C.N.அண்ணாதுரை- சென்னையில் கொள்ளையடித்த கிறிஸ்துவ ஆங்கீலேயன் யேல் டய்ரியைத் தந்து Yale University Chubb Felloship வாங்க்னார்.

 

சென்னையில் கொள்ளை காசில் கிறிஸ்துவ யேல் பல்கலைக் கழகம்

கிறிஸ்துவ ஆங்கிலேயர்  “எலிஹூ யேல்” சென்னையின் இரண்டாவது ஆளுநராக (ப்ரெஸிடெண்ட்) 1687 முதல் 1692  இருந்த போது லஞ்சம் - ஊழல் மற்றும் கலை(கோவில் சொத்து) பொருள் கொள்ளைகளை செய்தவர். சென்னை கலைப் பொருட்களில் ஒன்றை அமெரிக்காவின் பைபிள் கல்லூரி ஒன்றிற்கு தானமாய் தர அதைவிற்ற பணத்தில் எழும்பியதே ஏல் பல்கலைக் கழகம் 

கிழக்கிந்திய வணிக நிறுவனத்தின் (East India Company) கட்டுப்பாட்டில் இருந்த சென்னையின் இரண்டாவது ஆளுநராக (ப்ரெஸிடெண்ட்) 1687 முதல் 1692 வரை இருந்த “எலிஹூ யேல்” என்ற வெள்ளைக்காரர் தான் பதவியை துஷ்ப்ரயோகம் செய்ததாக முதன்முதலில் குற்றஞ்சாட்டப்பட்டவர். ஜார்ஜ் கோட்டையில் அமர்ந்து ஆட்சி செய்த பொழுது கடலூர் அருகே உள்ள தேவப்பட்டினக் கோட்டையைத் தனது சொந்த உபயோகத்திற்காக விலை கொடுத்து வாங்கினார். இதனால் வருமானத்திற்கு அதிகமாகச் சொத்து சேர்த்த காரணத்தை முன்னிட்டு யேல் பதவி நீக்கம் செய்யப்பட்டார்.

பதவி பறிபோன பின்னர் அமெரிக்கா தப்பிச் செல்லும் நேரத்தில் யேல் தனது சுயக் குறிப்பேட்டை (Diary) சென்னை ஜார்ஜ் கோட்டையிலேயே விட்டுவிட்டுச் சென்று விட்டார். சம்பாதித்த பணத்தைக் கொண்டு நலிவடைந்த ஒரு கல்லூரிக்கு உதவினார். அது பின்னாளில் யேல் பல்கலைக்கழகமாகவும் மாற்றம் பெற்றது.

யேல் நிர்வாகம் எத்தனையோ முறைக் கேட்ட பிறகும் ஆங்கில அரசோ, காங்கிரஸ் அரசோ அந்தக் கையேட்டினைத் திருப்பித் தரவே இல்லை. மேற்படிப்பு மாணவர்களின் பயனுக்காக யேல் பல்கலைக்கழகம் கல்வி உதவித்தொகை (Fellowship) வழங்கி வந்தது. 1967-இல் தமிழகத்தில் ஆட்சி மாறி அண்ணாதுரை முதல்வராகினார். மாற்றத்திற்கு வித்திட்டதாகச் சொல்லி அண்ணாதுரைக்கும் கல்வி மாணியம் தர யேல் பல்கலைக்கழகம் முன்வந்தது. அவர்கள் கேட்ட யேல் கையேட்டைத் தருவதாக அண்ணா ஒப்புக் கொண்டார். இவ்வாறாக எலிஹூ யேல்-இன் ஊழலுக்கு ஒரே ஆதாரமாக விளங்கக் கூடிய யேல் கையேடு அண்ணாதுரை தயவால் அமெரிக்கா பயணித்தது.

கிறிஸ்துவ ஆங்கிலேய கவர்னர்  “எலிஹூ யேல்”  அடிமை வியாபராம் கொடுங்கோலனாய் இருந்தான் என பெயர் மாற்ற வேண்டும் எனவேறு அங்கு போராட்டங்கள்.

சப் பெல்லோஷிப் (Chub Fellowship) என்ற அந்தப் பட்டம் “டாக்டர்” (முனைவர்) பட்டம் கிடையாது. இன்றைய “தங்கத் தாரகை” அல்லது “கெண்ட்டக்கி கர்னல்” போன்றதொரு அலங்காரமே ஆகும்.

மாற்றத்திற்கு வித்திட்ட அதே அண்ணாதுரை தான் ஊழலுக்கு சாட்சியாக இருந்த ஆவணத்தையும் வித்துவிட்டார். அதன் மிறகு ஆட்சிக்கு வந்தவர்கள் அண்ணாதுரையின் வழிப்படியே ஊழலுக்குத் துணைபோவதும், வருமானத்திற்கு அதிகமாகச் சொத்துக் குவிப்பதில் முனைப்பும் காட்டுவதில் வியப்பில்லை. நம் நாட்டின் சரித்திரக் குறிப்பேட்டை ஈடு கொடுத்து சன்மானம் பெற்ற முதல் அறிஞர் அண்ணாதுரையின் பிறந்த நாள் இன்று. அது அரசு விழாவாக வெகு விமரிசையாகக் கொண்டாடப்படுகிறது.

யேல் டைரி மீட்கப்படுமா?

By டி.எஸ்.ஆர். வேங்கடரமணா  |   Published on : 03rd September 2015 01:42 AM  |   அ+அ அ-   |  

தனி மனித நிகழ்வுகளைப் பதிவு செய்யும் பழக்கம் இந்தியாவில் அதிகமில்லை. சரித்திரச் சான்றுகளையும், ஆவணங்களையும் பாதுகாக்கும் பழக்கம் இந்தியர்களுக்குச் சிறிதுகூட கிடையாது. இதனால், வளமையான, பழைமையான சரித்திரங்கள் மண்ணோடு மண்ணாகி விட்டன.

 இதற்கு ஒரு சிறு மாற்று தமிழ்நாட்டுக் கோயில் சுவர்களில் மன்னர்கள் செதுக்கிய கல்வெட்டுகள். இவையும் இல்லாதிருந்தால், இந்தியாவின் வரலாறு சான்றில்லாத ஆதரவற்ற பிள்ளையாய் இருக்கும்.

 இந்திய வரலாற்றுச் சான்றுகள் சீன, வெளிநாட்டு யாத்ரீகர்களின் பயணக் கட்டுரைகள் மூலம் நமக்கு கிடைத்தன. இதில் ஓர் ஆறுதல்தான், ஆனந்தரங்கம் பிள்ளையின் டைரி. புதுச்சேரியில் பிறந்த, ஆட்சியாளர்களின் துபாஷி ஆக (மொழி பெயர்ப்பாளர்) இருந்த ஆனந்தரங்கம் பிள்ளை தனது சமகால நிகழ்வுகளை அந்தக் காலத்து அழகு தமிழில் பதிவு செய்தது ஆச்சரியம் மட்டுமல்ல, ஒரு வரலாற்றுப் பெட்டகம்.

 உலக அளவில் புகழ்பெற்ற டைரி, அப்போது அதிகம் அறிமுகமில்லாத ஜெர்மன் நாட்டு பிராங்பர்ட்டில் பிறந்த யூதப் பெண் ஆனேபிராங் பதிவுகளாகும். ஹிட்லரின் படையால் கைது செய்யப்பட்டு அவரது குடும்பம் வெர்ஜன் வெல்சன் சித்திரவதைக் கூடத்தில் (concentration camp) கொடுமைக்குள்ளாயினர். யூதர்களுக்கு அங்கே இழைக்கப்பட்ட கொடுமைகளை சிறுமியான ஆனேயால் மனதை நெகிழ வைக்கும் விதமாகப் பதிவு செய்யப்பட்டு சகோதரியுடன் அவர் அங்கேயே மரணமடைந்தார்.

 டைரியுடன் தப்பிச் சென்ற அவரது தந்தை, ஆம்ஸ்டர்டாம் நகரை அடைந்து மகளின் பதிவுகளை ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்து, சித்திரவதைக் கூடத்தின் கொடுமைகளை உலகறியச் செய்தார்.

 இந்த வரிசையில் ஒரு வித்தியாசமான டைரி யேலின் டைரி ஆகும். யார் இந்த யேல்? யேலின் முழுப் பெயர் எலிஹு யேல் ஆகும். 5.4.1649இல் வேல்ஸில் பிறந்து தன்னுடைய 72-ஆவது வயதில் அமெரிக்காவில் 8.7.1721இல் மரணமடைந்த யேலை விதி சென்னையில் புனித ஜார்ஜ் கோட்டையில் 2-ஆவது ஆளுநராக கொண்டு வந்தது. அப்போது அந்தப் பதவியின் பெயர் பிரசிடென்ட் என்று அழைக்கப்பட்டது.

 இவரது மூதாதையர்கள் பிழைப்புக்காக வேல்ஸிலிருந்து அமெரிக்காவுக்கு குடிபெயர்ந்தனர். உள்ளூர் சர்ச் பிரச்னையில் குடும்பம் மீண்டும் வேல்ஸ் நகரத்துக்குத் திரும்பியது. வேல்ஸ் திரும்பிய குடும்பம் தொட்டதெல்லாம் துலங்கியது. வியாபாரியான யேல் பொருள் திரட்ட சென்னை வந்து இறங்கினார். கபடங்களே அவரது திறமையாக இருந்ததால் பெரும் செல்வம் ஈட்டி புனித ஜார்ஜ் கோட்டையின் 2-ஆவது ஆளுநராகப் பொறுப்பேற்றார்.

 கோட்டையிலுள்ள சர்ச்சில் 1680-இல் இவரது திருமணம்தான் முதல் திருமணமாகப் பதிவு செய்யப்பட்டது. 26.7.1687இல் இவர் கைக்கு சென்னை கோட்டையின் பொறுப்பு வந்தது. இவரது ஆட்சிக் காலத்தில்தான் 29.9.1688இல் சென்னை கார்ப்பரேஷன் ஒரு மேயர், 12 ஆல்டர்மேன்களுடன் துவக்கப்பட்டது. இதுதான் நவீன சென்னையின் பிறந்தநாள் என்றுகூட சொல்லலாம்.

 அரசியல் பதவியைத் தவறாகப் பயன்படுத்தி முதலில் பணம் சேர்த்த அதிகாரி என்ற பெருமை யேலுக்கு உண்டு. கிழக்கிந்திய கம்பெனியின் சென்னைப் பகுதியின் தலைவர் என்ற முறையில் கம்பெனிக்காக வாங்கிய, விற்ற அனைத்துப் பொருளிலும் உள்கை ஊழல் புரிந்து பணம் பார்த்து அன்றைய நிலையில் ஆயிரமாயிரமாக சம்பாதித்தார். கருப்புப் பணம், பெட்டியில் உறங்கிய வரை பிரச்னையில்லை. ஆசை யாரை விட்டது?

 கடலூர் கோட்டை என இன்று அழைக்கப்படும் தேவனப்பட்டண கோட்டையை வாங்கியது மூலமாக வம்பை விலைக்கு வாங்கினார். தகவல் மேலிடம் லண்டனுக்கு தட்டி விடப்பட்டது. வருமானத்துக்குப் பொருந்தாத வகையில் சொத்து சேர்த்ததால், சென்னை ராஜதானியில் முதல் சொத்துக் குவிப்பு வழக்கு யேல் மீது பாய்ந்தது. 1692-இல் யேல் பதவியை இழந்தார். தன் பணத்துடன் அமெரிக்காவுக்குத் தப்பிச் சென்றார்.

 புது பணக்காரராக வந்து இறங்கிய யேலுக்கு அமெரிக்காவில் ஏக வரவேற்பு. அவர் பூர்வீக நகரில் இருந்த பல்கலைக்கழகம் பணமில்லாமல் தள்ளாடிக் கொண்டிருந்தது. பணத்துக்காக யேலிடம் பல்கலைக்கழகம் கையேந்தி நின்றது. கல்விச் சாலைக்குப் பணமும், புத்தகமும் தர பெருந்தன்மையாக ஒப்புக்கொண்ட யேலின் சார்பாக கலாசாலைக்கு யேல் யுனிவர்சிட்டி என்று பெயரிட வேண்டும் என நிர்பந்திக்கப்பட்டது.

 ஒரு வியாபாரி ஆட்சியாளராகி, ஆட்சி அதிகாரத்தை துஷ்பிரயோகம் செய்து அளவில்லா பொருள் ஈட்டி, ஆட்சியாளர் கல்வித் தந்தையான முதல் கதை யேலுடையதுதான்.

 யேலிடம் டைரி எழுதும் பழக்கம் இருந்தது. அவர் சென்னையை விட்டு ஓடும்போது அவரது டைரியை சென்னை கோட்டையில் தவறவிட்டார். அந்த டைரி சென்னை கோட்டை அருங்காட்சியகத்தில் அடைக்கலமானது. அந்த டைரியில் யேல் என்ன எழுதியிருந்தார் என்ற ஆவணப் பதிப்புகள் எதுவும் நம்மிடமில்லை. யாரிடம், எதற்கு, எவ்வளவு லஞ்சம் வாங்கினார் என பதிவு செய்து இருந்தாரா என்பது தெரியவில்லை.

 17-ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் சென்னையின் வாழ்க்கை முறையும் அரசியலும், ஆட்சியும் எப்படி இருந்தது என அவர் பதிவு செய்தாரா என்பதும் தெரியவில்லை. ஆனால், அந்த டைரியை கைப்பற்ற யேல் பல்கலைக்கழகம் பல ஆண்டுகளாக முயற்சி செய்து வந்தது.

 இந்தியாவில் கொள்ளையடிக்கப்பட்ட மயிலாசனம், கோஹினூர் வைரம் உள்ளிட்ட அரிய விலை மதிப்பில்லாதப் பொருள்கள் எல்லாம் லண்டன் காட்சியகத்திலும் பிற தனியார் காட்சியகங்களிலும் காட்சிப் பொருள்களாக உள்ளன. இவற்றைத் திரும்பப் பெறும் உரிமை இந்தியாவுக்கு உண்டு.

 இவற்றை இந்தியா கேட்டு, பிரிட்டிஷ் அரசு அரைகுறை மனதுடன் திருப்பித் தருவதாக சொல்லி, மறைமுகமாக பாகிஸ்தானை தூண்டிவிட்டு, அதைத் தங்களுக்குத் தர வேண்டுமென பாகிஸ்தானை கோரிக்கை எழுப்ப வைக்கும்.

 அந்தப் பொருள்களைத் தங்களுக்குத் தர வேண்டுமென பாகிஸ்தான் கூப்பாடு போடும். உடனே பிரிட்டன் குரங்குப் பஞ்சாயத்து செய்து இந்தியப் பொருள்களைத் தன்னிடமே வைத்துக் கொண்டு விடும். இந்தப் பின்னணியில்தான் காங்கிரஸ் அரசு யேலின் டைரியை பல்கலைக்கழகத்துக்கு கொடுக்க மறுத்து வந்தது.

 1967-இல் காட்சி மாறியது. தமிழகத்தின் ஆட்சி மாறியது. அண்ணாதுரை தலைமையில் திராவிட முன்னேற்றக் கழகம் ஆட்சி அமைத்தது. சென்னை மாகாணம் தமிழ்நாடாக மாறியது.

 அரசியல் மாற்றத்தைக் கொண்டு வந்த அண்ணாதுரைக்கு "சப் ஃபெலோஷிப்' (chubb fellowship) என்ற மரியாதையை வழங்குவதாக யேல் பல்கலைக்கழகம் திடீரென அறிவித்தது. இது அமெரிக்காவின் தங்கத் தாரகை பட்டத்துக்கு முன்னோடி. தி.மு.க. சார்பு பத்திரிகைகள் எல்லாம் அண்ணாவின் புகழ் அமெரிக்கா வரை விரிந்துள்ளது என ஆனந்தப்பட்டன.

 1936-இல் ஹிண்டன் சப் என்பவர் யேல் பல்கலைக்கழகத்தில் அரசு, பொது விஷயங்களில் ஆர்வமுள்ள மாணவர்களை ஊக்கப்படுத்த இதை ஏற்படுத்தினார்.

 1949-ஆம் ஆண்டு பல்கலைக்கழகத்துடன் தொடர்புடைய டிமோட்டி டிவிலைட் கல்லூரியினுடைய மாஸ்டர் என்பவரும், "ஹிண்டன் சப்'பும் இணைந்து இந்த நோக்கத்துக்காக விசிட்டிங் ஃபெலோஷிப் திட்டத்தை உருவாக்கினார்கள். இதை தமிழ்நாட்டில் பலரும் கெüரவ டாக்டர் பட்டம் என்று தவறாகப் புரிந்து கொண்டனர்.

 1967 -1968இல் இதற்கு சி.என். அண்ணாதுரை தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். இந்த அழைப்பைப் பெற்ற மற்றோர் இந்தியர் நடிகர் ஷாருக் கான். "விசிட்டிங் ஃபெலோ'வாக சென்ற அண்ணாவிடம் பல்கலைக்கழகம் சார்பில் ஒரு கோரிக்கை வைக்கப்பட்டது.

 சென்னை கோட்டை அருங்காட்சியகத்தில் கேட்பாரும், படிப்பாரும் இல்லாமல் முடங்கிக் கிடக்கும் தங்கள் பல்கலைக்கழக காவலர் யேலின் டைரியை தங்களிடம் தர வேண்டுமென பல்கலைக்கழகம் பணிவாகக் கேட்டது. மகிழ்ச்சியில் இருந்த அண்ணாதுரையால் மறுக்க முடியவில்லை.

 அதிகாரிகளின் ஆட்சேபங்கள் அனைத்தும் நிராகரிக்கப்பட்டன. திருப்பித் தர வேண்டும் என்ற நிபந்தனையுடன் அமெரிக்காவுக்கு யேலின் டைரி சென்று 47 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாகிவிட்டது.

 யேலின் டைரி இந்தியா வருவதற்கு இதைவிட சரியான தருணம் இருக்க முடியாது. ஆட்சியாளர்கள் மீது ஊழல் வழக்குகள் பாயும் இந்தக் காலத்தில் சென்னை ராஜதானியின் முதல் ஊழல்வாதியான யேலின் டைரி எவ்வளவு சரித்திர முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது என்று சொல்லித் தெரிய வேண்டியதில்லை.

 வீரபாண்டிய கட்டபொம்மனைப் போல், வெள்ளையர்களின் துப்பாக்கியையும், பீரங்கியையும் தன் மன, வாள் வலிமையால் எதிர்த்து நின்றவர் வேலுத்தம்பி. அவரது வாள் கேரளத்துக்கு வந்த முதல் இந்தியக் குடியரசுத் தலைவர் டாக்டர் ராஜேந்திர பிரசாத்துக்கு கேரள மக்கள் சார்பாக அன்போடு திருவிதாங்கூர் அரச குடும்பம் வழங்கியது.

 ராஜேந்திர பிரசாத் அதை தேசிய அருங்காட்சியகத்தில் சமர்ப்பித்தார். கேரள அரசின் வேண்டுகோளின்படி, வேலுத்தம்பியின் வாளை ஐந்தாண்டுகள் வைத்துக் கொள்ளுங்கள் என்ற நிபந்தனையின் பேரில் கேரளத்துக்கு தேசிய அருங்காட்சியகம் 2010-இல் வழங்கியது. காலக்கெடு முடிந்துவிட்டது. வாளை திருப்பித் தாருங்கள் என தேசிய அருங்காட்சியகம் கேரள அரசுக்கு அண்மையில் கடிதம் அனுப்பியுள்ளது.

 திப்பு சுல்தானின் வாளும், காந்தியடிகளின் தனி பயன்பாட்டுப் பொருள்களும் லண்டனில் ஏலம் வந்தபோது தனியாராலும், அரசாலும் ஏலம் எடுக்கப்பட்டு, நமது அருங்காட்சியகங்களில் சேர்க்கப்பட்டுவிட்டன. தமிழ்நாட்டில் களவு போன ஐம்பொன் சிலைகள் எல்லாம் வழக்கு முடிந்து நாடு திரும்பிக் கொண்டிருக்கின்றன.

 வழக்கு இல்லாமலே நல்லெண்ண அடிப்படையில், இந்தியாவில் திருடப்பட்ட ஒரு நடராஜர் சிலையை ஆஸ்திரேலியா அண்மையில் திருப்பித் தந்தது. இப்படியிருக்க, யேல் டைரி மட்டும் நாடு திரும்பாத மர்மம் என்ன? ஒரு பல்கலைக்கழக அழைப்புக்கு அது பண்டமாற்று செய்யப்பட்டுவிட்டது என்று பொருள் கொள்வது, அந்த முதல்வரின் புகழுக்கு இழுக்கல்லவா?

 கட்டுரையாளர்:  வழக்குரைஞர்;  சட்டப்பேரவை முன்னாள் உறுப்பினர்.

https://www.thenewsminute.com/article/astounding-tale-slavery-and-deceit-yale-universitys-madras-connection-57228

An astounding tale of slavery and deceit: Yale University's Madras connection

As Yale announces renaming of college over slavery links, here's how the University's foundation is linked to Madras.

• TNM Staff 
• Monday, February 13, 2017 - 20:15

Share @Facebook Share @twitter Share @Email Share @google+ Share @reddit

Following years of debate and protests, Yale University recently announced that it will rename one of its colleges named after John Calhoun, a former US vice-president, who is remembered as an advocate of slavery.

The Calhoun College, one of the University's 12 undergraduate residential colleges, will now be named to honour Grace Murray Hopper, a computer pioneer who went on to become a US Navy rear admiral.

Hopper, like Calhoun, is an alumnus of Yale, and was posthumously awarded the presidential medal of freedom last year by Barack Obama.

"The decision to change a college’s name is not one we take lightly, but John C. Calhoun’s legacy as a white supremacist and a national leader who passionately promoted slavery as a 'positive good' fundamentally conflicts with Yale’s mission and values," Yale President Peter Salovey said.

Just last year, Salovey had said that the name of Calhoun college would not be changed.

Yale University Old Campus; By Ad Meskens, via Wikimedia Commons

Referring to it, he told Yale News, "At that time, as now, I was committed to confronting, not erasing, our history. I was concerned about inviting a series of name changes that would obscure Yale’s past. These concerns remain paramount, but we have since established an enduring set of principles that address them. The principles establish a strong presumption against renaming buildings, ensure respect for our past, and enable thoughtful review of any future requests for change."

Chequered history of the man whose name Yale bears and the Madras connection

Founded in 1701, Yale is the third oldest institution of higher education in the United States.

The University got its name from Elihu Yale, a British merchant who served as the governor of the East India Company settlement in Fort Saint George at Madras.

Elihu Yale by Enoch Seeman; via Wikimedia Commons

Born in 1649 in Massachusetts, Yale moved to London with his family when he was around three years of age. After finish his education, he started working for the East India Company in 1671, and reached Madras a year later.

Though one of the most prestigious institutions in the world today bears his name, Elihu's reputation however was not exactly a good one.

This is how historian Vakula S Varadarajan described Elihu, according to a piece in The Hindu. "Arrogant, ruthless braggart (his garden-house was known for his scandalous relationships), Welshman Elihu Yale was born on April 5, 1649 in Boston, joined the East India Company in 1671, became president/governor of St George Fort in 1687, but was removed from the post for indulging in private trade."

It was also during his stay in present day Chennai that he got married to Catherine Hynmers at the St. Mary's Church at Fort St. George and it was the first wedding to be registered in this church, The Hindu report stated.

St Mary's Church altar; By PlaneMad, via Wikimedia Commons

Catherine was the widow of Joseph Hynmers, who was the governor of Madras in the 1670s.

The reason for Elihu's removal from office was self-aggrandizement at company expense. He was accused of amassing huge wealth, by cheating both his employers and the people of India, and made to pay a fine; he had to stay in Madras till 1699.

When Elihu had come to India, he was just an entry-level company "writer" who had an annual salary £10. When he left India though, his wealth had increased manifold.

Reviewing 'Elihu Yale' by Diana Scarisbrick and Benjamin Zucker, Charles Dameron wrote for The Wall Street Journal, "The precise size of his fortune by the time he left India is unclear, but his assets were numerous enough that their disposal at his death required seven separate auctions."

He however was able to take a sizable fortune with him to England and soon he entered the diamond trade in London, along with turning philanthropist.

Slavery

A blog titled "Elihu Yale was a Slave Trader" on Digital Histories at Yale tells of a dark side of Elihu Yale that not many may know of.

"In the 1680s, when Yale served on the governing council at Fort St. George on the Madras coast, a devastating famine led to an uptick in the local slave trade. As more and more bodies became available on the open market, Yale and other company officials took advantage of the labor surplus, buying hundreds of slaves and shipping them to the English colony on Saint Helena," it said.

"Yale participated in a meeting that ordered a minimum of ten slaves sent on every outbound European ship. In just one month in 1687, Fort St. George exported at least 665 individuals. As governor and president of the Madras settlement, Yale enforced the ten-slaves-per-vessel rule. On two separate occasions, he sentenced 'black Criminalls' accused of burglary to suffer whipping, branding, and foreign enslavement. Although he probably did not own any of these people– the majority were held as the property of the East India Company– he certainly profited both directly and indirectly from their sale," it stated.

Fort St George, Chennai; By L Vivian Richard, via Wikimedia Commons

How Yale came into being

The Yale University was earlier known as Collegiate School at Saybrook, and in 1713, Elihu had made his first donation to the institution in the form of 32 books.

The Saybrook school moved to New Haven in 1716 and in 1718, Cotton Mather, an American Congregational minister and author, wrote to Elihu asking him to make a donation to the school. Cotton hinted that if Elihu did provide them with a grant, they would rename the school after him.

Yale gifted the school books, textiles and a portrait of King George I which were then sold in Boston for £800. This money was put in the construction of the Yale college. Elihu’s gift was "the largest private contribution made to the college for the next century".

Last year, when Yale announced the creation of "Committee to Establish Principles on Renaming", Roger Kimball, editor and publisher of the New Criterion, in an opinion piece for The Wall Street Journal, wrote how Calhoun was just an "amateur" when compared to Elihu.

"In the great racism sweepstakes, John Calhoun was an amateur. Far more egregious was Elihu Yale, the philanthropist whose benefactions helped found the University. As an administrator in India, he was deeply involved in the slave trade. He always made sure that ships leaving his jurisdiction for Europe carried at least 10 slaves. I propose that the committee on renaming table the issue of Calhoun College and concentrate on the far more flagrant name 'Yale'," he wrote.

Yale University/Facebook

Yale President Peter Salovey, after announcing that Calhoun College will be renamed, also made a reference to Elihu Yale.

He said, "As the Witt report reminds us, honoring a namesake whose legacy so sharply conflicts with the University’s values should weigh especially heavily when the name adorns a residential college, which plays a key role in forming community at Yale. Moreover, unlike, for example, Elihu Yale, who made a gift that supported the founding of our University, or other namesakes who have close historical connections to Yale, Calhoun has no similarly strong association with our campus."

Roger Kimball has once again countered the University's views asking what exactly its statement meant.

"As far as I have been able to determine, Elihu Yale never set foot in New Haven. His benefaction of some books and goods worth £800 helped found Yale College, not Yale University. And whereas the 11th edition of the Encyclopaedia Britannica praises Calhoun for his 'just and kind' treatment of slaves and the 'stainless integrity' of his character, Elihu Yale had slaves flogged, hanged a stable boy for stealing a horse, and was eventually removed from his post in India for corruption. Is all that not 'fundamentally at odds' with the mission of Peter Salovey’s Yale?" he wrote in a recent piece for WSJ.

The dark secret of Elihu Yale

S. Muthiah

FEBRUARY 27, 2017 11:32 IST

UPDATED: FEBRUARY 27, 2017 11:42 IST

Believe it or not, there are a few who want to change the name of Yale University! It was initially named Yale College after Elihu Yale, Governor of Madras (1687-1692), who had, in 1715 and 1721, gifted about £800 worth of textiles and books to what was the Collegiate School of Connecticut. Their reason: The donor had not only kept slaves in Madras but had also encouraged slave exports.

These liberals of the anti-Trump brigade cite precedent. Yale in February re-named its Calhoun College, Hopper College because John Calhoun, a Vice President of America, had been “a white supremacist and a national leader who passionately supported slavery”, according to Yale’s President who amplified, “He was fundamentally in conflict with Yale’s mission and values.” So was Yale, say the liberals pointing to Yale’s Madras record of dubiously enriching himself and supporting slavery.

Writing about the last year of Yale’s Governorship, historian HD Love says, “The use of slaves for domestic purposes in Madras had always been recognised and sales and purchases were invariably registered at the Choultry (a Government office). The iniquitous practice of stealing children for export was, of course, illegal… (In 1683 there was) absolute prohibition against the exportation of slaves of any age. In 1687 (Yale’s first year as Governor), however, the trade was sanctioned under regulation, a duty of one pagoda being exacted for each slave sent from Madras by sea.” In September that year, 665 slaves were exported, giving an idea of the trade. The next year, the export of slaves was prohibited. The Council’s policy kept chopping and changing till, in 1790, the Council “resolved that any Traffic in the sale or purchase of Slaves be prohibited by public Proclamation”.

Yale, whether involved in the trade or not, was, as Governor, permissive about it, it would appear. The records state he permitted 10 slaves to be sent on every ship to England. Citing Yale’s own involvement, the pro-changers refer to three paintings of Yale in the Yale Library collection showing a dark-skinned boy in them. But, the picture seen in all sources and which I found in the first authoritative biography of Yale (by Hiram Bingham) says the boy is the “page boy of the Duke of Devonshire” whose brother Yale’s daughter Anne was to marry.

As for slavery in the Madras Presidency, a 19th Century report says it was commonplace, affecting about 20 per cent of the population (the figure in 1930 was still 12 per cent!). But this slavery was what continues to this day as ‘bonded labour’. The poor borrowed from the landowners and when they could not pay back they entered into a bond to work for the lender for so many years. Laws against such practices were enacted in 1811, 1812, 1823 and 1843, when total abolition was decreed. Selling of slaves became a criminal offence under the Indian Penal Code of 1862.

But to get back to the Yale issue; it’s been said that virtually every old private college in the US was endowed by men from slave-owning families.

Last ‘great white hunter’?

Joshua Mathew from Bengaluru, an IT professional and history buff, tells me that he has the rights for all the books by Kenneth Anderson, the Jim Corbett of the South, who tracked and killed man-eating leopards and tigers and then wrote about them and the southern terrain they flourished in. Anderson, of five-generation British lineage, and his wife Blossom, of Australian and Ceylon Burgher parentage, called Bangalore home. Their son Donald, whom Mathew calls “the last great white hunter-author”, is the subject of a book by Mathew awaiting publication.

Many Andersons married in St Andrew’s Kirk in Madras, says Mathew, but Kenneth Anderson’s greater connection with Madras was his friendship with Wiele the photographer. They hunted and, later, photographed in the wild together, leading Anderson to spend his post-hunting years ‘shooting’ with the camera. His pictures of the Nilgiris in the early 20th Century brought Mathew to my door after reading of Albert Penn, the photographer of the Nilgiris, in this paper.

Wiele, of German origin but who may have been British — I’ve found no mention of his being interned during the First World War — opened a photographic studio in Madras in the 1880s. Around 1890, Theodor Klein, also German, joined him. Their Wiele and Klein photographic studio was at 11, Mount Road, facing Round Tana (later the G Venkatapathi Naidu building). Branches in Ooty and Coonoor were added. Wiele later sold his share to Klein, moved to Bangalore and successfully ran a studio there in the early 1900s (Mathew tells me Wiele’s daughter visits Bangalore every year). In Madras, Klein hired young Michael Peyerl, another German, as assistant, then took him as partner.

Klein died during the Second World War internment. His widow Valeska inherited his share and ran the business with Peyerl till after Independence when they sold it to Indian interests and moved together to Europe. Klein and Peyerl remained a well-known name in Madras till 1987 when a fire wrote finis to it.

The chronicler of Madras that is Chennai tells stories of people, places and events from the years gone by and, sometimes, from today

Saturday, September 14, 2024

ஜாதிவெறி தூண்டிய திராவிடியார் - #ஈவெராமசாமியார் @அண்ணாதுரை @முகருணாந்தி

திராவிடியார் - #ஈவெராமசாமியார் @அண்ணாதுரை @முகருணாந்தி என ஜாதிவெறி தூண்டியது அடுத்த தலைமுறையிலும் விரிந்து உள்ளது 

 

Friday, July 31, 2020

திராவிட கீழ்த்தர சின்ன புத்தி தலைவர்களும் பெறாத மோசடி விருதுகளி அசிங்கக் கதைகளும்

திராவிடம் என்பது தமிழர் அல்லாத பணக்காரர்கள் கிறிஸ்துவ ஆங்கிலேயரிடம் பணிந்து மேலும் கொள்ளை அடித்த கும்பல். இந்ந்த கும்பலின் தலைமை ஈவெ.ராமசாமி நாயக்கர், இவர் தன் ஜாதி வெறியராக வாழ்ந்தார் என்பது கீழவெண்மணியின் தமிழ் பெண்கள்-குழந்தைகளை உயிரோடு எரித்துக் கொன்ற கோபால கிருஷ்ண நாயுடு என தன் ஜாதிக்காரர் பற்றிய அறிக்கைகளும், பின் தன் தன் சீடத் தெலுங்கர் அண்ணாதுரை, கருணாநிதி மூலம் விடுதலை பெற வழக்குகள் நடந்தவிதத்தில் அனைவர்கும் எளிதாகப் புரியும்.

ஒழிக, ஒழிக  என்று கோசமிட்டு, மக்களாக இருந்தவர்களை மதவெறியர்களாக உருவாக்கிவிட்டார்கள். அன்றும்,என்றும் பலனடைபவர்கள் அரசியல் வாதிகள்தான்.

பண்பட்ட இளையர்கள் ஒதுங்கிவிடுவார்கள்.

பாதிப்பு , அடிமட்டத்தில் உள்ள இளையர்கள் தான்.

நடுனிலையாளர்கள் வருத்தப்படுவதைத்தவிர வேரெதுவும் செய்ய முடியாது.



http://thamilkalanjiyam.blogspot.com/2019/07/blog-post_72.html

ஐ.நா பெயரில் திராவிட மலக் கழக மோசடிகள் - ராமசாமி நாயக்கருக்கு யுனஸ்கோ விருது

கீழவெண்மணியின் தமிழ் பெண்கள்-குழந்தைகளை உயிரோடு எரித்துக் கொன்ற கோபால கிருஷ்ண நாயுடு செயல் பற்றி ஈ.வெ.ராமசாமி நாயக்கர்

http://thamilkalanjiyam.blogspot.com/2020/03/blog-post.html

ஈ.வெ.ராமசாமி நாய்க்கர் எனும் ஜாதி இனவெறி மிருகத்தின் வெளிப்பாடு

http://thamilkalanjiyam.blogspot.com/2020/07/blog-post_21.html

ஈ.வெ.ராமசாமி நாயக்கர் ஜாதி வெறியரே    http://thamilkalanjiyam.blogspot.com/2019/09/blog-post_67.html 

ஈ.வெ.ரா- காங்கிரஸ்  கோவை  - ராமசாமி நாயக்கர் தன்னுடைய நாயக்கர் ஜாதிக்காரர்களுக்கு பதவி தரவில்லை என முக்கல் முனகல்

திருக்குறளைக் கீழ்மைப்படுத்திய திராவிட நயினா கன்னட காட்டு மிராண்டி ஈ.வெ.ராமசாமி  http://thamilkalanjiyam.blogspot.com/2018/11/blog-post_96.html

திருக்குறளை வாழ்நாள் முழுவதும் சிறுமை செய்த ஈ.வெ.ராமசாமி நாயக்கர் https://youtu.be/H8456b4SqeE

ஈ.வெ.ராமசாமி நாயக்கர் பொய்களாய் பேசுவதில் பெரியார் http://thamilkalanjiyam.blogspot.com/2019/05/blog-post.html

ஈ.வெ.ராமசாமி நாயக்கர்  பண்பாடு, மனிதநேயமற்று கீழ்த்தரமான வகையில் பேசி வாழ்ந்தவர், ஈவெரா பேச்சு செயல் பற்றிய வழக்கு உச்ச நீதிமன்றத்திற்கு வர, ஈவெரா ஓடி ஒளிய, தீர்ப்பு ஈவெரா பேச்சு மடத்தனமானது  செயல் மூடத்தனமானது, இம்மாதிரி யார் செய்தாலும் தொடர்ந்தால் சட்டப்படி கைது-கிரிமினல் நடவடிக்கை எடுக்கலாம்  

தமிழின் பெயரால் பிழைப்பு 
நமது நாட்டில் வேறு வழியில் பிழைக்க முடியாதவர்கள், தமிழின் பெயரால் பிழைக்கத் துடிக்கிறார்கள். அவர்கள் துடிதுடிப்புத்தான், ‘தமிழைக் காக்க வேண்டும்’; ‘தமிழுக்கு உழைப்பேன்’, ‘தமிழுக்காக உயிர் விடுவேன்’ என்பது போன்ற கூப்பாடுகள். இதில் மற்ற மக்கள் சிக்குண்டு ஏமாந்து போகக்கூடாது.-தந்தை பெரியார் விடுதலை (16.3.67)
தமிழ் படித்தால் நடைப்பிணமாய் இருக்கலாம் .
..தமிழ் மக்கள் என்னும் குழந்தைகளுக்கு தாய்ப்பால் என்னும் தமிழானது, முன்னேற்றம் என்னும் உடல் தேறுவதற்கோ, வளர்வதற்கோ பயன்பட்டு இருக்கின்றதா? பயன்படுமா? தாய்ப்பால் சிறந்தது என்பதில் தாய்ப்பாலில் சக்தியும், சத்தும் இருந்தால்தான் அது சிறந்ததாகும். இங்கு தமிழ் என்னும் தாயே சத்தமற்றவள் என்பதோடு, நோயாளியாகவும் இருக்கும்போது அந்தப் பாலைக் குடிக்கும் பிள்ளை உருப்படியாக முடியுமா? தாய்க்கு நல்ல உணவு இருந்தால்தானே அவளுக்கு பாலும் ஊறும்; அந்தப் பாலுக்கும் சக்தி இருக்கும். தமிழில் நல்ல உணவு எங்கே இருக்கிறது?
இப்படிப்பட்ட இந்தத் தாய்ப்பாலைக் குடித்து வளர்ந்த பிள்ளைகள், இந்நாட்டிலேயே நடைப்பிணமாய் இருப்பதைத் தவிர, அதுவும் மற்றவன் கை, காலில் நடப்பதைத் தவிர உழைப்புக்கு – காரியத்துக்கு பயன்படும்படியான, தன் காலால் தாராளமாய் நடக்கும்படியான பிள்ளை – ஒற்றைப் பிள்ளை தமிழ்நாட்டில் இருக்கின்றதா என்பதை அன்பர்கள் காட்டட்டுமே – என்றுதான் பரிவோடு கேட்கிறேன்.
இன்றைய தினம்கூட மேற்கண்ட தமிழ்த் தாயின் பாலை நேரே அருந்தி வளர்ந்த பிள்ளைகள், இங்கிலீஷ் புட்டிப் பாலை அருந்தி இருப்பார்களேயானால், இந்த அன்பர்கள் உட்பட எவ்வளவோ சக்தியும், திறமையும் உடையவர்களாக ஆகி, இவர்கள் வாழ்க்கை நிலையே வேறாக, அதாவது அவர்கள் நல்ல பயன் அடைபவர்களாக ஆகி இருப்பார்கள் என்பதோடு, மற்றவர்களுக்கும் பயன்படும்படியான நல்ல உரம் உள்ள உழைப்பாளிகளாகி இருப்பார்கள் என்று உறுதியோடு கூறுகிறேன்.- தந்தை பெரியார் ‘தாய்ப் பால் பைத்தியம்’ நூலில்

பலரும் அறிந்த சொல்லைப் புறக்கணிப்பானேன்? 
சாதாரணமாகப் பிரயாணத்திற்குப் பயன்படும் ரயில், கார், லாரி, பஸ், சைக்கிள் என்ற பெயர்களை எதற்காக மாற்ற வேண்டும்? இந்தியாவில் உள்ள பல நூற்றுக்கணக்கான மொழி பேசும் மக்களும், இந்தப் பெயர்களை அப்படியேதான் பயன்படுத்திக் கொள்கிறார்கள். – தந்தை பெரியார் ‘அறிவு விருந்து’ நூலில்

தமிழில் என்ன நல்ல கருத்து உள்ளது? 
நாட்டுக்குச் சுதந்திரம் கிடைத்து இன்றைக்கு 20வது ஆண்டு நடக்கிறது. 20 ஆண்டு சுதந்திர வாய்ப்பில் தமிழ் மக்கள் அடைந்த நிலை, ‘இங்கிலீஷ் வேண்டாம்; தமிழ் வேண்டும்.’ இதுதானா? அய்யோ பைத்தியமே தமிழை (பிற மொழிகளிலிருந்து மொழி பெயர்க்கப்படாத) தமிழ் மூல நூல்களை, தனித் தமிழ் இலக்கிய நூல்களில் எதை எடுத்துக் கொண்டாலும், அவற்றிலிருந்து எழுத்து, சொல், பொருள், யாப்பு, அணி என்பதான இலக்கணப்படி அமைந்த தமிழ் ‘சுவை’ அல்லாமல் அறிவு, பகுத்தறிவு, வாழ்க்கை அறிவு, வளர்ச்சி பெறுவதற்கான ஏதாவது ஒரு சாதனத்தை சிறு கருத்தை பூதக் கண்ணாடி வைத்து தேடியாவது கண்டுபிடிக்க முடியுமா? கண்டு பிடித்துப் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கிறதா என்று தமிழ் அபிமானிகளை வணக்கத்தோடு கேட்கிறேன். – தந்தை பெரியார்

https://youtu.be/H8456b4SqeE