Thursday, March 31, 2022

முஸ்லிம் இளைஞர் தமிழ் பெண்ணை மணந்தமைக்கு முஸ்லிம் அடிப்படைவாதிகள் மிரட்டல்

  

 

தாம்பரம் மெட்ராஸ் கிறிஸ்துவக் கல்லூரி -பாலியல் துனபுறுத்தலை கண்டித்து மாணவர்கள் போராட்டம்

பாலியல் துன்புறுத்தலை கண்டித்து மாணவர்கள் போராட்டம் 

2022-04-01https://www.dinakaran.com/News_Detail.asp?Nid=754147

 தாம்பரம் :மாணவிகளை கல்லூரி பேராசிரியர்கள் துன்புறுத்துவதாகவும், பாலியல் வன்கொடுமை செய்வதாகவும் கூறி கிழக்கு தாம்பரத்தில் உள்ள தனியார் கல்லூரி மாணவர்கள் ஏராளமானோர் நேற்று கல்லூரி வளாகத்தில் உள்ளிருப்பு போராட்டத்தில் ஈடுபட்டனர். கடந்த டிசம்பர் மாதம் கல்லூரியின் பொருளாதாரத் துறை பேராசிரியர்,  பிஎச்டி மாணவி ஒருவரை பாலியல் ரீதியாக துன்புறுத்திய சம்பவத்திற்கு பிறகு, பேராசிரியர் மீது நடவடிக்கை எடுக்க மாணவர்கள் கோரிக்கை விடுத்தனர்.

இது தொடர்பாக, கல்லூரியில் உள்ள புகார்கள் குழு (ஐசிசி) விசாரணை மேற்கொண்டது. இதன்பின்னர், பேராசிரியர் மீது உரிய நடவடிக்கை எடுக்கப்படவில்லை என மாணவர்கள் குற்றம் சாட்டியுள்ளனர். மேலும் பல்வேறு  பிரச்னைகளையும் போராட்டத்தில் மாணவர்கள் முன் வைத்துள்ளனர். 

மேலும், பாலியல் துன்புறுத்தல் குற்றச்சாட்டு வழக்குகளில், பேராசிரியர்கள் மீது எந்த வகையிலும் பாதிக்காமல் அவர்களை பாதுகாத்து கொள்வதாக மாணவர்கள் தெரிவித்து உள்ளனர். பேராசிரியர்கள் குற்றம் சாட்டப்பட்டு மாணவர்கள் பாதிக்கப்பட்டுள்ள பிரச்னைகள் குறித்து மாணவர் நலன் தொடர்பான அனைத்து குழுக்களும் இருக்க வேண்டும் என்று மாணவர்கள் கோரிக்கை விடுத்துள்ளனர். ஆனால் பேச்சுவார்த்தையில், உடன்பாடு ஏற்படாததால், போராட்டம் தொடரும்  என மாணவர்கள் அறிவித்துள்ளனர்.



‘The Kashmir Files’ the True History as happened

I Used to Think My Parents Were Islamaphobic Master Exaggerators. After Watching ‘The Kashmir Files’ I Stand Chastened 

  • To say I was unprepared for the film is a gross understatement, for I entered the theater expecting to cheer at the victories of our Hindu heroes, but I left feeling as though I had been stabbed a million times over.

 The Holocaust was a genocide that has since been etched into the hearts and minds of every single child that has passed through any kind of schooling system. The atrocities that took place have been documented so thoroughly that countless authors, artists, and filmmakers have been able to produce a horrifyingly accurate recreation of the genocide itself. When such an overwhelming evil plagues our history books, how can one forget it? How can one dare forget it?

https://americankahani.com/perspectives/i-used-to-think-my-parents-were-islamaphobic-master-exaggerators-after-watching-the-kashmir-files-i-stand-chastened/

We don’t—plain and simple. And ever since those horrific events, Germany has attempted to scrub the damage of the Nazi regime from the country itself, ensuring that something so gruesome as the Holocaust never happens again. But it’s just as Mark Twain says: “History rhymes.”

And the violent rhymes that rang throughout the streets of Kashmir as terrorists brutally massacred the Kashmiri Hindus still resonate as you walk those very streets today: “Raliv, Galiv, ya Chaliv!” Convert, Die, or Flee. Kashmiri Hindus were murdered, tortured, raped, and all the while, the outside world remained clueless about their plight. How does genocide so brutal go so painfully unnoticed, you ask. Silence. Silence is the reason that there are a million Schindler’s Lists, and only one Kashmir Files.

 

The Genocide of Kashmir (or the “Exodus of the Kashmiri Pandits”, as Wikipedia conveniently calls it) happened in 1990 during a time when “religious tensions” w too mild a phrase to classify the conflict of the time; Kashmir was a war zone. But it’s not exactly presented that way, with the media referring to it only as an “exodus” and stating the official casualties of the genocide as 30 to 80 Kashmiri Pandits. However, in interviews conducted with the very perpetrators of this genocide, that statistic may as well refer to the number of Kashmiri Pandits killed by each militant. 

Upon the release of “The Kashmir Files,” director Vivek Agnihotri has revealed that each and every scene is based on countless interviews conducted with victims of this genocide, and it’s likely for this very reason that many question its authenticity. As stated in the film itself, “the truth is so painfully true that it feels like a lie.”

It was one of the first things I noticed watching the film; in place of the common acknowledgment that “all connections to people, places, and events in this film are purely coincidental” was a bone-chilling “this movie has been made based on real interviews and reports.” To say I was unprepared for the film I was about to see is a gross understatement, for I entered the theater expecting to cheer at the victories of our Hindu heroes, but I left feeling as though I had been stabbed a million times over.

Largely influenced by the media openly presented to me in my everyday life, I thought the same as every second-generation Indian: that our parents are Islamaphobic master-exaggerators throwing numbers and stories in our faces to justify their bigotry. I didn’t think much of the horrifying stories they told because I felt as though every account they shared was thrown violently out of proportion.

When we left the theater, no one said a word. Our usual routine was to huddle in a small Indian circle, sharing our thoughts on the film we had seen, coming to the general consensus that it was “time pass.” This time, nobody spoke.

In fact, reading some of the reactions to the film on FaceBook before I had seen the film, I remember seeing posts about people who experienced the genocide unleashing their righteous anger onto social media because this film had finally given them the opportunity to do so. I remember thinking, “wow, you guys make it really hard to sympathize with you.” I remember saying it out loud to my mother. I remember being in the theater in a particularly giddy mood as my family and I hadn’t gone to see a movie in quite some time. I remember begging my father for a bucket of popcorn to eat as we watched the film. “Enjoy.” How bizarre to think that that was what we were told by the person collecting our ticket stubs. “Enjoy the movie.”

The film began. The disclaimers and acknowledgments flashed across the screen. I silenced my phone, and we were greeted with the sight of a few Kashmiri boys playing cricket. Then, in the next ten minutes, I was almost paralyzed with horror. I later came to know that some of the events were so gruesome that they needed to be censored. To watch such a paralyzing account of genocide and realize that it had been watered-down for viewership was all but shell-shocking.

There was one scene in particular that stuck with me; it was the one that closed out the film. It was a scene depicting the Nadimarg Massacre of 2003, in which 24 Kashmiri Pandits were lined up in front of a trench and shot. Among them were two little boys. When the final boy is shot, he falls backward onto the other corpses in the trench. His eyes are wide open, his face streaked with blood. The film doesn’t cut away to give us respite from the gruesome sight. The camera lingers on that boy’s innocent face for nearly a minute before slowly fading to black. No conclusion. No happy ending. Just massacre. But we don’t really deserve closure, do we? Not when those Kashmiri Hindus never got it. As the credits are rolling, my head is entirely empty, save for that final shot. Whenever I shut my eyes, I see his face. Even now, I remember it as if I myself had watched the massacre unfold.

When we left the theater, no one said a word. Our usual routine was to huddle in a small Indian circle, sharing our thoughts on the film we had seen, coming to the general consensus that it was “time pass.” This time, nobody spoke. How could we? Who could possibly form thoughts, let alone words, after such a harrowing experience? It was only thirty minutes later when we rode home in silence that I could begin to feel again. I felt my face: it was wet with tears, but to say I felt sad would be incorrect. I felt angry. And truth be told, most of my anger was not directed toward the terrorists for whom the word “evil” is far too mild—I felt angry at all the Kashmiri people who ratted out their own neighbors, allowing them to be massacred. I felt angry at the Indian government for keeping silent as genocide unfolded before their very eyes. I felt angry at myself: so indifferent to the truth that I had disregarded it entirely.

I won’t recount the film’s synopsis or events, because those things need to be viewed in the theater—moreover, how does one properly recount mass genocide? What’s most saddening is that the Kashmiri Hindus that found the courage to share their stories do not even ask for reparations—of any kind—when narrating these events. All they ask is for your ear. All they ask is that people listen, now thirty-two years later, all they ask is that people know. 

The Kashmir Files is a film that needs to be watched, not just by those Indians that feign ignorance, but by everyone. I don’t think I could ever watch it again—once is enough to drill its events into my brain for decades to come. But just as the Holocaust has been recognized and condemned, the Genocide of the Kashmiri Hindus is one that should never be forgotten. As Holocaust survivor and renowned author, Elie Wiesel, said, “to forget the dead would be akin to killing them a second time.”


Aarav Patil is a sophomore at Upper Saint Clair High School in Pennsylvania. He enjoys writing opinion articles as well as reading them.

சென்னை மேற்கு மாம்பலம் அயோத்தியா மண்டபம் -இந்து அறநிலையத் துறையின் கீழ் கொணர்ந்தது செல்லும்

 

சென்னை மேற்கு மாம்பலம் அயோத்தியா மண்டபம் என்ற பஜனை மட வளாகத்தை முற்றிலும் அராஜகமான முறையில் கையகப் படுத்தியுள்ள தமிழ்நாடு இந்து அறநிலையத் துறையின் செயல் கடும் கண்டனத்திற்குரியது.
இந்த மண்டபத்தில் விக்கிரகங்கள் வைத்து பூஜை நடப்பதால் இது "கோயில்" என்ற கணக்கில் வருவதாகவும், உண்டியலில் மக்கள் காணிக்கை போட்டு நிதி வருவதாகவும் அதில் முறைகேடுகள் நடப்பதாகவும் வந்த 'புகார்களின்' (மொட்டை கடிதாசி?) பேரில் இந்த நடவடிக்கை எடுத்துள்ளதாகவும் இ.அ.துறை கூறுகிறது. இதற்கு எதிராக இந்த பஜனை மடத்தை நடத்தும் "ராம் சமாஜ்" என்ற அமைப்பு "இது பொதுவான கோயில் அல்ல, ராமநவமி போன்ற உற்சவங்களின் போதுமட்டுமே விக்ரகங்கள் வைத்து விசேஷ பூஜைகள் நடத்தப் படுகின்றன" என்று கூறியுள்ள முறையான விளக்கங்களை சென்னை உயர்நீதிமன்ற நீதிபதி வேலுமணி தடாலடியாக நிராகரித்திருக்கிறார். இ.அ.துறை இந்த மண்டபத்தை நிர்வகிக்க "தகுதியான நபர்களை" நியமித்தது சரி என்கிறார்.
இந்த மண்டபம் சென்னையில் உள்ள பக்தர்கள் பலருக்கும் மிகவும் பரிச்சயமானது தான். நானும் இங்கு கச்சேரிகள், பஜனைகள், உபன்யாசங்கள் எல்லாம் கேட்டிருக்கிறேன். நீதிபதி கண்மூடித்தனமாகவும் முற்றிலும் இ.அ.துறைக்கு பட்சபாதமாகவும் இந்த வழக்கை விசாரித்திருக்கிறார் என்பதில் சந்தேகமே இல்லை.
ஒழுங்காக, சீராக நடந்து வரும் ஒரு இந்து ஆன்மீக அமைப்பை திட்டம் போட்டு கபளீகரம் செய்வதற்காக சில அசூயை பிடித்த தனி நபர்களும் இ.அ.துறையும் சேர்ந்து நடத்தும் நாடகம் இது. சென்னையில் பல பகுதிகளில் அந்தந்த ஊர்க்காரர்கள் சேர்ந்து அமைத்து நன்றாக நடந்து வந்த கோயில்கள், சத்சங்கங்கள், சமாஜங்கள் இதே போன்று இ.அ. துறையால் முழுங்கப் பட்டு சீரழிந்த கதைகள் உண்டு. இந்த
அருமையான
பஜனை மட வளாகத்திற்கும் அப்படி ஒரு கதி நேர்ந்தால் அது மிகவும் துரதிர்ஷ்டவசமானது. சம்பந்தப் பட்டவர்களும், மற்ற கோயில் பாதுகாப்பு செயல்வீரர்களும் சட்டபூர்வமாக இ.அ.துறையிடமிருந்து இந்த மண்டபத்தை மீட்பார்கள் என்று நம்புவோம்.

டிவிட்டர் ஏன் இந்து மத வெறுப்பு பரப்பும் அன்னிய மத தீவிரவாதப் பதிவை அனுமதிக்கிறது - உயர்நீதிமன்றம்

பைபிள் கதைகளோ, அதைத் தழுவிய குர் ஆன கதை களிலோ சிறுதும் வர்லாற்று உண்மை இல்லை, எல்லாமே மனிதக் கற்பனை, இஸ்ரேலில் - அரேபியாவில் எந்த ஒரு மனிதன் மூலம் இறைவன் பேசவில்லை எனத் தொல்லியல் நிருபித்து உள்ளது
கிறிஸ்துவ அடிமைகள் இந்தியாவில் எடுக்கும் பல வேடங்கள் - பத்திர்க்கையாளர், மார்க்சிஸம், திராவிடியாம், அறிவு ஜீவி நிபுணர்கள், தமிழ் தேசியம், மனித நேயம், சுற்றுச்சூழல் ஆர்வலர், இவர்கள் எல்லாருமே குரைப்பது இந்துக்கள் எதிர்த்து மட்டுமே. 

மதவாத பயங்கரம் பரப்பும் முஸ்லிம் அடிப்படைவாத கட்சிகள்









 

சாந்தோம் கத்தோலிக்க சர்ச் ரூ.5,000 கோடி அரசு நிலம் விற்பனை?: டயோசிஸ் நிர்வாகிகள் மீது வழக்கு

 கத்தோலிக்க சர்ச் ரூ.5,000 கோடி அரசு நிலம் விற்பனை?  சாந்தோம்  டயோசிஸ் நிர்வாகிகள் மீது வழக்கு https://www.dinamalar.com/news/tamil-nadu-new...