இந்தியா அரபு நாடுகளைச் சார்ந்திருக்கிறதா அல்லது அரபு நாடுகள் இந்தியாவையா?
உதாரணத்திற்கு இரண்டு நாடுகளை மட்டும் பார்க்கலாம். Narenthiran PS
கத்தார்: இன்றைய கத்தாரில் ஏறக்குறைய 6000 இந்திய நிறுவனங்கள் இயங்கிக் கொண்டிருக்கின்றன.
குறிப்பாக ஐ.டி, எனப்படும் கணிப்பொறித்துறை, உள்நாட்டுக் கட்டமைப்பு, கத்தாருக்குத் தேவையான மின்சார உற்பத்தி போன்ற முக்கியப் பணிகளில் இந்த 6000 இந்திய நிறுவனங்கள் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருக்கின்றன.
கத்தாரின் மொத்த ஜனத்தொகையான 27 இலட்சத்தில், ஏறக்குறைய 7 இலட்சம் இந்தியர்கள் அங்கு வாழ்கிறார்கள்.
அதாகப்பட்டது கத்தாரின் பொருளாதாரத்திற்கு இந்தியர்களின் பங்கு கணிசமானது.
எதிர்வரும் உலக கால்பந்துக் கோப்பைக்கான (FIFA) போட்டிகளை நடத்துவதற்குத் தேவைப்படும் அத்தனை கட்டமைப்பு வசதிகளையும், ஸ்டேடியம் உட்பட, இந்திய நிறுவனங்களே செய்து கொண்டிருக்கின்றன.
கத்தார் ஒவ்வொரு வருடமும் ஏறக்குறைய 1 இலட்சம் மெட்ரிக் டன் கோதுமையையும், 1.2 இலட்சம் மெட்ரிக் டன் பாஸ்மதி அரிசியையும் இந்தியாவிலிருந்து இறக்குமதி செய்கிறது. கத்தாரின் மொத்தத் தேவையில் ஐம்பது சதவீதத்திற்கும் அதிகமானது இது.
அதற்கும் மேலாக ஒவ்வொரு வருடமும் 25000 மெட்ரிக் டன் காய்கறிகளையும் கத்தார் இந்தியாவிலிருந்து இறக்குமதி செய்கிறது.
இந்தியர்களை கத்தாரிகள் விரட்டியடித்தாலோ அல்லது இந்திய நிறுவனங்களை மூடினாலோ கத்தாரின் கதை கந்தலாகிவிடும்.
குவைத்:
குவைத்தின் மொத்த ஜனத்தொகையான 47 இலட்சத்தில் ஏறக்குறைய 10 இலட்சம் இந்தியர்கள் வசிக்கிறார்கள்.
இவர்களில் ஏறக்குறைய 5.5 இலட்சம் இந்தியர்கள் உயர்கல்வி கற்றவர்கள். பெரும்பாலானோர் சார்ட்டர் அக்கவுண்ட்டண்ட்களாக, இஞ்சினீயர்களாக, மருத்துவர்களாக, நர்ஸ்களாகப் பணிபுரிபவர்கள்.
28000 இந்தியர்கள் குவைத்தின் அரசாங்கப் பணிகளில் பணிபுரிகிறார்கள்.
இவர்கள் குவைத்தின் ஃபைனான்ஸ், மருத்துவம், ஐ.டி. துறைகளிலில் இருந்து வானியல் ஆராய்ச்சி வரையில் குவைத்திற்குப் பங்களிக்கிறார்கள்.
ஒவ்வொரு வருடமும் குவைத் இந்தியாவிலிருந்து 1.5 இலட்சம் மெட்ரிக் டன் பாஸ்மதி அரிசியையும், 17500 டன் காய்கறிகளையும் இறக்குமதி செய்கிறது. இதற்கும் மேலாக கோதுமை, இறைச்சி, பால் பொருட்களையும் குவைத் இந்தியாவிலிருந்து இறக்குமதி செய்கிறது.
ஆக, இந்தியா அரபு நாடுகளை நம்பி வாழவில்லை. அரபிகளே இந்தியாவை நம்பி வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள்.
அரபு நாடுகள் இந்தியாவிற்குப் பெட்ரோல் தர மறுத்துவிட்டால் அதனைக் கொடுக்க பல நாடுகள் தயாராகவே இருக்கின்றன. இரான், வெனிசூவேலா, ரஷ்யா, அமெரிக்கா எனப் பெட்ரோல் தயாரிக்கும் பல நாடுகளில் இருந்து இந்தியா வாங்க ஆரம்பித்தால் அரபு நாடுகளின் பொருளாதாரம் அதலபாதாளத்திற்குப் போய்விடும்.
தென்கிழக்கு ஆசியாவில் இந்தியா ஒரு பொருளாதார வல்லரசு. இந்தியாவைப் பகைத்துக் கொண்டால் அரபு நாடுகள் கதி என்னவாகும் என்பது அரேபியனுக்கு நன்றாகவே தெரியும். உள்ளூர் தீவிரவாதிக்கு என்ன தெரியும்?
எனவே நம் உள்ளூர் தீவிரவாதிதான் எகிறிக் குதித்துக் கொண்டிருக்கிறான். நாலெழுத்து படித்திருந்தால், உலக அறிவு இருந்தால் இவனுக்குப் புரிந்திருக்கும். இவன்தான் டுரானை நம்பி பாயைப் பிறாண்டிக் கொண்டிருக்கிறானே! போங்கடா போக்கத்த பசங்களா....
இன்றைய உலகம் அமெரிக்காவிற்கு அடிமைப்பட்டுக் கிடக்கிறது என்று சொல்ல வருகிறேன்.
பதினாறாம் நூற்றாண்டிலிருந்து, இருபதாம் நூற்றாண்டின் மத்தியப்பகுதி வரையில் பிரிட்டன் உலகின் மிகப்பெரிய காலனியாதிக்க நாடாக இருந்தது உங்களுக்குத் தெரிந்திருக்கலாம். இந்தியா உடபட உலகின் பெரும்பாலான ஆசிய, ஆப்பிரிக்க நாடுகள் பிரிட்டனின் காலடியில் நசுங்கிக் கிடந்தன. அந்த நாடுகளில் குவிந்து கிடந்த அளவற்ற செல்வத்தை பிரிட்டனும் பிற மேற்கத்திய நாடுகளும் கொள்ளையடித்துக் கொண்டு சென்றார்கள். அதன் காரணமாகவே ஐரோப்பா இன்றைக்கு செல்வவளம் பொருந்திய பகுதியாக இருக்கிறது. அந்தச் சுரண்டல் இன்றைக்கும் நின்றபாடில்லை. இன்றைக்கும் பல ஆப்பிரிக்க நாடுகள் பிரான்ஸ், பிரிட்டன் போன்ற நாடுகளின் மறைமுக காலனியாதிக்க நாடுகளே.
பதினாறாம் நூற்றாண்டில் உலகின் மிகப்பெரும் பணக்கார நாடாக இருந்த இந்தியாவின் செல்வம் முற்றாகத் துடைத்தெடுக்கப்பட்டு, உலகின் மிக ஏழ்மையான நாடாக மாறிய வரலாறெல்லாம் நமக்குத் தெரிந்ததுதான். 1918-ஆம் வருடம் பிரிட்டனின் தலைமையில் கூடிய பல ஐரோப்பிய நாடுகள், உலகின் பல நாடுகளைத் தங்களிஷ்டத்திற்குக் கூறுபோட்டு எடுத்துக் கொண்டன. ஆப்பிரிக்கக் கண்டத்து மேப்பினை எடுத்து அதில் குறுக்கும் நெடுக்குமாக இஷ்டத்திற்குக் கோடுகள் போட்டு செயற்கையாகப் பல நாடுகளை உருவாக்கினார்கள். இன்றுவரையில் அந்த நாடுகள் அப்படியே இருக்கின்றன,. அதன் காரணமாகவே இன்றுவரையில் ஒருவருக்கொருவர் போரிட்டுக் கொண்டு மடிகிறார்கள். மத்தியகிழக்கிலும், இந்தியாவிலும் கூட அதுவேதான் நடந்தது.
இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பின்னர் இந்த நிலைமை மாறியது. போரினால் தன் பலத்தைக் கணிசமாக இழந்திருந்த பிரிட்டனைத் தூக்கிவிட்டு அந்த இடத்தில் அமெரிக்கா வந்து அமர்ந்து கொண்டது. இன்றைய உலகை அமெரிக்கா கிடுக்கிப்பிடி போட்டு வைத்திருக்கிறது என்பதில் சந்தேகமேயில்லை.
இரண்டாம் உலகப்போரில் முக்கியப் பங்கு வகித்த ஜெர்மனியும், ஜப்பானும் இன்றைக்குக்கூட சுதந்திர நாடுகள் இல்லை என்பது உங்களுக்குத் தெரியுமா?
ஹிரொஷிமா, நாகசாகியில் அமெரிக்கா அணுகுண்டு வீசியதால் ஜப்பான் சரணடைந்தது. உடனடியாக அமெரிக்கா ஜப்பானின் ஒகினாவாவில் ஒரு மாபெரும் ராணுவதளத்தை அமைத்துக் கொண்டது. ஜப்பான் எத்தனை வேண்டிக் கேட்டுக் கொண்டாலும் அமெரிக்கா அந்த ராணுவ தளத்தை விட்டுவிட்டுப் போகமுடியாது எனச் சொல்லிவிட்டது. போராடிப் பார்த்த ஜப்பானியர்கள் அமைதியடைந்துவிட்டார்கள். (முன்னாள் ஜப்பானிய பிரதமர் ஷின்ஷோ அபே அமெரிக்க ஆக்கிரமிப்பிலிருந்து விலக முயன்றவர். அதன் காரணமாகவே திடீரென அவர் பதவி விலக நேரிட்டது. அபே, இந்தியப் பிரதமர் மோடியின் நெருங்கிய நண்பரும் கூட என்பது குறிப்பிடத்தக்கது)
இன்றைய ஜப்பானிய அரசியலமைப்புச் சட்டம் முழுவதையும் எழுதியது அமெரிக்காவே என்பது உங்களுக்குப் புதிய தகவலாக இருக்கலாம். அதாகப்பட்டது ஜப்பானின் பாரம்பரிய அரசியல் அமைப்புச் சட்டத்தை அமெரிக்கா தூக்கிக் கடாசிவிட்டது.
அமெரிக்காவின் அனுமதியின்றி ஜப்பானால் எந்த முக்கிய முடிவுகளையும் இன்றளவும் எடுக்க முடியாது என்பதாவது உங்களுக்குத் தெரியுமா? ஜப்பானின் முக்கியமான முடிவுகள் எடுக்கப்படும் கூட்டத்தில் கட்டாயமாக ஒரு அமெரிக்க ராணுவ ஜெனரல் அமர்ந்திருப்பார். அவரன்றி ஒரு அணுவும் அசையாது அங்கே என்பது உங்களுக்குப் புதிய தகவலாக இருக்கலாம்.
தென் கொரியாவும் ஒரு அமெரிக்கக் காலனி நாடுதான். அமெரிக்கா வைத்ததுதான் சட்டம் அங்கே. பல அமெரிக்க ராணுவதளங்கள் அங்கும் உண்டு.
அதுவேதான் ஜெர்மனிக்கும். இரண்டாம் உலகப்போருக்குப் பின்னர் ஜெர்மனிய ராணும் முற்றிலுமாக வலிமையற்றதாக ஆக்கப்பட்டது. ஜெர்மனியெங்கும் அமெரிக்க ராணுவதளங்கள் அமைக்கப்பட்டன. இன்றளவும் ஜெர்மனியின் முக்கிய முடிவுகள் அமெரிக்காவின் அனுமதியுடன் மட்டுமே எடுக்கப்படுகின்றன. அதாகப்பட்டது அமெரிக்கர்களைத் தாண்டி ஜெர்மனியர்களால் எதுவும் செய்ய இயலாது.
அதுவேதான் பிரிட்டனுக்கும். பிரிட்டன் ஏறக்குறைய ஒரு அமெரிக்கக் காலனிதான். அமெரிக்கா சொல்வதைச் செய்யும் ஒரு தலையாட்டி பொம்மையாக பிரிட்டன் ஆக்கப்பட்டுவிட்டது. அதுவேதான் இன்னபிற ஐரோப்பிய நாடுகளிலும் நடக்கிறது.
இதில் அமெரிக்காவின் பிடியிலிருந்து முற்றிலும் விலகியிருக்கிற ஒரே நாடு ஃப்ரான்ஸ் மட்டுமே. இந்தியப் பெருங்கடலில் ஒரு பெரும் கப்பல்படையை வைத்து இருக்கும் ஐரோப்பிய நாடும் ஃப்ரான்ஸ்தான். பெரும்பாலும் அமெரிக்காவின் பேச்சினைக் கேட்டு நடந்து கொள்வதில்லை என்பதால் அமெரிக்கர்களுக்குப் ஃப்ரான்ஸின் மீது கொஞ்சம் வருத்தம் உண்டு.
ஃப்ரான்ஸின் இந்தப் போக்கின் காரணமாகவே இந்தியா, குறிப்பாக மோடி, ஃப்ரான்ஸுடன் நட்புறவை மேம்படுத்த முயன்று கொண்டிருக்கிறார். ரஃபேல் போன்ற விமானங்கள் அங்கிருந்தே வாங்கப்பட்டன என்பதினை நினைவில் கொள்ளுங்கள்.
தன்னுடைய பேச்சினைக் கேட்டு நடக்கும் தன் காலனி நாடுகளில் (ஜப்பான், தென் கொரியா, ஜெர்மனி...) அமெரிக்கா கணக்கற்ற அளவில் முதலீடு செய்து அந்த நாடுகளின் பொருளாதாரத்தை மேம்படுத்தியது என்பது உண்மைதான். ஆனால் அதற்கான விலையையும் அந்த நாடுகள் கொடுத்தாக வெண்டும். குறிப்பாக கிறிஸ்தவத்தை அந்த நாடுகள் ஏற்றுக் கொள்ள எல்லா முயற்சிகளும் மேற்கொள்ளப்படும். தென் கொரியா அமெரிக்கக் கிறிஸ்தவத்தை ஏற்றுக் கொண்டு இன்றைக்கு ஏறக்குறைய ஒரு முழுக் கிறிஸ்தவ நாடாக மாறிவிட்டது. ஆனால் ஜப்பான் அதனை ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை என்பதால் அதன் பொருளாதாரம் குறி வைத்துத் தாக்கப்பட்டது. இன்றைக்கு ஜப்பானியப் பொருளாதரம் சிரமதசையில் இருப்பது அனைவரும் அறிந்ததுதான்.
கிறிஸ்தவம் அந்த நாட்டின் மீதான சுரண்டலை எளிதாக்கும் என்பது முக்கியக் காரணம். மதம் மாறிய கிறிஸ்தவன் வெள்ளையன் தன் நாட்டின் செல்வத்தைக் கொள்ளையடித்துக் கொண்டு போக மனமுவந்து உதவுவான். இந்தியக் கிறிஸ்தவர்கள் பிரிட்டனின் சுரண்டலுக்குத் துணைபோன உதாரணங்கள் நம்மிடம் உண்டுதானே? ஆப்பிரிக்க நாடுகள் இன்றைக்கும் வறுமையில் கிடப்பதற்கும் அந்தக் கிறிஸ்தவ சுரண்டலே காரணமல்லவா?
இப்போதைக்கு இதுபோதும்.
Qatar's food security crisis and what India is doing about it By Vicky Nanjappa | Updated: Thursday, June 9, 2022, 16:18 [IST] In 2021 India exported to Qatar, wheat and meslin worth $ 34.77 million according to the United Nations database. New Delhi, Jun 09: India had earlier this week assured Qatar of its assistance in meeting the country's food security. Qatar was hit with a severe food crisis after three of its neighbours, United Arab Emirates, Saudi Arabia and Bahrain cut diplomatic ties accusing the country of funding Islamic terrorism in 2017. During his three day visit to to Qatar, Vice-President, Venkaiah Naidu assured the Qatari leadership of India's assistance in meeting Qatar's food security. "Both sides discussed the impact of recent global developments on food and energy security. They renewed their long-term commitment to energy partnership. HVPI (Honourable Vice President of India) assured the Qatari leadership of India's assistance in meeting Qatar's food security," an official statement read. Fact Check: Did 34 countries back Nupur Sharma's controversial comments on Prophet? Qatar has been heavily dependant on India. In 2020 the main products exported by India to Qatar were rice, jewellery and gold. In the last 25 years exports from India to Qatar have increased from $29.3 million in 1995 to $ 1.34 billion in 2020. Following the war in Ukraine, India decided to ban the export of wheat in May. The decision which was taken for India's internal benefit however impacted countries in the Middle East. Countries such as the UAE, Qatar, Oman and Malaysia are some of the countries impacted by the ban. India, UN to sign agreement for use of ‘way finding app’ at Palais des Nations India's wheat exports are mainly to neighbouring countries with Bangladesh having the largest share of more than 54 per cent in both volume and value terms in 2020-21. In 2020-21, India entered new wheat markets such as Yemen, Afghanistan, Qatar and Indonesia, the Ministry of Commerce and Industry said in a 2021 release. The top ten importing countries for Indian wheat in 2020-21 are Bangladesh, Nepal, United Arab Emirates, Sri Lanka, Yemen, Afghanistan, Qatar, Indonesia, Oman and Malaysia, according to data by Directorate General of Commercial Intelligence and Statistics (DGCIS). Top ten countries which accounted for more than 94 per cent of India's wheat exports in 2016-17, now have 99 per cent share in exports in 2020-21 both volume and value terms, the ministry said. Qatar which is a water-scarce nation finds it difficult to cultivate food crops. It is also vulnerable to fluctuations in the international commodity markets because of heavy dependance on imported grains and food items. This is one of the main reasons why there is food insecurity in Qatar. Gross human rights violations in Qatar says BMS: Demands urgent implementation of 3 demands Food security has always been top on Qatar's list. The country depends on food imports and India has been assisting the Gulf nation in terms of increasing its growth of livestock and crops for many years now. During the food crisis in 2017, India as an immediate relief sent food and supplies to Doha through direct shipping routes linking Qatar's Hamad Port to India's ports in Nhava Sheva and Mundra. According to Statista in 2019, the food sufficiency ration of cereals in Qatar was at 0.2 per cent while in the case of milk and dairy it was 72.8 per cent. When it came to vegetables it was at 19.3 per cent while in the case of meat and fruits it was at 12.1 per cent and 9.1 per cent respectively. According to Trading Economics in 2020 Qatar imported $144 million worth of cereals from India while in the case of pearls, precious stones, metals and coins it was at $128 million. Vegetables and certain roots and tubers worth 54.6 million were exported by India to Qatar in 2020. India's exports of wheat and meslin to Qatar was $ 34.77 million during 2021, according to the United Nations COMTRADE database on international trade. Meslin is a mixture of wheat and rye that is sown and harvested together and is usually classified with wheat. Qatar Imports from India Value Year Cereals $144.55M 2020 Pearls, precious stones, metals, coins $128.00M 2020 Articles of iron or steel $115.09M 2020 Machinery, nuclear reactors, boilers $73.03M 2020 Electrical, electronic equipment $67.12M 2020 Edible vegetables and certain roots and tubers $54.67M 2020 Plastics $50.17M 2020 Iron and steel $45.53M 2020 Vehicles other than railway, tramway $42.42M 2020 Edible fruits, nuts, peel of citrus fruit, melons $38.52M 2020 Source: Trading Economics A report in EcoMENA says that Qatar being one of the fastest growing economies in the world is facing a large influx of expatriate workers and this has resulted in tremendous increase in population. There is limited availability of land and chronic water shortage. Constraints in agriculture growth have led to growing concerns about food security. Qatar imports 90 per cent of its food requirements due to scarcity of irrigation water, poor quality solids and inhibitions due to climatic conditions. The country is also facing an agriculture trade deficit of QR 4.38 billion which is equivalent to $1.2 billion, the EcoMENA report also said. The Qatar National Food Security Programme was established in 2008 with the aim of reducing the country's reliance on food imports through self-sufficiency. The programme is not only aimed at making recommendations for Food Security Policy but also intends to join with international organisations and NGOs to develop practices to utilise resources efficiently with the agriculture sector.
It was on the 6th August 1972 that the government of Uganda, then headed by the infamous Idi Amin, announced that all of the 80,000 Indian origin people living in the country had 90 days to depart, after which their businesses and homes would be handed over to native Ugandans. If any Indians were seen in Uganda after this period, Idi Amin warned: “I will make you feel as if you are sitting on fire!”
Most 2nd and 3rd generation Hindus, who are born and brought up in the UK, could never imagine being expelled from Britain, and one would hope that such an event would never happen. Yet Ugandan Indians had been settled in the country for an even longer time. They were uprooted almost overnight, their homes, businesses and much of their wealth confiscated. After Idi Amin’s 90-day period, only about a hundred Indians were left in the country. Most fled to Britain or India.
The Ugandan Indians, 65% of whom were Hindu, had been settled in the country since the 1920s, and for many of them Uganda was the only home they knew. They were “bloodsuckers,” said Idi Amin, “who had milked the Ugandan economy of its wealth.” This alluded to the fact that the Indians living in Uganda were a prosperous community, who were well represented in trade, commerce and government jobs.
Idi Amin’s extreme views on Ugandan Indians were very much shared by most Ugandans at that time. An Indian student at Makerere University in 1972 recalls that every night in the undergraduate common room, when the countdown for Indians to get out was updated at the end of the evening news, cheers went up from the Black students. The black students asserted that the native Ugandans needed more of a chance to do their own thing. That such a “chance” would most certainly materialise out of thin air once the exploitative Indians had been booted out, is merely proof of their own short-sightedness. Indians had been made into a scapegoat for Ugandan national frustration at the slow progress the country was making.
In fact, he Indian exodus made things worse rather than better for the average Ugandan. For a year or two, the economy was OK, but thereafter it went down tremendously. The collapse of the Ugandan economy was due to the fact that there were very few people who had the skills or experience to do the jobs that Indians were doing. This was compounded by the fact that many educated Blacks also left Uganda around this time, out of fear of Idi Amin’s violent regime. Thus Uganda lost the people with the skills to make things move.
Idi Amin held onto power for seven years, during which hundreds of thousands of native Ugandans died in political strife. His successor, Obote, led a similar reign of terror. It was only when President Musevani gained power in 1986 and ended years of civil war that any sense of normalcy returned. Idi Amin was exiled from Uganda. Being a devout Muslim, he was granted asylum in Saudi Arabia, where he lived until his death in 2003.
President Musevani’s 1992 offer for the Ugandan Indians to return was met with scepticism. But Indians were pleasantly surprised by the congenial treatment meted out to them. Government records had not been destroyed. Just by locating the title deeds and confirming the original owner’s identity, confiscated properties and businesses were handed back. Five thousand properties, including several Hindu temples, were been reclaimed. The time allotted to reclaim the properties expired in 1994 and the unclaimed balance (20%) was auctioned off. The vast majority of expelled Ugandan Indians did not return to Uganda. They had rebuilt their lives in other parts of the world and did not wish to return to live in a still not entirely stable Uganda. Except for a few, the Indians are selling their reclaimed property newcomers and returning to wherever they carved a niche for themselves for the last two decades.
https://www.bbc.com/news/world-africa-36132151
Ugandan Asians dominate economy after exile
By Farhana Dawood BBC News, Kampala
Published
Image caption,
Sudhir Ruperalia is the richest man in Uganda, with an estimated fortune of $800m
Drop by an upmarket hotel, cafe or restaurant in Uganda's capital, Kampala, and the chances are the owner will be an Asian from the Indian subcontinent.
From running banks to farms to supermarkets to shopping malls, Ugandan Asians have regained their prominent role in the country's economy, following their mass expulsion more than four decades ago.
About 50,000 Asians were forced to leave the country in 1972, on the orders of former military ruler Idi Amin, who accused them of "milking Uganda's money".
At the time, they owned 90% of the country's businesses and accounted for 90% of Ugandan tax revenues.
Since their return to the country in the 1980s and 1990s, Asians from the Indian subcontinent have once again become a pillar of the country's economy.
IMAGE SOURCE,GETTY IMAGES
Image caption,
Thousands of Ugandan Asians fled to the UK after Idi Amin ordered their expulsion
After they were forced to leave Uganda, a large, prosperous community of Ugandan Asians found themselves scattered across the globe, many having left lost the businesses they had spent years working on.
In the years which followed, Uganda's economy slumped.
But when President Yoweri Museveni, who recently won a fifth term in office, seized power in 1986, he encouraged the exiles to return.
Now, despite making up less than 1% of the population, they are estimated to contribute up to 65% of Uganda's tax revenues.
One of those who came back is today the country's richest man, Sudhir Ruperalia, worth an estimated $800m.
He spent time in Britain in the 1970s, where he says he worked a series of menial jobs before saving enough money to return to Uganda.
"I started my business from scratch with $25,000 (£17,000) and since then we have built up into seven different sectors of the business. We employ more than 8,000 people in this country," he tells the BBC.
Image caption,
Businessman Ali Shah Jivraj says black Ugandans are starting to work in sectors previously dominated by Asians
The Ruperelia Group is in banking, insurance, hospitality, real estate, education, broadcasting and floriculture.
On the whole Asian business ownership is more diverse than it was in the 1970s.
Ali Shah Jivraj, the 28 year-old founder and CEO of Royal Electronics, tells me that while his ancestors were in farming, his business is in consumer goods, manufacturing of electronics and real estate.
Ugandan-Asian tax revenue contributions
1972 - 90% of total receipts
1985 - 30%
2016 - 65%
Source: Indian Association of Uganda
He says Ugandan Africans are now involved in farm ownership and shop-keeping, which in the past had been almost solely Asian sectors.
Racial tensions, linked to the Ugandan Asians' economic dominance, do still exist, and have very occasionally spilled over into violence in the years since their return from exile.
But overall, the black communities I met were mainly positive about the employment created by Asian business people.
Among their main complaints were the special incentives offered to foreigners to do business in Ugandan, which they believe disadvantage locals.
Image caption,
Organic farmer Nizar Sayani says the behaviour of Ugandan Asians has improved since their return from exile
There is also a real concern over labour exploitation, given that there is no official minimum wage in Uganda.
But as Chris Musiime, a local campaigner told me, many Ugandans are more worried about the Chinese, who are heavily involved in infrastructure projects. than South Asians.
"Some Ugandans complain that the Chinese bring in their own workforce rather than employ and train locals," he tells the BBC.
Others, who have worked for the Chinese in an unskilled capacity, speak of poor treatment and communication difficulties.
"They complain that some Chinese treat Africans much worse than the Indians ever did in the 1960s and 1970s."
So, have Ugandan Asians developed more compassion and respect for their fellow Africans, having been accused of marginalising and even mistreating them in the past?
IMAGE SOURCE,GETTY IMAGES
Image caption,
Idi Amin capitalised on resentment of Ugandan Asians, calling them "bloodsuckers" and accusing them of milking the country's wealth
The owner of Garden Earth Organic Farm, Nizar Sayani, seems to think so. He tells me he understands the problems of local people much better then he used to.
"I understand how they live and you need to do that so that so we can all go forward joining hands."
But there is still a need for more integration, according to Paul Lakuma from Uganda's Economic Policy Research Centre.
He says Uganda's Asian and African communities should not only cooperate through commerce, but could also benefit from more social integration and even marrying each other.
"This has happened in other countries in the West Indies, such as Jamaica, where Asians and the locals have intermarried, producing stronger and stable economic systems," he says.
"In this regard, cross-cultural marriage would minimize unnecessary tensions between the two groups."
Image caption,
Crane Bank, owned by Sudhir Ruperalia, has more than 40 branches across the country
Uganda's economy is expected to grow by up to 6% next year.
Asian business people I met said the country had suffered too much following their exile and that black Africans were now too involved in the economy to let it fail again.
They were not worried about history repeating itself.
But with youth unemployment at more than 60% and a huge disparity between the haves and the have-nots, everyone, including the Ugandan-Asian community, is keenly aware of the challenges that lie ahead.
No comments:
Post a Comment