இந்தியாவிற்கு ஐநா (UN) பாதுகாப்பு கவுன்சில் (Security Council) நிரந்தர உறுப்பினர் (Permanent Member) வாய்ப்பு வழங்கப்பட நிராகரித்த நேரு

  இந்தியாவிற்கு ஐ.நா. (UN) பாதுகாப்பு கவுன்சில் (Security Council) நிரந்தர உறுப்பினர் (Permanent Member) வாய்ப்பு வழங்கப்பட்டதாகும்; ஆனால் அதனை இந்தியா தானே மறுத்துவிட்டது. நிராகரித்தது நேரு.

 

1950களில் இந்தியாவிற்கு ஐ.நா. (UN) பாதுகாப்பு கவுன்சில் (Security Council) நிரந்தர உறுப்பினர் (Permanent Member) வாய்ப்பு வழங்கப்பட்டதாகும்; ஆனால் அதனை இந்தியா தானே மறுத்துவிட்டது என்று பல்வேறு ஆவணங்களும் வரலாற்றாசிரியர்களும் குறிப்பிடுகின்றனர்.

பின்னணி

• ஐ.நா. பாதுகாப்பு கவுன்சில் நிறுவப்பட்ட போது (1945), நிரந்தர உறுப்பினர்கள் “பிக்-ஃபைவ்” (P5): அமெரிக்கா, சோவியத் ஒன்றியம், இங்கிலாந்து, பிரான்ஸ், சீனா.

• ஆனால் 1949ல் சீன மக்கள் குடியரசு (People’s Republic of China) உருவான பிறகும், அந்த சீட் இன்னும் தைவான் (Republic of China) கையில்தான் இருந்தது.

• இந்த நிலைமையில், அமெரிக்கா மற்றும் பின்னர் சோவியத் ஒன்றியம் இருவரும் இந்தியாவை நிரந்தர உறுப்பினராக சேர்க்கலாம் என்ற யோசனையை முன்வைத்தனர்.

வாய்ப்பு மற்றும் மறுப்பு

1. 1950 – அமெரிக்காவின் சலுகை

   • அமெரிக்கா, தைவானை நீக்கி இந்தியாவை பாதுகாப்பு கவுன்சில் நிரந்தர உறுப்பினராக சேர்க்கலாம் என்று சிந்தித்தது.

   • ஆனால் பண்டிட் ஜவஹர்லால் நேரு (அந்தக் கால இந்தியப் பிரதமர்) இதனை நிராகரித்தார்.

   • காரணம்:

     • இந்தியா அந்நேரத்தில் சீனாவின் உரிமையை மறுப்பது தவறு என்று கருதியது.

     • "சீனாவுக்கே உரிய அந்த இருக்கையை இந்தியா பிடிப்பது அநீதி" என்று நேரு நினைத்தார்.

2. 1955 – சோவியத் ஒன்றியத்தின் சலுகை

   • சோவியத் ஒன்றியம், இந்தியாவை பாதுகாப்பு கவுன்சில் நிரந்தர உறுப்பினராக ஆதரிக்க முன்வந்தது.

   • அதுவும் நேருவால் மறுக்கப்பட்டது.

   • அவர் “இந்தியாவிற்கு அந்த வாய்ப்பு வந்தால், அது சீனாவின் நலன்களை பாதிக்கும்” எனக் கூறினார்.

நேருவின் நிலைப்பாடு

நேருவின் கருத்து:

• இந்தியா காலனி நாடுகளின் தலைமை மற்றும் “தலைசிறந்த மூன்றாம் உலக நாடு” (Non-Aligned Movement) என்று தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொள்ள விரும்பியது.

• சீனா ஒரு பெரிய ஆசிய சக்தி; இந்தியா சீனாவுடன் இணைந்து உலக அரங்கில் நின்றால், ஆசியாவின் எதிர்காலம் வலுவாக இருக்கும் என்று அவர் நம்பினார்.

• எனவே, “இந்தியாவுக்கான சீட்” என்று சொல்லப்பட்டதை, அவர் “அது சீனாவுக்கே உரியது” என்று மறுத்தார்.

விளைவுகள்

• 1971க்கு பிறகு, People’s Republic of China (மக்கள் குடியரசு சீனா) பாதுகாப்பு கவுன்சில் நிரந்தர உறுப்பினராக நுழைந்தது.

• இந்தியா அந்த வாய்ப்பை நிலையான முறையில் இழந்தது.

• இன்றுவரை இந்தியா UNSC நிரந்தர உறுப்பினராக சேர விரும்பி முயற்சித்தாலும், சீனா எதிர்க்கிறது.

விமர்சனக் கண்ணோட்டம்

• வரலாற்றாசிரியர்கள்: நேரு எடுத்த முடிவு உத்தமத் தன்மையுடன் இருந்தாலும், அரசியல் யுக்தி தவறானது என்று கருதுகின்றனர்.

• இந்தியா சீட்டைப் பெற்றிருந்தால் இன்று ஆசியாவின் அதிகார சமன்பாடு மாறியிருக்கும்.

• ஆனால், நேருவின் நோக்கம் அந்நேரம் சீனாவுடன் நட்புறவை காக்க மற்றும் ஆசிய ஒற்றுமை உருவாக்க என்பதுதான்.

✅ சுருக்கம்:
1950களில் அமெரிக்கா, பின்னர் சோவியத் ஒன்றியம் இந்தியாவை UNSC நிரந்தர உறுப்பினராக பரிந்துரைத்தன. ஆனால் நேரு அதை மறுத்தார்; அவர் அந்த இடம் சீனாவுக்கே உரியது என்று கருதியார். இதன் விளைவாக, இந்தியா அந்த வரலாற்று வாய்ப்பை இழந்தது.

In the 1950s, India was offered a permanent seat on the United Nations Security Council (UNSC), but it did not accept it. The primary reason was not a refusal to join the UNSC outright, but rather a complex geopolitical strategy under Prime Minister Jawaharlal Nehru.

The Offer and the Context

• 1950 Offer: In 1950, during the Korean War, the United States proposed that India take a permanent seat on the UNSC. This move was intended to replace Taiwan (Republic of China) which then held the seat. The US was frustrated with Taiwan's ineffective representation and saw India as a more suitable and credible alternative.

• 1955 Offer: A similar offer was made in 1955 by the Soviet Union. The Soviet Union suggested that both India and the People's Republic of China (PRC) could be included in the UNSC. This was part of a larger diplomatic effort to gain international recognition for the PRC, which the Soviet Union saw as a key ally.

Why India Did Not Accept

Nehru's decision to not pursue the seat was based on several strategic considerations:

• Recognition of China: Nehru's foreign policy was built on the principle of non-alignment and supporting the sovereignty of all nations. He strongly believed that the legitimate representative of the Chinese people was the People's Republic of China (PRC), not the Republic of China (Taiwan). Accepting the seat at the expense of China would have undermined his own foreign policy principles and alienated a major Asian power.

• Focus on Non-Alignment: India's foreign policy at the time was centered on the concept of non-alignment. Nehru wanted to avoid getting entangled in the Cold War politics of the US and the Soviet Union. Accepting a seat offered by either superpower would have made India appear to be taking sides.

• Long-term Strategy: Nehru believed that the rightful occupant of the UNSC seat was the People's Republic of China. He felt that by consistently advocating for China, India would earn goodwill and build a stronger foundation for future relations with its largest neighbor. He also believed that a UNSC seat would naturally come to India once the global political situation matured.

Outcome

As a result of this decision, India did not join the UNSC as a permanent member. The seat remained with the Republic of China (Taiwan) until 1971, when the People's Republic of China was finally given the seat. India's decision, while praised by some as an act of diplomatic high-mindedness, is viewed by others as a missed opportunity that has left India on the outside of the UNSC's inner circle for decades.