புத்தரும் வேதமும் -சுபாஷ் காக்
புத்தரின் வாழ்க்கையின் காட்சிகளின் பனோரமா
ஆத்மன் (ஆங்கிலத்தில் "சுய" என மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளது) என்ற கருத்தை வேதம் ஏற்றுக்கொண்டாலும், அது மறைமுகமானதும், அதீதமானதும் ஆகும், ஆனால் பௌத்தம் அதை ஏற்கவில்லை என்று பாமர மக்கள் நம்புகிறார்கள். உண்மையில், பிரபலமான கற்பனையில் புத்தர் அனாத்மன் அல்லது அனாட்டா என்ற கோட்பாட்டை ஊக்குவித்தார், மேலும் அவர் யதார்த்தத்தின் அடிப்படை விஷயங்களை ஒன்றும் இல்லை என்று எடுத்துக் கொண்டார், அது சூன்யதா அல்லது வெறுமை என்று அழைக்கப்படுகிறது. பொதுவாக, அனத்தத்தின் மூன்று கோட்பாடுகள், சுயம் இல்லாதது, அனிச்சை (ஸ்க்ட். அனித்யா, நிலையாமை), துக்கா (துன்பம்) ஆகிய மூன்று இருத்தலின் மூன்று குணாதிசயங்களாக (திரி-லக்ஷணம்) அங்கீகரிப்பது பௌத்தத்தில் "சரியான புரிதலை" உருவாக்குகிறது. .
உண்மையில், ஆரம்பகால பௌத்த நூல்கள் திகா நிகாயா, சம்யுத்த நிகாயா, வினயா, மஜ்ஜிமா நிகாயா மற்றும் அங்கூத்தர நிகாயா போன்ற ஆத்மனைப் பற்றி விவாதிக்கின்றன. ஆனால் சில வரலாற்று காரணங்களுக்காக, அனாட்டா பௌத்தத்தின் அடிப்படைக் கோட்பாடாக மாறியது. நாகார்ஜுனா (~200 CE), ஆத்மனை (சுய, ஆன்மா) வெளிப்படையாக நிராகரித்தார், மூலமத்யமககாரிகாவில் "புத்தர் சுயம் இல்லை என்ற கோட்பாட்டைக் கற்பித்தார்" என்று கூறினார்.
சுய-மூக்கு இருவேறு என்பது இந்து மற்றும் பௌத்தத்தின் தத்துவ அடிப்படைகள் வேறுபட்டவை. இந்து மதத்தில், உணர்வு (ஆத்மன்) முதன்மையானது மற்றும் பகுப்பாய்வு மட்டத்தில் அது பொருளிலிருந்து வேறுபட்டது. புத்தமதத்தில், மறுபுறம், உணர்வு என்பது உடலின் தரையில் வெளிப்படும் ஒரு நிகழ்வாகும், இருப்பினும் அது உருவாக்கும் செல்வாக்குகளின் சங்கிலியில் அது வாழ்கிறது. ஒருபுறம் இருக்க, இந்த இரண்டு கோட்பாடுகளும் நனவை வரையறுக்கும் நவீன அறிவியலின் தேடலில் பரிசீலனையில் உள்ளன.
அக்கி-வச்சகோட்டா சூத்திரம், புத்தருக்கும் ஷ்ரேணிகா வத்சகோத்ரா (பாலி: செனிகா வச்சகோட்டா) என்ற அலைந்து திரிந்த சந்நியாசிக்கும் இடையே ஒரு பரிமாற்றத்தை முன்வைக்கிறது. புத்தர் மறுபிறப்பு ஆனால் அனாத்மா அல்லது நித்திய சுயம் இல்லை என்று கற்பித்துள்ளார். ஷ்ரேணிகா புத்தரிடம் பல கேள்விகளைக் கேட்கவில்லை, அதற்கு புத்தர் பதிலளிக்க மறுக்கிறார், அவருடைய கேள்விகளை நிச்சயமற்றது என்று அழைத்தார், மேலும் கேள்விகளுக்கான பதில்கள் அவரை சாஷ்வதவாத (நித்தியம்) அல்லது உச்சேதவாதா (அழித்தல்) போன்ற பாதுகாக்க முடியாத நிலைகளில் சிக்க வைக்கும் என்பதைக் குறிக்கிறது. புத்தர் அக்னியின் உருவகத்தைப் பயன்படுத்துகிறார், அணைக்கப்படும் நெருப்பு இனி இருக்காது, அதே வழியில் ஒரு நபரை உருவாக்கும் அனைத்து ஸ்கந்தங்களும் (திரள்கள்) இறந்தவுடன் அணைக்கப்படுகின்றன.
இருப்பினும், மஹாயான மஹாபரிநிர்வாண-சூத்திரத்தில் (எம்பிஎன்எஸ்) (महापरिनिर्वाणसूत्र) கதையின் மற்றொரு குறிப்பில், ஷ்ரேணிகா உடல் உடலை ஒரு வீட்டிற்கு ஒப்பிட்டு எதிர்கொள்கிறார், அதன் உரிமையாளர் நித்தியமான சுயத்தை எரிக்கும் போது (ஆத்மானின்) வெளியே எரியும் போது.
எனவே, ஆத்மன் மற்றும் அனாத்மன் என்ற இந்த இருவேறுபாடு புத்தரால் தனது வாழ்க்கையின் கடைசி நாளில் பொய்யாக அறிவிக்கப்பட்டது என்பது பலரை ஆச்சரியப்படுத்தும். அவர் கூறியதாவது:
“சுயமே (ஆத்மன்) உண்மை (தத்துவம்), சுயமே நிரந்தரமானது (நித்யம்), சுயம் அறம் (குணம்), சுயம் நித்தியமானது (சாஸ்வதம்), சுயம் நிலையானது (துருவம்), மற்றும் சுயமே மங்களகரமானது ( சிவா)”
புத்தர் சுயத்திற்குப் பயன்படுத்திய பிற உரிச்சொற்கள் "இறையாண்மை" (ஐஸ்வர்யா), "மாறாத" (அவிபரிணாமா) மற்றும் "உண்மை" (சத்யா).
இவை துல்லியமாக வேதங்களில் உள்ள சுயத்துடன் (ஆத்மானுடன்) தொடர்புடைய "பண்புகள்" ஆகும். ஐஸ்வர்யா என்ற பண்பு ஏஜென்சியைக் குறிக்கிறது மற்றும் ஈஸ்வர அல்லது சிவனை நினைவுபடுத்துகிறது. ஈஸ்வரன் என்பது "ஆழ்நிலை அறிதல்" அல்லது லோகோத்தர-ஞானத்தை அணுகக்கூடிய சுதந்திரமான மனம், இது பௌத்த உலகின் பல பகுதிகளில் சிவ-மகேஸ்வரா எவ்வாறு வழிபாட்டுடன் ஒருங்கிணைக்கப்பட்டது என்பதை விளக்குகிறது.
ஆவரணம் (மூடுதல்) என்ற சொல்லைப் போலவே, தன்னை மனதில் இருந்து மறைக்கிறது, புத்தர் தன்னைப் பார்ப்பதைத் தடுக்கும் பல கிளேஷங்களைப் பற்றி பேசுகிறார்..
அவர் சுயம் அல்லது ஆத்மானுக்கு ததாகதகர்பா என்ற பெயரைக் கொடுத்தார், "இவ்வாறு-வந்த-இயற்கை" (உயிரினங்களின் ஸ்வபாவம்), அல்லது புத்ததாது, "வெளிச்சத்தின் நிலை". சுயத்தைப் பற்றிய ஆழமான அறிவைப் பெற அவித்யா (உலகம் பொருள்) மற்றும் வித்யா (உலகம் அறிதல்) ஆகியவற்றுக்கு இடையே ஒரு சங்கடத்தைப் பற்றி வேதம் பேசுவது போல, புத்தர் வெறுமைக்கும் வெறுமைக்கும் இடையில் ஒரு சங்கடத்தைப் பற்றி பேசினார்.
அறிவுக்கு அவித்யா மற்றும் வித்யா இரண்டின் தேவையும் ஈசா உபநிஷத்தில் மிக அழகாக பின்வருமாறு கூறப்பட்டுள்ளது:
வித்யாம் சாவித்யாம் ச யஸ்தத்வேதோபயஂ ஸஹ |
அவிদ்யாயா மৃத்யுঁ தீர்த்வா விদ்யாயாமৃதம்ஶ்நுதே ॥ 11॥ ஈஷோபநிஷத்
வித்யாம் சாவித்யாம் ச யஸ்தத்வேதோபயாம் சஹா |
அவித்யாயா ம்ருத்யும் தீர்த்த்வா வித்யாயா’ம்ருதமஸ்னுதே ||
வித்யா, அவித்யா இரண்டையும் ஒருங்கே அறிந்தவன்,|
அவித்யா மூலம் மரணத்தைக் கடந்து, வித்யாவின் மூலம் அழியாத நிலையை அடைகிறார். ||
இரண்டு கூறுகளும் இன்றியமையாதவை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. வேறொரு இடத்தில், உள்ளுணர்வை மனதின் விமானம் என்று விவரித்தேன், அங்கு இரண்டு சிறகுகள் வித்யா மற்றும் அவித்யா.
புத்தரின் பரிநிர்வாணம்
சாக்யமுனி புத்தர் இறந்த சூழ்நிலை மற்றும் அவரது கடைசி பிரசங்கம் பாலி மஹாபரிநிபானா-சுட்டாந்தம் மற்றும் மஹாயான மஹாபரிநிர்வாண-சூத்திரம் (அல்லது நிர்வாண சூத்திரம்) ஆகியவற்றில் விவரிக்கப்பட்டுள்ளது, அதன் பிந்தையது புத்தர் மிகவும் கணிசமான உரையில் செல்கிறது. அவர் முன்பு கற்பித்த போதனைகளின் இதயம்.
எண்பது வயதான புத்தருக்கு உடல்நிலை சரியில்லாமல் இருப்பதைக் காண்கிறோம். அவரும் அவரது பரிவாரங்களும் மல்லர்களின் தேசத்தில் உள்ள குஷிநகரா நகரத்திற்குப் பயணிக்கின்றனர், அங்கு அவர் ஒரு ஜோடி சால் மரங்களுக்கு இடையில் படுத்துக் கொண்டு, வரவிருக்கும் மரணத்தை அறிவித்தார். இதைக் கேட்டதும் கூட்டம் கூடுகிறது. அவர்களில் சுண்டா நகரத்தைச் சேர்ந்த ஒரு கைவினைஞர். அவரும் மற்றவர்களும் தங்கள் வலது முழங்காலில் இறங்கி, புத்தரிடம் இந்த உலகில் நீண்ட காலம் இருக்குமாறு வேண்டிக் கொள்கிறார்கள். புத்தர் சுண்டாவை நினைவுபடுத்துகிறார்:
அனைத்துப் பொருட்களையும் படைத்தது
நிலையற்ற இயல்பு வேண்டும்
நடைமுறைக்கு வந்த பிறகு, அவை நிலைப்பதில்லை
அமைதியான அழிவு பேரின்பம்
ஆனால் வெறுமையின் போதனை அவர்களுக்கு ஆறுதலைத் தரப் போவதில்லை என்பதற்கான பல வாதங்களை சுண்டா முன்வைக்கிறார் மேலும் ததாகதாவின் நிர்வாணா - அல்லது நிர்வாணம் அல்லாத வார்த்தைகள் கூட முரண்பாடாகவும் புரிந்துகொள்ள கடினமாகவும் இருந்தன. இது புத்தரை இறுதியில் ஆத்மனின் இரகசியக் கோட்பாட்டை வெளிப்படுத்தத் தூண்டுகிறது.
MPNS என்பது பௌத்த நியதியில் உள்ள மிக முக்கியமான நூல்களில் ஒன்றாகும், மேலும் ஐந்தாம் நூற்றாண்டில் இரண்டு வெவ்வேறு சமஸ்கிருத நூல்களின் அடிப்படையில் இரண்டு மொழிபெயர்ப்புகள் தயாரிக்கப்பட்டன, ஒன்று புகழ்பெற்ற பயணி Faxian (418CE); மற்றும் மற்ற நீண்ட "வடக்கு பதிப்பு" 422 CE இல் தர்மக்ஷேமா. பிற்கால திபெத்திய பதிப்பும் உள்ளது (c 790CE).
புத்தர் தனது சீடர்களுக்கு முந்தைய இணைப்புகளிலிருந்து தங்களைப் பிரித்துக் கொள்ள வெறுமையைப் பயன்படுத்தினார். இந்த உவமையுடன் சுயக் கோட்பாட்டின் மூலம் சுயமரியாதைக் கோட்பாட்டின் மேலெழுதலை அவர் விளக்குகிறார்:
கைக்குழந்தை நோய்வாய்ப்பட்ட தாயின் கதையைக் கவனியுங்கள். "குழந்தை மருந்தை உட்கொண்ட பிறகு, மருந்து முழுவதுமாக ஜீரணமாகும் வரை அவருக்கு உங்கள் பால் கொடுக்க வேண்டாம்" என்ற அறிவுறுத்தலுடன் மருத்துவர் தனது பையனுக்கான மருந்தைக் கொடுக்கிறார். தாய் தன் மார்பகங்களில் கசப்புச் சுவையுள்ள பொருளைப் பூசி, மார்பில் விஷம் இருப்பதாகத் தன் குழந்தையிடம் கூறுகிறாள். இதைக் கேட்ட குழந்தை பசித்தவுடன் அவளிடமிருந்து விலகிச் செல்கிறது. ஆனால் மருந்து உட்கொண்ட பிறகு, தாய் தனது மார்பகங்களைக் கழுவிவிட்டு, "வா, நான் உனக்கு பால் கொடுக்கிறேன்" என்று தன் மகனை அழைக்கிறாள்.
வேதம் என்பது தாயின் பால், புத்தர் தனது சீடர்களை வெறுமையின் கடுமையான செய்தியுடன் தங்களைத் தூய்மைப்படுத்தும் வரை அவர்களை உட்கொள்ள அனுமதிக்கவில்லை.
சீனாவில் மஹாபரிநிர்வாண சூத்திரம்
MPNS ஐ சீன மொழியில் மொழிபெயர்த்தவர் தர்மக்ஷேமா ஆவார், அவர் அவரது காலத்தில் ஒரு சிறந்த பிரபலமாக இருந்தார். மத்திய இந்தியாவில் பிறந்த இவர், பல ஆசிரியர்களிடம் போதனைகளைப் பெற்றார். புத்த மத நூல்களை சீனாவிற்கு அனுப்பிய பொற்காலம் இதுவாகும், மேலும் புகழையும் செல்வத்தையும் தேட அவர் மத்திய ஆசியாவிற்கு சென்றார். முதலில் அவர் டன்ஹுவாங்கில் பல ஆண்டுகள் வாழ்ந்தார், வேலையில் பிஸியாக இருந்தார். ஆனால் இந்த நகரம் வடக்கு லியாங் மன்னர் ஜுகு மெங்சுனால் கைப்பற்றப்பட்டது, அவர் தர்மக்ஷேமாவை 421 இல் தனது தலைநகரான குசாங்கிற்கு அழைத்துச் சென்று சமஸ்கிருத சூத்திரங்களின் ஆசிரியர், நீதிமன்ற ஆலோசகர் மற்றும் மொழிபெயர்ப்பாளராக நியமித்தார்.
இருபதுகளின் நடுப்பகுதியில், ஜூகுவின் அதிபதியான துவோபா தாவோ, வெய்யின் பேரரசர், தர்மக்ஷேமாவின் புகழைக் கேள்விப்பட்டபோது, ஜூகு எதிர்த்தார். அழுத்தத்தைக் குறைக்க, தர்மக்ஷேமா மேலும் நூல்களைப் பெற இந்தியாவுக்கு அனுப்பப்பட்டார். ஆனால் ஓரிரு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு அவர் திரும்பியபோது, துவோபா தாவோ தனது கோரிக்கையை மீண்டும் கூறி, குசாங்கை ஆக்கிரமிப்பதாக அச்சுறுத்தினார்.
ஆனால் ஜுகு மெங்சுன் தர்மக்ஷேமாவை விட்டுக்கொடுக்க விரும்பவில்லை, எனவே இந்தப் பிரச்சனையைத் தீர்ப்பதற்கும், அவரது அதிபதியான துயோபா தாவோவை சமாதானப்படுத்துவதற்கும் ஒரு வழியாக, அவரைக் கொல்ல முடிவு செய்தார். தர்மக்ஷேமா 433 இல் கொலை செய்யப்பட்டார், அவருக்கு நாற்பத்தெட்டு வயது.
பிற்கால புத்த மரபு
பௌத்த மற்றும் வேத மரபுகளின் நெருங்கிய அடையாளம் விவேகமான அறிஞர்களுக்குத் தெரியும். உலகியல் (லௌகிகா) கோளத்தில் இருவரும் ஒரே மாதிரியானவர்கள்; மறுஉலக (லோகோத்தர) கோளத்தில் உள்ள முக்கியத்துவத்தின் தத்துவ வலியுறுத்தலில் வேறுபாடுகள் உள்ளன.
இவ்விரண்டையும் ஒப்பிட்டுப் புகழ்பெற்ற ஒரு விரிவுரையில் ஆனந்த குமாரசுவாமி கூறினார்: “ஒருவர் எவ்வளவு மேலோட்டமாக பௌத்தத்தைப் படிக்கிறார்களோ, அவ்வளவு அதிகமாக அது தோன்றிய பிராமணியத்திலிருந்து வேறுபட்டதாகத் தெரிகிறது; நமது ஆய்வு எவ்வளவு ஆழமாக இருக்கிறதோ, அவ்வளவுக்கவ்வளவு பௌத்தத்தை பிராமணியத்தில் இருந்து வேறுபடுத்திக் காண்பது கடினமாகிறது.
புத்தர் சனாதன தர்மம் (அகாலிகா தர்மம்) பற்றி பேசுவதாக கூறியதை குமாரசாமி நினைவுபடுத்துகிறார். "[அவர்] ஒரு மோசமான மதவெறி என்று விவரிக்கிறார், அவர் ஒரு 'தனது தத்துவத்தை' கற்பிக்கிறார், தானே சிந்திக்கிறார். எந்த உண்மையான தத்துவஞானியும் அழிக்க வரவில்லை, ஆனால் சட்டத்தை நிறைவேற்ற மட்டுமே. 'நான் பார்த்தேன்,' புத்தர் கூறுகிறார், 'பழைய வழி, முன்பு அனைவரும் விழித்திருப்பவர்களால் எடுக்கப்பட்ட பழைய சாலை, அதுவே நான் பின்பற்றும் பாதை'; பிரம்மாவிற்குச் செல்லும் பழங்கால வழியை நினைவுகூர்ந்த பழங்கால பிராமணர்களை அவர் வேறு எங்கும் புகழ்ந்து பேசுவதால், புத்தர் 'பிரம்மாவை அறிந்தவர்கள், பிரம்மத்தை அறிந்தவர்கள் ஏறும் தூரத்தில் நீண்டு செல்லும் பழங்கால குறுகிய பாதை' என்று குறிப்பிடுகிறார் என்பதில் சந்தேகமில்லை. விடுதலை செய்' (விமுக்தாஹ்), யாக்ஞவல்கியர் முந்தைய உபநிடதத்தில் அவற்றை மேற்கோள் காட்டும்போது ஏற்கனவே பழையதாக இருந்த வசனங்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.
இந்து மதத்திற்கும் பௌத்தத்திற்கும் இடையிலான நவீன தூரம் என்பது மேற்கத்திய கல்வி பௌத்தவியலாளர்கள் மற்றும் இந்தியவியலாளர்களின் உருவாக்கம் ஆகும், அதேசமயத்தில் கடந்த காலத்தில் ஞானிகள் இந்தோனேசியாவின் சிவ-புத்த-ஆகாமாவைப் போலவே இரண்டையும் ஒன்றாக இணைத்தனர், இது நீண்ட காலமாக அரச பாரம்பரியமாக இருந்தது. புத்த சாம்ராஜ்யம் புத்திசாலித்தனம் மற்றும் சிந்தனையின் சாம்ராஜ்யம், அதேசமயம் சிவனின் சாம்ராஜ்யம் தூய விழிப்புணர்வு ஆகும், இதில் இரண்டாவது நிலைக்கு ஏறுவதற்கு முதல் படி அவசியம்.
இந்தோனேசியாவின் தேசிய முழக்கமான பின்னேகா துங்கல் இகா, புத்தர் மற்றும் சிவனைக் குறிக்கும் "வேறுபட்ட, இன்னும் ஒரே மாதிரியான" என்று பொருள்படும், மேலும் இது பொதுவாக "வேற்றுமையில் ஒற்றுமை" என்று வழங்கப்படுகிறது. இந்த சொற்றொடர் பழைய ஜாவானீஸ் மொழியில் பதிநான்காம் நூற்றாண்டு கவிதையான ககாவின் சுடோசோமாவில் இருந்து, எம்பு தந்துலர் எழுதியது. சரணம் பின்வருமாறு:
ருவானேகா தாது வினுவஸ் புத்த விஸ்வா/ பின்னேகி ரக்வா ரிங் அபன் கேனா பர்வனோசென்,
மங்க ஜினத்வா கலவன் சிவதத்வா தூங்கல்/ பின்னேக துங்கல் இகா தன் ஹன தர்ம மங்ர்வா.
புத்தர் மற்றும் யுனிவர்சல் (ஷிவா) வெவ்வேறு பகுதிகளாக அறியப்படுகிறார்கள்/ அவை வேறுபட்டவை, ஆனால் இந்த வேறுபாட்டை எப்படி அறிவது
ஏனென்றால், ஜினா (புத்தர்) மற்றும் சிவனின் உண்மை ஒன்றுதான்/ அவை வேறுபட்டவை, ஆனால் ஒன்றே, ஏனென்றால் உண்மைக்கு இருமை தெரியாது.
புத்தரும் விஸ்வாவும் (உலகளாவிய உணர்வு சிவன்) வித்தியாசமாகத் தோன்றினாலும் ஒன்றுதான். ஆழ்ந்த புரிதலுக்கான வாசலைத் திறக்கும் பரோக்ஷா (முரண்பாடு) என்பதற்கு அப்பால் அமைந்துள்ள இடம் வேத நுண்ணறிவின் இதயம் என்பதை கவிஞருக்கு நன்றாகவே தெரியும்.
The Buddha and the Veda
The layperson believes that whereas the Veda accepts the idea of the ātman (translated into English as “Self”), which is both immanent and transcendent, Buddhism does not. Indeed, in the popular imagination the Buddha promoted the doctrine of anātman or anatta, and he took the ground stuff of reality to be nothing, what came to be called śūnyatā or emptiness. Generally speaking, the recognition of the three doctrines of anatta, the absence of self, anicca (Skt. anitya, impermanence), and dukkha (suffering) as three characteristics of all existence (tri-lakṣaṇa), constitute “right understanding” in Buddhism.
In reality, early Buddhist texts do discuss ātman as in Dīgha Nikāya, Samyutta Nikāya, Vinaya, Majjhima Nikāya and Aṅguttara Nikāya. But for certain historical reasons, anattā became a bedrock doctrine of Buddhism. Nagarjuna (~200 CE), explicitly rejected ātman (self, soul), claiming in Mūlamadhyamakakārikā that “Buddha taught the doctrine of no-self.”
The Self-Noself dichotomy means that the philosophical foundations of Hinduism and Buddhism are different. In Hinduism, consciousness (ātman) is primary and at the analytical level it is different from matter. In Buddhism, on the other hand, consciousness is a phenomenon that emerges on the ground of the body although it survives in the chain of influences it engenders. As an aside, both these doctrines are under consideration in modern science’s quest to define consciousness.
The Aggi-Vacchagotta Sutta, presents an exchange between the Buddha and a wandering ascetic named Śreṇika Vatsagotra (Pali: Senika Vacchagotta). The Buddha has taught there is rebirth but anātman, or no eternal Self. Śreṇika disagrees and asks the Buddha many questions, which the Buddha refuses to answer, calling his questions as indeterminate, indicating that any further response to the questions would entangle him in indefensible positions of Śāśvatavāda(eternalism) or Ucchedavāda (annihilationism). The Buddha uses the metaphor of Agni, stating that just like a fire when extinguished no longer exists, in the same way all skandha (aggregates) that constitute a person are extinguished upon death.
However, in another reference to the story in the Mahāyāna Mahāparinirvāṇa-sūtra (MPNS) (महापरिनिर्वाणसूत्र), Śreṇika counters by comparing the physical body to a house whose owner is the eternal Self (ātman) who is outside when the fire burns it down.
Therefore, it will surprise many that this dichotomy of ātman versus anātman was declared false by the Buddha on his last day of life. He said:
“The Self (ātman) is reality (tattva), the Self is permanent (nitya), the Self is virtue (guṇa), the Self is eternal (śāśvatā), the Self is stable (dhruva), and the Self is auspiciousness (śiva).”
Other adjectives used by the Buddha for the Self are “sovereign” (aiśvarya), “unchanging” (avipariṇāma), and “true” (satya).
These are precisely the “attributes” associated with the Self (ātman) in the Vedas. The attribute aiśvarya implies agency and brings to mind Īśvara, or Śiva. Īśvara is the free mind who has access to “transcendental knowing” or lokottara-jñāna, which explains how Śiva-Maheśvara was integrated into worship in many parts of the Buddhist world.
Quite like the term āvaraṇa (covering) hiding the Self from the mind, the Buddha speaks of many kleśas (mental and moral afflictions) preventing one from seeing the Self.
He suggests that the doctrine of Noself was advanced by him as an upāya to get his followers off from attachment to old ideas. But now they were attached to impermanence and emptiness, and so before he left the world he wished to reveal the secret doctrine of the Self.
He gave the Self or the ātman the name tathāgatagarbha, “thus-arrived-nature” (svabhāva of beings), or the buddhadhātu, “ground-state-of-illumination”. Just as the Veda speaks of a churning between avidyā (world as materiality) and vidyā (world as cognition) to obtain deep knowledge of the Self, the Buddha spoke of a churning between emptiness and non-emptiness.
The need for both avidyā and vidyā for knowledge is most beautifully expressed in the Īśa Upaniṣad as follows:
विद्यां चाविद्यां च यस्तद्वेदोभयँ सह |
अविद्यया मृत्युं तीर्त्वा विद्ययाऽमृतमश्नुते ॥ ११॥ ईशोपनिषत्
vidyāṃ cāvidyāṃ ca yastadvedobhayaṃ saha |
avidyayā mṛtyuṃ tīrtvā vidyayā’mṛtamaśnute ||
He who knows both vidyā and avidyā together,|
crosses death through avidyā and through vidyā attains immortality. ||
It is significant that both elements are essential. Elsewhere, I have described intuition as the flight of the mind where the two wings are vidyā and avidyā.
Buddha’s Parinirvāṇa
The circumstances under which Śākyamuni Buddha died and his last sermon are described in the Pali Mahāparinibbāna-suttanta and the Mahāyāna Mahāparinirvāṇa-sūtra (or just the Nirvāṇa Sūtra), the latter of which is a much more substantial text in which the Buddha goes into the very heart of the teachings that had been taught earlier by him.
We find the eighty-year old Buddha unwell. He and his entourage are in transit to the town of Kuśinagara in the land of the Mallas, where in the outskirts he lays down between a pair of sal trees, announcing his impending death. Hearing of this, throngs assemble. Amongst them is Cunda, an artisan from the town. He and others get down on their right knees and address the Buddha entreating him to stay longer in this world. The Buddha reminds Cunda:
All created things
Have impermanent natureHaving come into existence, they do not last
Tranquil extinction is bliss
But Cunda presents many arguments why the teaching of emptiness was not going to give them comfort and words like nirvāṇa — or even the non-nirvāṇa — of the Tathāgata seemed contradictory and difficult to understand. This prompts the Buddha to eventually reveal the secret doctrine of the ātman.
The MPNS is one of the most important scriptures in the Buddhist canon and in the fifth century two translations based on two different Sanskrit texts were produced, one by the famed traveler Faxian (418CE); and the other longer “Northern version” by Dharmakṣema in 422 CE. There is also a later Tibetan version (c 790CE).
The Buddha had used emptiness to help his disciples separate themselves from earlier attachments. He explains the supersession of the Nonself doctrine by the Self doctrine with this parable:
Consider the story of mother whose infant son is ill. The physician gives her medicine for the boy with the instruction “After the child takes the medicine, do not give him your milk until he has fully digested the medicine.” The mother smears a bitter-tasting substance on her breasts and tells her young child that the breasts have poison on them. Having heard this, the child pulls away from her when he is hungry. But after the medicine has been ingested, the mother washes her breasts and calls out to her son, “Come and I shall give you milk.”
The Veda is the mother’s milk that the Buddha did not allow his disciples to partake until they had purified themselves with the austere message of emptiness.
Mahāparinirvāṇa-sūtra in China
The translator of MPNS into Chinese was Dharmakṣema, who was a great celebrity of his times. He was born in Central India, and he received instruction from several teachers. This was the golden age of transmission of Buddhist texts to China, and to seek fame and fortune he went to Central Asia. At first he lived for several years in Dunhuang, busy with his work. But the city was conquered by the Northern Liang king Juqu Mengxun, who took Dharmakṣema with him to his capital Guzang in 421 and installed him as teacher, court advisor and translator of Sanskrit sutras.
By the mid-twenties, Juqu’s overlord Tuoba Tao, the emperor of Wei, having heard of Dharmakṣema’s fame wanted him, but Juqu resisted. To ease the pressure, Dharmakṣema was sent to India to acquire more texts. But when he returned after a couple of years, Tuoba Tao repeated his demand and threatened to invade Guzang.
But Juqu Mengxun did not want to give up Dharmakṣema, so as a way to solve this problem and appease his overlord Tuoba Tao, he decided to kill him. Dharmakṣema was murdered in 433, when he was forty-eight years old.
Later Buddhist tradition
The near identity of the Buddhist and the Vedic traditions is known to discerning scholars. The two are identical in the worldly (laukika) sphere; there are differences in philosophical emphasis that matter in the otherworldy (lokottara) sphere.
Ananda Coomaraswamy said in a famous lecture comparing the two: “The more superficially one studies Buddhism, the more it seems to differ from the Brahmanism in which it originated; the more profound our study, the more difficult it becomes to distinguish Buddhism from Brahmanism, or to say in what respects, if any, Buddhism is really unorthodox.”
Coomaraswamy reminds that the Buddha claimed to be speaking of the Sanātana dharma (akālika dharma). “[He] describes as a vile heresy the view that he is teaching a ‘philosophy of his own,’ thought out by himself. No true philosopher ever came to destroy, but only to fulfill the Law. ‘I have seen,’ the Buddha says, ‘the ancient Way, the Old Road that was taken by the formerly All-Awakened, and that is the path I follow’; and since he elsewhere praises the Brāhmaṇs of old who remembered the Ancient Way that leads to Brahma, there can be no doubt that the Buddha is alluding to ‘the ancient narrow path that stretches far away, whereby the contemplatives, knowers of Brahma, ascend, set free’ (vimuktāḥ), mentioned in verses that were already old when Yajñavalkya cites them in the earliest Upaniṣad.”
The modern distance between Hinduism and Buddhism is the creation of Western academic Buddhologists and Indologists, whereas in the past the wise had the two merge into one as in Indonesia’s Śiva-Buddha-āgama, which was the royal tradition for a long time. The Buddha realm is the realm of intelligence and thought, whereas the realm of Śiva is that of pure awareness, in which the first is necessary step to ascend to the second.
Bhinneka Tunggal Ika, the national motto of Indonesia, literally means “different, yet the same” referring to the Buddha and Śiva and it is usually rendered as “unity in diversity.” The phrase is from the Kakawin Sutosoma, a fourteenth century poem in Old Javanese, by Mpu Tantular. The stanza is as follows:
Rwāneka dhātu winuwus Buddha Wiswa/ Bhinnêki rakwa ring apan kena parwanosen,
Mangka ng Jinatwa kalawan Śiwatatwa tunggal/ Bhinnêka tunggal ika tan hana dharma mangrwa.
The Buddha and the Universal (Śiva) are known as different realms/ They are different, but how to know this difference
For the truth of Jina (Buddha) and Śiva is one/ They are different, yet same, for truth knows no duality.
The Buddha and the Viśva (the universal consciousness as Śiva) appear different, yet are the same. The poet knew well that the heart of the Vedic insight is the place that lies beyond parokṣa (the paradoxical), which opens the doorway to deep understanding.
No comments:
Post a Comment