Black, David Alan (2001). Why Four Gospels?: The Historical Origins of the Gospels. Kregel. ISBN 0825420709.
95.  Thomas & Farnell (1998), pp. 39–46.
96.  Gundry, Robert H. (1994). Matthew: A Commentary on His Handbook for a Mixed Church Under Persecution. Wm. B. Eerdmans. pp. 617–620. ISBN 0802807356.
97.  Kloppenborg, John S. (1987). The Formation of Q: Trajectories in Ancient Wisdom Collections. A&C Black. pp. 51–52. ISBN 1563383063.
98.  Lührmann, Dieter (1995). "Q: Sayings of Jesus or Logia?". In Piper, Ronald Allen (ed.). The Gospel Behind the Gospels: Current Studies on Q. BRILL. pp. 97–116. ISBN 9004097376.
99.  Ephrem, Comm. in Diatess. Tatiani App. I, 1.
100.  Gain, David Bruce (2011). "Extracts from believers that Mark's Gospel was written in Latin". Retrieved 2013-12-12.
101.  Gregory of Nazianzus (2012). "On the genuine books of divinely inspired Scripture (PG 37.472–474)". Poems on Scripture: Greek original and English translation. Popular Patristics Series Book 46. Translated by Dunkle, Brian. St Vladimir’s Seminary Press. ISBN 978-0-88141-433-2. OCLC 811238964.
102.  "The Development of the Canon of the New Testament - The Canon of Gregory of Nazianus". www.ntcanon.org. Retrieved 2020-10-01.
103.  Decker, Rodney J. (May 28, 2011). "Latinisms in Mark's Gospel". ntresources.com. Retrieved 2020-10-01.
104.  Couchoud, Paul-Louis (1928). "Was the Gospel of Mark written in Latin?" (PDF). Crozer Quarterly. 5. Translated by Morton S. Enslin: 35–79. Archived from the original (PDF) on 2012-03-19.
105.  Cf. Hoskier, Herman Charles (1914). Codex B and Its Allies: A Study and an Indictment. pp. 126–194.
106.  Gundry, Robert H. (2000). Mark: A Commentary on His Apology for the Cross. Vol. 2. Wm. B. Eerdmans. pp. 1035–1045. ISBN 0802829112.
107.  Irenaeus, Adv. Haer. 3.1.1.
108.  Wenham, John William (1992). Redating Matthew, Mark and Luke: A Fresh Assault on the Synoptic Problem. InterVarsity Press. pp. 239–242. ISBN 0830817603.
109.  Bingham, Dwight Jeffrey (1998). Irenaeus' Use of Matthew's Gospel in Adversus Haereses. Traditio exegetica Graeca. Vol. 7. pp. 89–94. ISBN 9068319647.
110.  Gamba, Giuseppe G. (1983). "A Further Reexamination of Evidence from the Early Tradition". In Farmer, William Reuben (ed.). New Synoptic Studies: The Cambridge Gospel Conference and Beyond. Mercer University Press. pp. 17–35. ISBN 086554087X.
111.  Metzger, Bruce M. (1987). The Canon of the New Testament: Its Origin, Development, and Significance (PDF). Clarendon Press. pp. 295–300. ISBN 0198261802. Archived from the original (PDF) on 2013-06-01.
112.  Clement of Alexandria, Hypotyposeis, apud Eusebius, Hist. Eccl. 6.14.5–7.
113.  Farmer, William Reuben (1983). "The Patristic Evidence Reexamined: A Response to George Kennedy". In Farmer, William Reuben (ed.). New Synoptic Studies: The Cambridge Gospel Conference and Beyond. Mercer University Press. pp. 3–15. ISBN 086554087X.
114.  Carlson, Stephen C. (2001). "Clement of Alexandria on the 'Order' of the Gospels". New Testament Studies. 47: 118–125. doi:10.1017/S0028688501000091. S2CID 171005597.
115.  Origen, Comm. In Matth. I, apud Eusebius, Hist. Eccl. 6.25.3–6.
116.  Carlson (2001).
117.  Farmer (1983).
118.  Augustine of Hippo, De Consensu Evangelistarum I.3–4.
119.  Peabody, David B. (1983). "Augustine and the Augustinian Hypothesis: A Reexamination of Augustine's Thought in De consensu evangelistarum". In Farmer, William Reuben (ed.). New Synoptic Studies: The Cambridge Gospel Conference and Beyond. Mercer University Press. pp. 37–64. ISBN 086554087X.
120.  Thomas & Farnell (1998), pp. 62–63, 71–72.
121.  Thomas & Farnell (1998), pp. 57–75.
122.  Cf. especially Chrysostom, Hom. in Matt. 1 5–6.
123.  Goodacre (2001), pp. 76–81.

Bibliography

• Bauckham, Richard (2006). Jesus and the Eyewitnesses: The Gospels as Eyewitness Testimony. Eerdmans Publishing Company. ISBN 0802831621.
• Goodacre, Mark (2001). The Synoptic Problem: A Way Through the Maze. A&C Black. ISBN 0567080560.
• Powers, B. Ward (2010). The Progressive Publication of Matthew: An Explanation of the Writing of the Synoptic Gospels. B&H Publishing. ISBN 978-0805448481.
• Thomas, Robert L.; Farnell, F. David (1998). "The Synoptic Gospels in the Ancient Church". In Thomas, Robert L.; Farnell, F. David (eds.). The Jesus Crisis: The Inroads of Historical Criticism Into Evangelical Scholarship. Kregel Publications. pp. 39–46. ISBN 082543811X.
• Tuckett, Christopher M. (2008). The current state of the Synoptic Problem (PDF). Oxford Conference on the Synoptic Problem. Archived from the original (PDF) on May 29, 2008. Republished in Foster, Paul; et al., eds. (2011). New Studies in the Synoptic Problem: Oxford Conference, April 2008. Bibliotheca Ephemeridum Theologicarum Lovaniensium. Vol. 239. pp. 9–50. ISBN 978-9042924017.

மேற்கோள்கள்

கிறிஸ்துவ வரலாற்று ஆராய்ச்சியும்- பாதிரிகளின் மழுப்பல்களின் வேசித்தன பொய்களும்

வரலாற்று ஏசு பற்றி ஹாவர்ட் பல்கலைக் கழக புதிய ஏற்பாடுத்துறைத் தலைவர் ஹெல்மட் கொயெஸ்டர் சொல்வது:                                                                       "The Quest for the Historic Kernels of the Stories of the Synoptic Narrative materials is very difficult. In fact such a quest is doomed to miss the point of such narratives, because these stories were all told in the interests of mission, edification, cult or theology (especially Christology) and they have no relationship to the question of Historically Reliable information.Precisely those elements and features of such narratives which vividly lead to the story and derived not from Actual Hisorical events, but belong to the form and style of the Genres of the several Narrative types. Exact statements of names and places are almost always secondary and were often introduced for the first time in the literary stage of the Tradition. P-64 V-II  Introduction to the New Testament. New York: DeGruyter, 1982. 2nd ed., 2002- 

ஒத்த கதை சுவிகள்(மாற்கு, மத்தேயூ, லூக்கா) சொல்லும் புனைக் கதைகளுக்கும் வரலாற்றைத் தேடுவது மிகக் கடினம். வரலாற்று உண்மைகளைத் தேடுபவர்கள் – சுவிகதைகள் எதற்காகப் புனையப் பட்டுள்ளன என்பதை விட்டுவிடுவர், ஏனென்றால் சுவிகள் – மதம் பரப்ப, சிறு விஷயத்தைப் பெரிது படுத்திட, மூடநம்பிக்கைக் குழு அமைக்க, இறையியல்- (அடிப்படையில் இறந்த ஏசுவைத் தெய்வமாக்கும்) தன்மையில் வரையப்பட்டவை; சுவிகளுள் நம்பிக்கைக்குரிய வரலாற்று விபரங்கள் ஏதும் கிடையாது.சுவிகளின் முக்கியமான புனையல்கள் நம்மைத் தள்ளிக் கொண்டு செல்லும் விவரங்கள் அடிப்படையில் வரலாற்றில் நடந்த சம்பவங்கள் இல்லை, பல விதமாக கதை செய்யும் யுக்தியில் புனையப்பட்டவை, சம்பவங்களில் வரும் நபர்கள் -நடந்த இடங்கள் முக்கியத்துவம் தராமல் பெரும்பாலும் முதல் முறை அவ்வப்போது தரப்படும். 

பிரிட்டானிகா கலைக்களஞ்சியம் கூறுவது 

 “None of the Sources of his Life can be Traced on to Jesus himself. He did not leave a Single Known Written Word. Also there are no Contemporary Accounts of Jesus’s Life and Death” – Vol-22, Pg.336 Encyclopedia Britanica. 

கிறிஸ்துவ மதப் புராணக் கதை நாயகர் ஏசு, இந்த ஏசு பற்றி நடுநிலையாளர் ஏற்கும்படி ஒரு ஆதாரமும் இல்லை - பிரிட்டானிகா

Dr. C.J. Cadoux, who was Mackennal Professor of Church History at Oxford, thus sums up the conclusions of eeminent Biblical scholas regarding the nature and composition of this Gospel:

“The speeches in the Fourth Gospel (even apart from the early messianic claim) are so different from those in the Syoptics, and so like the comments of the Fourth Evangelist both cannot be equally reliable as records of what Jesus said : Literary veracity in ancient times did forbid, as it does now, the assingment of fictitious speeches to historical characters:the best ancient historians made a practice of and assigning such speeches in this way.”