இந்து - இந்தியர் வெறுப்பு அரசியலும் - உகாண்டா காட்டும் வரலாறும்

 நாசிய  கிறிஸ்துவ மதவெறி உலகில் தங்களுடைய ஒரே புராணக் கதைகள் கீழே கொண்டு வர வேண்டும் என்ற பாசீச பைபிளிய இனப் படுகொலைகள் மிக அதிகம்

 

உகாண்டா நாட்டில் 1971ம் ஆண்டில் ராணுவ புரட்சி மூலம் ஆட்சியை பிடித்தவர் இடி அமீன். சர்வாதிகார ஆட்சி நடத்தினார். உகாண்டா தான்சானியா போருக்கு பிறகு, 1979ம் ஆண்டு லிபியாவுக்கு தப்பி சென்றார். அங்கிருந்து 1981ம் ஆண்டு சவுதி அரேபியா சென்றார். 2003ம் ஆண்டு இறந்தார்.

04.08.1972 அன்று உகாண்டான் இராணுவ சர்வாதிகார அதிபர் இடி அமீன், உகாண்டாவில்    வாழும் ஆசிய நாட்டவர்களை 90 நாட்களுக்குள் நாட்டை விட்டு வெளியேற ஆணையிட்டார். வெளியேற்றத்தின் போது இருந்த 80,000 தெற்காசிய நாட்டவர்களில் பெரும்பான்மையினர் குசராத்தி வம்சாவளியினராக இருந்தனர்.    வெளியேற்றப் பட்டவர்களில் 27,000 ஆசியர்கள் ஐக்கிய இராச்சியத்திற்கும், 6,000 ஆசிய அகதிகள் கனடாவிற்கும், 4,500 அகதிகள் இந்தியாவிற்கும், 2,500 அகதிகள் அருகில் உள்ள கென்யாவிற்கும் புகலிடம் அடைந்தனர்.

.உகாண்டாவில் ஆசியர்களை வெளியேற்றல்

ஆபிரிக்காவில் உள்ள உகாண்டாவை பிடித்தது ப்ரிட்டன். அங்கே ரயில் பாதை அமைக்க முடிவு செய்தனர். ஆனால் அந்த வேலைக்கு உள்ளூர் உகாண்டர்கள் சரிப்பட்டு வரமாட்டர்கள் என்பதால் இந்தியாவில் இருந்து கூலிகளை இறக்குமதி செய்தனர்.

உகாண்டாவின் ரயில்பாதை, கட்டுமானம், சாலைகள் அமைக்கும் பணி முழுக்க இந்தியர்களிடம் வந்தது. 1962ல் உகாண்டா விடுதலை பெறுகையில் அதன் மக்கள் தொகை 60 லட்சம். அதில் 80,000 இந்தியர்கள். பலரும் பல தலைமுறைகளாக தாத்தா காலத்தில் இருந்து அங்கேயே பிறந்து வளர்ந்தவர்கள். இந்தியாவில் காலே வைத்து இராதவர்கள். கூலிகளாக வந்து வணிகர்களாக ஆனவர்கள்

அவர்களின் மக்கள் தொகை சிறிது என்றாலும் உகாண்டாவின் மேட்டுக்குடி முழுக்க இந்தியர்களாக தான் இருந்தார்கள். வணிகம், கடைகள், கம்பனிகள், ஏற்றுமதி, இறக்குமதி அனைத்தும் அவர்கள் வசம். தீபாவளி, ஹோலி, இந்திய கோயில்கள், கும்மியாட்டம் என குதூகலமான இந்திய வாழ்க்கை. அவர்கள் வீடுகளில் உகாண்டா மக்கள் டிரைவர்களாகவும், வேலைகாரர்கள், சமையல்கார்கள், கம்பனிகளில் தொழிலாளிகள் என வேலை செய்தார்கள்.

இது உகாண்டர்கள் மத்தியில் கடுமையான அதிருப்தியை உண்டாக்கியது. எங்கிருந்தோ வந்து இவர்கள் இங்கே இப்படி வளமாக வாழ, நாம் ஏழ்மையில் இருப்பதா என..

ஆனால் இந்தியர்கள் 1% மட்டுமே இருந்தாலும் உகாண்டாவின் வரிவசூலில் 90% வரிப்பணம் அவர்களிடம் இருந்து மட்டுமே வந்தது. ஆனால் இந்த பொருளாதார ஏற்றதாழ்வு உகாண்டர்களுக்கு பிடிக்கவில்லை

1972ல் இடி அமீன் ஆட்சிக்கு வந்தான். வந்ததும் தலைநகர் கம்பாலாவில் காரில் போகையில் தெருவெங்கும் இந்தியர்களின் கடைகள் இருப்பதை கண்டு கடுமையான கோபம் வந்தது. "இன்னும் 90 நாட்களுக்குள் ஒருவர் பாக்கி இல்லாமல் இந்தியர்கள் வெளியேற வேண்டும். ஒரே ஒருவர் இருந்தாலும் அவர்கள் நிலை என்ன ஆகும் என சொல்லமுடியாது" என எச்சரித்தான்.

அதுவும் கடைகள், வீடுகள், காசு, பணம், நகை எதையும் எடுத்துபோகாமல் உடுத்திய துணியுடன் வெளியேறவேண்டும்.

வெளியேற்றப்பட்டவர்களில் 27,000 ஆசியர்கள் ஐக்கிய இராச்சியம் மற்றும் அதன் காலனி நாடுகளின் குடியுரிமை பெற்றவர்களாக இருந்ததால், ஐக்கிய இராச்சியற்கு குடியேறினர். 6,000 ஆசிய அகதிகள் கனடாவிற்கும், 4,500 அகதிகள் இந்தியாவிற்கும், 2,500 அகதிகள் அருகில் உள்ள கென்யாவிற்கும் புகழிடம் அடைந்தனர். 20,000 உகாண்டா அகதிகள் குறித்தான விவரம் கிடைக்கவில்லை. 5,655 ஆசியர்களின் நிறுவனங்கள், பண்ணை வீடுகள், கால்நடைப்பண்ணைகள் மற்றும் தோட்டங்கள், வீடுகள் உகாண்டா மக்களுக்கு பகிர்ந்தளிக்கபப்ட்டது.

பிரித்தானியா, உகாண்டாவை 1894 முதல் 1962 வரை காலனியாதிக்க நாடாக ஆட்சி செய்த போது, தெற்காசிய மக்கள், குறிப்பாக குஜராத்தி மக்கள் உகாண்டாவில் தொழில் மற்றும் வணிகம் செய்யச் சென்றனர்.1890களில் பிரித்தானிய இந்தியாவிலிருந்து 32,000 கூலித்தொழிலாளர்கள், உகாண்டாவில் இருப்புப் பாதை அமைக்க அழைத்துச் செல்லப்பட்டனர். இருப்புப் பாதை பணி முடிந்த பின் 6,724 கூலித்தொழிலாளர்கள் தவிர பிறர் இந்தியாவிற்கு நாடு திரும்பினர்.

1986ல் முனுசுவேனி எனும் ஒரு நல்லவர் உகாண்டா அதிபர் ஆனார். உகாண்டா ஏழ்மையில் இருந்து விடுபடவேண்டுமெனில் அங்கே வலுவான ஒரு வெள்ளைகாலர் சமூகம் அவசியம் என உணர்ந்தார். உகாண்டர்கள் அந்த இடத்துக்கு வர இன்னும் சில தலைமுறை ஆகும். அதுவரை இபப்டியே விட்டால் நாடு காங்கோ, லைபிரியா மாதிரி மிக ஏழை நாடகிவிடும்.

"நாட்டை விட்டு போன இந்தியர்கள் மீண்டும் வரவேண்டும். பழிய தவறுகள் எதுவும் நடக்காது" என அழைப்புவிடுத்தார்

ஒரு 25 ஆயிரம் இந்தியர்கள் மெது, மெதுவாக திரும்பினார்கள். வந்து புதியதாக கடைகள், கம்பனிகளை திறந்தார்கள். லண்டனில் கசாப்புகடையில் வேலை செய்து சேர்த்த பணத்துடன் உகான்டா திரும்பினார் ஒரு உகாண்டாவில் பிறந்த இந்தியர். சுதீர் ருபரேலியா என பெயர். இன்று உகாண்டாவின் மிகப்பெரும் பணகாரர் அவர்தான். அவரது சொத்து மதிப்பு 100 கோடி டாலர்.

இன்று உகாண்டாவின் 65% வருமான வரி இந்தியர்களிடம் இருந்துதான் வருகிறது. பழைய வெறுப்பு, பொறாமை இன்றி உகாண்டா மக்கள் அவர்களுடன் நெருக்கமாகி விட்டார்கள். உகாண்டர்களுக்கு வேலைகொடுத்து, வெள்ளைகாலர் வர்க்கமாக்க இந்திய முதலாளிகள் கடுமையாக முயற்சிகளை மேற்கொண்டு வருகின்றனர். உகாண்டாவின் ஒரு தேசிய இனமாக இந்தியர்கள் அறிவிக்கபட்டு உள்ளூர் குடிமக்களாக ஏற்றுக் கொள்ள பட்டுவிட்டனர்.

சமூகங்களிடையே வெறுப்பை விதைத்தால் வெறுப்பை தான் அறுவடை செய்யவேண்டும். அன்பை விதைத்தால் ஒட்டுமொத்த நாடும் மகிழ்ச்சியாக வாழமுடியும்

Remembering the Ugandan Indian exodus

February 12, 2013 by Mr 108 Leave a Comment

It was on the 6^th August 1972 that the government of Uganda, then headed by the infamous Idi Amin, announced that all of the 80,000 Indian origin people living in the country had 90 days to depart, after which their businesses and homes would be handed over to native Ugandans. If any Indians were seen in Uganda after this period, Idi Amin warned: “I will make you feel as if you are sitting on fire!”

Most 2^nd and 3^rd generation Hindus, who are born and brought up in the UK, could never imagine being expelled from Britain, and one would hope that such an event would never happen. Yet Ugandan Indians had been settled in the country for an even longer time. They were uprooted almost overnight, their homes, businesses and much of their wealth confiscated. After Idi Amin’s 90-day period, only about a hundred Indians were left in the country. Most fled to Britain or India.  https://hinduperspective.com/2013/02/12/remembering-the-ugandan-indian-exodus/

The Ugandan Indians, 65% of whom were Hindu, had been settled in the country since the 1920s, and for many of them Uganda was the only home they knew. They were “bloodsuckers,” said Idi Amin, “who had milked the Ugandan economy of its wealth.” This alluded to the fact that the Indians living in Uganda were a prosperous community, who were well represented in trade, commerce and government jobs.

Idi Amin’s extreme views on Ugandan Indians were very much shared by most Ugandans at that time. An Indian student at Makerere University in 1972 recalls that every night in the undergraduate common room, when the countdown for Indians to get out was updated at the end of the evening news, cheers went up from the Black students. The black students asserted that the native Ugandans needed more of a chance to do their own thing. That such a “chance” would most certainly materialise out of thin air once the exploitative Indians had been booted out, is merely proof of their own short-sightedness. Indians had been made into a scapegoat for Ugandan national frustration at the slow progress the country was making.

In fact, he Indian exodus made things worse rather than better for the average Ugandan. For a year or two, the economy was OK, but thereafter it went down tremendously. The collapse of the Ugandan economy was due to the fact that there were very few people who had the skills or experience to do the jobs that Indians were doing. This was compounded by the fact that many educated Blacks also left Uganda around this time, out of fear of Idi Amin’s violent regime. Thus Uganda lost the people with the skills to make things move.

Idi Amin held onto power for seven years, during which hundreds of thousands of native Ugandans died in political strife. His successor, Obote, led a similar reign of terror. It was only when President Musevani gained power in 1986 and ended years of civil war that any sense of normalcy returned. Idi Amin was exiled from Uganda. Being a devout Muslim, he was granted asylum in Saudi Arabia, where he lived until his death in 2003.

President Musevani’s 1992 offer for the Ugandan Indians to return was met with scepticism. But Indians were pleasantly surprised by the congenial treatment meted out to them. Government records had not been destroyed. Just by locating the title deeds and confirming the original owner’s identity, confiscated properties and businesses were handed back. Five thousand properties, including several Hindu temples, were been reclaimed. The time allotted to reclaim the properties expired in 1994 and the unclaimed balance (20%) was auctioned off. The vast majority of expelled Ugandan Indians did not return to Uganda. They had rebuilt their lives in other parts of the world and did not wish to return to live in a still not entirely stable Uganda. Except for a few, the Indians are selling their reclaimed property newcomers and returning to wherever they carved a niche for themselves for the last two decades. 

Ugandan Asians dominate economy after exile

By Farhana Dawood
BBC News, Kampala

Published

15 May 2016

Image caption,

Sudhir Ruperalia is the richest man in Uganda, with an estimated fortune of $800m

Drop by an upmarket hotel, cafe or restaurant in Uganda's capital, Kampala, and the chances are the owner will be an Asian from the Indian subcontinent.

From running banks to farms to supermarkets to shopping malls, Ugandan Asians have regained their prominent role in the country's economy, following their mass expulsion more than four decades ago.

About 50,000 Asians were forced to leave the country in 1972, on the orders of former military ruler Idi Amin, who accused them of "milking Uganda's money".

At the time, they owned 90% of the country's businesses and accounted for 90% of Ugandan tax revenues.

Since their return to the country in the 1980s and 1990s, Asians from the Indian subcontinent have once again become a pillar of the country's economy.

IMAGE SOURCE,GETTY IMAGES

Image caption,

Thousands of Ugandan Asians fled to the UK after Idi Amin ordered their expulsion

After they were forced to leave Uganda, a large, prosperous community of Ugandan Asians found themselves scattered across the globe, many having left lost the businesses they had spent years working on.

In the years which followed, Uganda's economy slumped.

But when President Yoweri Museveni, who recently won a fifth term in office, seized power in 1986, he encouraged the exiles to return.

Now, despite making up less than 1% of the population, they are estimated to contribute up to 65% of Uganda's tax revenues.

One of those who came back is today the country's richest man, Sudhir Ruperalia, worth an estimated $800m.

He spent time in Britain in the 1970s, where he says he worked a series of menial jobs before saving enough money to return to Uganda.

"I started my business from scratch with $25,000 (£17,000) and since then we have built up into seven different sectors of the business. We employ more than 8,000 people in this country," he tells the BBC.

Image caption,

Businessman Ali Shah Jivraj says black Ugandans are starting to work in sectors previously dominated by Asians

The Ruperelia Group is in banking, insurance, hospitality, real estate, education, broadcasting and floriculture.

On the whole Asian business ownership is more diverse than it was in the 1970s.

Ali Shah Jivraj, the 28 year-old founder and CEO of Royal Electronics, tells me that while his ancestors were in farming, his business is in consumer goods, manufacturing of electronics and real estate.

Ugandan-Asian tax revenue contributions

1972 - 90% of total receipts

1985 - 30%

2016 - 65%

Source: Indian Association of Uganda

He says Ugandan Africans are now involved in farm ownership and shop-keeping, which in the past had been almost solely Asian sectors.

Racial tensions, linked to the Ugandan Asians' economic dominance, do still exist, and have very occasionally spilled over into violence in the years since their return from exile.

But overall, the black communities I met were mainly positive about the employment created by Asian business people.

Among their main complaints were the special incentives offered to foreigners to do business in Ugandan, which they believe disadvantage locals.

Image caption,

Organic farmer Nizar Sayani says the behaviour of Ugandan Asians has improved since their return from exile

There is also a real concern over labour exploitation, given that there is no official minimum wage in Uganda.

But as Chris Musiime, a local campaigner told me, many Ugandans are more worried about the Chinese, who are heavily involved in infrastructure projects. than South Asians.

"Some Ugandans complain that the Chinese bring in their own workforce rather than employ and train locals," he tells the BBC.

Others, who have worked for the Chinese in an unskilled capacity, speak of poor treatment and communication difficulties.

"They complain that some Chinese treat Africans much worse than the Indians ever did in the 1960s and 1970s."

So, have Ugandan Asians developed more compassion and respect for their fellow Africans, having been accused of marginalising and even mistreating them in the past?

IMAGE SOURCE,GETTY IMAGES

Image caption,

Idi Amin capitalised on resentment of Ugandan Asians, calling them "bloodsuckers" and accusing them of milking the country's wealth

The owner of Garden Earth Organic Farm, Nizar Sayani, seems to think so. He tells me he understands the problems of local people much better then he used to.

"I understand how they live and you need to do that so that so we can all go forward joining hands."

But there is still a need for more integration, according to Paul Lakuma from Uganda's Economic Policy Research Centre.

He says Uganda's Asian and African communities should not only cooperate through commerce, but could also benefit from more social integration and even marrying each other.

"This has happened in other countries in the West Indies, such as Jamaica, where Asians and the locals have intermarried, producing stronger and stable economic systems," he says.

"In this regard, cross-cultural marriage would minimize unnecessary tensions between the two groups."

Image caption,

Crane Bank, owned by Sudhir Ruperalia, has more than 40 branches across the country

Uganda's economy is expected to grow by up to 6% next year.

Asian business people I met said the country had suffered too much following their exile and that black Africans were now too involved in the economy to let it fail again.

They were not worried about history repeating itself.

But with youth unemployment at more than 60% and a huge disparity between the haves and the have-nots, everyone, including the Ugandan-Asian community, is keenly aware of the challenges that lie ahead.