1920 ஆம் வருடம்,... திடீரென இந்தியாவின் பல மசூதிகளிலிருந்தும் இரு புத்தகங்கள் வெளியிடப்பட்டன!
1.: Krishna Teri Geeta Jalani Paregi.
2.Nineteenth-Century Lustful Maharishi.
இரண்டு புத்தகங்களுக்கும் ஆசிரியர் என எவர் பெயரும் கிடையாது, பதிப்பித்தவர், பதிப்பகம் எந்த விவரமும் கிடையாது!
இரண்டு புத்தகங்களிலும் ஹிந்துக்கள் வணங்கும் கிருஷ்ணர், மற்றும் ஹிந்துக்களின் வாழ்க்கைமுறை பற்றி ஆபாசமான,. சிறிதும் நாகரீகமற்ற விவரிப்புக்கள் முழுவதுமாய் பரவியிருந்தது!
தவிர, ஹிந்துக் கடவுளர்கள், ஹிந்து வாழ்க்கைமுறை பற்றிய ஆபாச வரைபடங்களும் நிரம்பியிருந்தன/ இந்த புத்தகங்கள், மெள்ள மெள்ள இந்தியாவின் அனைத்து மசூதிகளிலிருந்தும் பொதுமக்களுக்கு விநியோகிக்கப் பட்டன.
இந்த செய்தி, மோகன்தாஸ் காந்தியின் காதுக்கு சென்றடைந்த போது, அவர், இதெல்லாம் "பேச்சுரிமை", இந்தியர்கள் அனைவருக்கும் (இதுபோல்) "பேசும்" உரிமை உள்ளது," என்று, அந்த நிகழ்வை அலட்சியப்படுத்தினார்!
ஆனால், இந்த புத்தகங்களால், இந்தியாவின் ஹிந்துக்கள், மிகவும் கொதித்துப் போயிருந்தனர்!..
பின்னர்,.. 1923ம் வருடம்,.. லாகூரிலிருந்த ராஜ்பால் பப்ளிஷர் நிறுவனத்தின் உரிமையாளர் மஹாசாயா ராஜ்பால் ஜி அவர்கள், "ரங்கீலா ரசூல்" (Rangeela Rasool), எனும் புத்தகத்தை பதிப்பிக்கிறார்!அந்த புத்தகத்தின் ஆசிரியர் பெயர் குறிப்பிடப்படாமல், ஆசிரியர் பெயராக..
"பாலின் பால், தண்ணீரின் தண்ணீர்!" (milk of milk, and water of water) என குறிப்பிடப்பட்டு, வெளியானது! ஆனால், அந்த புத்தகத்தை உண்மையில் எழுதியது பண்டிட் சம்புபதி எனும், இஸ்லாம் பற்றி நன்கு ஆராய்ச்சி செய்து பிரபலமான அறிஞர்!..
அதிலும் முக்கியமாக, அந்தப்புத்தகத்தில், ஓரிடத்தில் கூட, கடுகளவுக்கேனும் பொய்யோ, திரித்தலோ இல்லாமல், மொத்தமும் குரான், ஹதீத் ஆகியவற்றிலிருந்து எடுத்த பாகம், இடம், வரி, செய்யுள் எண் உட்பட, முழு விவரங்களுடன் பதிப்பிடப்பட்டிருந்தது
இந்த ரங்கீலா ரசூல் எனும் புத்தகம் இந்தியா முழுக்க,.. .இரண்டரை வருடங்கள் (இதை நினைவில் வையுங்கள்!) நன்கு விற்பனை ஆயிற்று - எந்த சலசலப்பும் இஸ்லாமியரிடமிருந்து இல்லாமல்.
ஆனால், திடீரென ஒருநாள், மே மாதம் 26ம் தேதி, 1926ம் வருடம், *மோகன்தாஸ் காந்தி, "யங் இந்தியா" (Young India) செய்தித்தாளில், ஒரு நீண்ட கட்டுரை எழுதுகிறார். அதில்,..அவர், இந்த ரங்கீலா ரசூல் புத்தகத்தை, கடுமையாக விமரிசித்து, முடிவுரையாக மூன்று வரிகள் எழுதுகிறார் (அதன் தமிழாக்கம் கிட்டத்தட்ட பின்வருமாறு):*"இஸ்லாமியர்கள், இம்மாதிரி புத்தகங்கள் எழுதுவோரை, அவர்களாகவே தண்டிக்க வேண்டும்!"
இந்த கட்டுரை வெளியான பின்னர்,...இந்திய இஸ்லாமியர்கள் கொதிக்க ஆரம்பித்தனர்!
அப்புத்தகத்தை பதிப்பித்த மஹாசாயா ராஜ்பால் ஜி அவர்கள், மூன்றே வருடங்களில், 5 முறை (கொலைமுயற்சியில்) தாக்கப்படுகிறார்! ஆனால், அந்த கொலைவெறித்தாக்குதல்களை ஒரே ஒருமுறை கூட, மோகன்தாஸ் காந்தி கண்டிக்கவில்லை!!..
பின்னர்,.. சற்று வினோதமாக,.. சில இஸ்லாமிய அறிஞர்கள் லாகூர் உயர்நீதிமன்றத்தில், இந்த ரங்கீலா ரசூல் புத்தகத்தை பதிப்பித்த மஹாசாயா ராஜ்பால் ஜி அவர்களுக்கெதிராக வழக்கு தொடுக்கிறார்கள்!
லாகூர் உயர்நீதிமன்றத்தில், நீதிபதி வழக்கு தொடுத்த நான்கு இஸ்லாமிய அறிஞர்களை பார்த்து,..."இந்த புத்தகத்தில், எந்த வரி, உண்மைக்கு புறம்பானது, என்று சொல்லுங்கள்!" என்றார்! அதற்க்கு, அந்த நான்கு அறிஞர்களும், இதில் எதுவுமே பொய்யில்லை என ஒப்புக்கொண்டனர்!
லாகூர் நீதிமன்றம், அந்த வழக்கை, தள்ளுபடி செய்தது; பின்னர், 1927 ஆகஸ்ட் 3ம் தேதி, மோகன்தாஸ் காந்தி மீண்டும். .ஒரு (இஸ்லாமியருக்கு) வெறியேற்றும்படியான கட்டுரையை தன்னுடைய யங் இந்தியா செய்தித்தாளில் எழுதுகிறார்! அதில், "... ஒருவனுக்கு நீதிமன்றத்தில் நீதி கிடைக்கவில்லையென்றால், அவன், அவனே நீதி வழங்க முற்பட வேண்டும்!" எனும் அர்த்தம் வரும்படி எழுதுகிறார்!*..
அந்த கட்டுரைக்கு பின்னர், ராஜ்பால் ஜி அவர்கள் மீது இன்னமும் இரண்டு முறை கொலைத்தாக்குதல் நிகழ்கிறது! அதில், 1929 ஏப்ரல் 6ம் தேதி நிகழ்ந்த இரண்டாம் முறை தாக்குதலில், அவர் இறக்கிறார்! கொன்றவன், மொஹம்மத் இல்ம் தின் எனும் ஒரு இளைஞன்!
அந்நேரம், காந்தி லாகூரில் இருந்தார்! அதற்கப்புறம் இன்னும் 7 நாட்களும் அந்நகரில் இருந்தார்!ஆனால், காந்தி, கொல்லப்பட்ட, ராஜ்பால் ஜி அவர்கள் வீட்டிற்கு சென்று ஆறுதல் சொல்லவோ, அல்லது, அந்த கொலைக்கு தன் செய்தித்தாளில், தலையங்க கண்டனமோ வருத்தமோ கூட தெரிவிக்கவில்லை!
ஆனால், பிரிட்டிஷார் மஹாசாயா ராஜ்பால் ஜி அவர்களை கொன்ற குற்றத்துக்காக, அந்த கொலைக்காக, அந்த இல்ம் தின் என்பவனை, வெறும் ஏழே மாதங்களில், வழக்கு நடத்தி, தூக்கு தண்டனை விதித்து தீர்ப்பளித்தது!
அதுவும் கூட, ஹிந்துக்கள் பெருமளவில் கொதித்து விட்டிருந்தனர் என்பதாலும், அதனால்,..தங்கள் ஆட்சிக்கு ஆபத்து வந்துவிடுமோ என அஞ்சியும்! இதன் பின்னர், மோகன்தாஸ் காந்தி, ஜூன் 7, 1929 அன்று பிரிட்டிஷ் வைசிராய்க்கு, அந்த கொலைகாரனை மன்னித்து, விடுவித்து விடும்படி, ஒரு கடிதம் எழுதுகிறார்!
*அதற்க்கு அடுத்த நாளே, தன் செய்தித்த்தாளில், ஒரு கட்டுரை எழுதுகிறார்!.. .அதில், அந்த கொலைகாரன் எப்படியெல்லாம் ஒரு அப்பாவி மட்டுமே என நிறுவ முயற்சிக்கிறார்! அந்த இளைஞன் தன் இஸ்லாம் மதம் அவமதிக்கப் பட்டதாக உணர்ந்ததால் மட்டுமே, மிகுந்த கோபப்பட்டு அப்படி ஒரு கொலையை செய்துவிட்டான் என எழுதுகிறார்
இந்நிலையில், .... .மிகவும் பிரசித்தி பெற்ற (பாகிஸ்தானின் தந்தை) பாரிஸ்டர் முகமது அலி ஜின்னா, லாகூர் நீதிமன்றத்தில் வழக்குரைஞராக அந்த கேஸில் வாதாடி, "இந்த இளைஞனுக்கு 19 வயதுதான் ஆகிறது,.. ஆனால், இவன் செய்திருப்பது, மிகக் கொடுமையான கொலைக்குற்றம்!...இம்மாதிரி கொலைக்குற்றத்தை சாதாரணமாக எடுத்துக்கொள்ள இயலாது (கூடாது)! அதனால், இவனுக்கு தூக்கு தண்டனைக்கு பதில் ஆயுள் தண்டனை தரலாம்!" என வாதிட்டார்!
ஆனால், பிரிட்டிஷார், அந்த கொலைகாரனை ஆக்டொபர் 30, 1929 அன்று தூக்கிலிட்டனர்!...நவம்பர் 2, 1929 அன்று மோகன்தாஸ் காந்தி, தன் யங் இந்தியா செய்தித்தாளில் மீண்டும் எழுதுகிறார்: "மொஹம்மத் இல்ம் தின் தூக்கிலிடப்பட்ட நாள், சரித்திரத்தில் ஒரு கரும் நாள்!" என!
"A friend has sent me a pamphlet called Rangeela Rasul written in Urdu, The author's name is not given. [...] The very title is highly offensive. The contents [are] in keeping with the title. I cannot without giving offence to the reader's sense of fine give the translation of some of the extracts. I have asked myself what the motive possible could be in writing or printing such a book except to inflame passion. Abuse and caricature of the Prophet cannot wean a Musalman from his faith and it can do no good to a Hindu who may have doubts about his own belief. As a contribution, therefore, to the religious propaganda work, it has no value what-soever." — Mahatma Gandhi in Young India, junio de 1924
Swargiya Mahashay Rajpal Malhotra was born in a Khatri family in Amritsar on the Panchmi tithi of Ashadh Samvat (AD 1885). Since childhood Mahashay Rajpal ji was very intelligent, hard working, perseverant and was a great student. His father, Swargiya Lala Ramdas Khatri, passed away when he was quite young.
In connection with his work, he met an Amritsar based, famous Aryasamaji Hakim Fatehchand, who was in need of an employee. He secured a job with Hakim ji on a monthly income of twelve rupees and with that, he earned a special place in Hakim ji’s heart with his qualities of duty, hard work, honesty and for being perseverant.
At the time, Hindi was not very prevalent in Punjab and there were hardly any Hindi publishers. Mahashay Rajpal ji in 1912 started “Rajpal and Sons” from Lahore. He would publish Hindi, English, Urdu and Punjabi books on social, political and religious topics. As a publisher he never shied away from controversial topics, such as publishing one of India’s first books on family planning titled “Santan Sankhya ka Seema Bandhan”.
In 1923, Muslims published two particularly offensive books to Hindus. “Krishna teri geeta jalani padegi” used derogatory and vulgar language against Shri Krishna and other Hindu deities and “Uniseevi sadi ka maharshi” which contained derogatory remarks on Arya Samaj founder Swami Dayanand Saraswati (incidentally written by an Ahmadi). This was the time before Sec 295A was introduced in the IPC.
To respond to this provocation, Pandit Chamupati Lal, a close friend of Mahashay Rajpal, wrote a short biography of the Islamic Prophet, Mohammed. Titled “Rangeela Rasool” this short pamphlet was a satirical take on the domestic life of Mohammed. Because of the sensitive nature of the pamphlet, Pandit Chamupati made Mahashay Rajpal promise that he would never reveal the name of the author.
The pamphlet was originally published anonymously under the name “doodh ka doodh aur panee ka panee”. On the surface, Rangeela Rasool had a laudatory tone of Mohammed’s life but at the same time pointing out uncomfortable truths about his domestic life.
Though historically accurate and written after due research of hadiths, this caused an outrage among the Muslims of Lahore. The first edition of the pamphlet sold out quickly, however a mere one month after the publication of the pamphlet, in June 1924 Mohandas Gandhi wrote in his weekly ‘Young India’ condemning the pamphlet indicating that it had already become a national issue as early as June 1924.
It is also worth pointing out that Mohandas completely ignored similar provocative articles written by Muslims to which this was a response. Before the second edition could be printed, the colonial government banned the pamphlet in late June 1924. This ban stands to this day (Although in the open internet era copies can be found easily. By July 1924, Muslims had filed a criminal case against Mahashay Rajpal under Sec 153A (promoting enmity between groups).
During the trial, he was offered to give up the name of the real author of Rangeela Rasool and go scot-free, but he declined it and upheld his promise. In legal proceedings that lasted close to three years, in May 1927 Mahashay Rajpal was acquitted of all charges. The judge contended that Sec. 153A does not prohibit historical analysis of ‘prophets’ of different religions and if it were to be so applied, works of serious historians could also be subject to it.
As soon as justice was delivered, Muslims all over the country went off into a frenzy holding large protests against the judgement. In several places, riots broke out after provocative speeches given by religious leaders. Al-Jamiat an official arm of the Jamiat-Ulaima-i-Hind warned in an article that “under sharia the punishment for insulting the prophet is death and it is legally permissible to kill those who insult the prophet”.
Maulana Mohammad Ali, once held up by Mohandas Gandhi as a great “ambassador of Hindu-Muslim unity” in a provocative speech at the Jama Masjid in July 1927 warned that should the judgement not be reversed, Muslims would be compelled to take the law in their own hands. Even avowed secularists like Motilal Nehru remarked to his son that “the Musslmans of India have all gone mad”.
The primary organized opposition to the judgement was driven by the Khilafatists and the Ahmadis. Ahmadis printed posters in several cities urging a total economic boycott of Hindus in response to the perceived insult to their prophet. The then spiritual head of the Ahmadiya community, Mirza Bashir ud-din Ahmad, wrote to the British viceroy in support of an anti-blasphemy law where insult to the “prophet” should be clearly mentioned and made illegal.
In a cruel twist of karma, this is the same law that is used today in Pakistan to persecute the Ahmadiya community. The British introduced 295A, criminalizing future speech deemed insulting to religious groups, passed easily in parliament with widespread support. Lala Lajpat Rai, Hindu Mahasabha leader, called the legislation a “temporary measure” necessary to “satisfy some hyper sensitive folk”.
He also introduced an amendment to introduce a sunset clause of 1930 which was defeated. Few members objected to it on the grounds that it was a dangerous concession given to the Muslim community.
By this time Mahashay Rajpal was a marked man. In 1927, the same year he was acquitted, there were two unsuccessful attempts on his life — a wrestler named Khuda Baksh attacked him in September 1927 when he was sitting in his shop but Khatri Rajpal ji caught him and handed him over to the authorities. Khuda Baksh was convicted and sentenced to ten years in prison.
The next month, a Muslim man named Aziz Ahmed attacked Swami Satyanand ji mistaking him to Khatri Rajpal. Luckily, the attack was not fatal and Swami ji recovered after a couple of months. On April 6th, 1929 a 19 year old carpenter named Ilm ud din stabbed Mahashay Rajpal on his chest eight times while he was seated in the outer verandah of his shop. Mahashay Rajpal did not survive the attack and attained the lotus feet of Narayan on this day.
As word spread among the Hindus of Lahore, a crowd of thousands gathered. Fearing a law and order situation, the British authorities initially declined to give permission for a funeral procession but relented and gave permission for the next day. As the procession went across Lahore, people paid respects by flowering petals from their homes. In an editorial soon after his funeral, journalist and poet Nanak chand Naaz wrote of Mahashay Rajpal –
फ़ख से सर उनके ऊँ चे आसमान तक तक हो गए, हि दं ओु ने जब अर्थी उठाई राजपाल।
फू ल बरसाए शहीदों ने तेरी अर्थी पे खूब, देवताओंने तेरी जय जय बुलाई राजपाल।
हो हर इक हि न्दू को तेरी ही तरह दनिु निया नसीब जि स तरह तूने छुरी सि ने पै खाई राजपाल।
तेरे काति ल पर न क्यूँ इस्लाम भेजे लानतें, जब मुजम्मत कर रही हैं इक खुदाई राजपाल।
मैंने क्या देखा की लाखों राजपाल उठने लगे दोस्तों ने लाश तेरी जब जलाई राजपाल।
On the other hand, Mahashay Rajpal’s killer was represented in court by Mohammad Ali Jinnah, who argued for his innocence and at his funeral the poet Mohammad Iqbal, a favourite of Indian liberals today, eulogized the killer. Today his grave is a religious site in Pakistan and Pakistani textbooks eulogize him with the title of “Ghazi”.
After partition, Mahashay Rajpal’s family moved to Delhi from where “Rajpal and Sons” continues to operate today. Almost 70 years after his death, he was awarded the first “International Freedom to Publish Award” by then deputy PM LK Advani. Mahashay Rajpal inspired a generation and continues to inspire people today by his sacrifice.
References
Julia Stephens, The Politics of Muslim Rage: Secular Law and Religious
Sentiment in Late Colonial India, History Workshop Journal, Volume 77, Issue 1,
Spring 2014, Pages 45–64
Raj R. A Pamphlet and its (Dis)contents: A Case Study of Rangila Rasul and the
Controversy Surrounding it in Colonial Punjab, 1923–29. History and Sociology
of South Asia. 2015;9(2):146-162
Note: The article has been authored by @Vedic_Revival and @aryasanghi (Twitter usernames)
The ghost of Rangeela Rasool
Avatans Kumar
Avatans Kumar is a columnist, public speaker, and activist. A JNU, New Delhi, and the University of Illinois at Urbana-Champaign alumnus, Avatans holds graduate degrees in Lin ... MORE
On October 18, 2019, Kamlesh Tiwari, a Hindu, was brutally murdered by two alleged assailants in his home office in Lucknow, Uttar Pradesh (UP). According to the post-mortem report published in several media outlets, Tiwari was stabbed 15 times, mostly in his upper body. There were also two deep cut marks on his neck, an indication that the perpetrators attempted to slit his neck. In addition, he was also shot by a bullet. According to media reports, one of the assailants was allegedly upset with Tiwari because he had announced plans to make a movie called ‘Rangeela Rasool’ (The Colorful Prophet).
Prior to this, Kamlesh Tiwari had also said to have made ‘derogatory’ comments about Prophet Muhammad in December of 2015. He was promptly put behind bars by the state government where he spent several months. He was charged with several counts of Indian Penal Code sections. There were large scale protests against him, one of the largest one in Kaliachak in West Bengal about 980 kilometers east of Lucknow. Several thousand protesters filled the streets of Kaliachak and demanded Tiwari’s lynching, death by hanging. The mob turned violent. Several security personnel were injured and the mob damaged dozens of public and private properties.
Many consider such protests and uproars by Muslims a relatively recent phenomenon. According to Husain Haqqani of the Hudson Institute in New York, Muslims historically responded to such insults “by pointing out the flaws in other religions and outlining their own perfect faith.” He further writes: “Muslim emperors ruled over large non-Muslim populations while Muslim preachers and Sufi mystics worked to proselytize and win converts to Islam. But there is no record in those days of mob violence against foreign envoys or traders in retaliation for blasphemy against Muhammad or Islam allegedly committed by Islam’s enemies in distant lands.”
According to Haqqani, the seeds of this phenomenon were sown during the Western Colonial rule. “Secular leaders focused on opposing foreign domination, and Islamists emerged to claim that Islam is not merely a religion but also a political ideology…To this day, Islamists are often the ones who draw attention to otherwise obscure attacks on Islam and then use those attacks to muster popular support.” Notwithstanding Haqqani’s claim, protests, outrage, and killings over ‘insults’ to Islam and Prophet Muhammad, however, seem to have a history, albeit a shorter one. Prior to Kamlesh Tiwari, for example, it was the Charlie Hebdo killings that rocked the world. The French satirical weekly newspaper had published ‘objectionable’ cartoons. The mayhem at the Paris office of Charlie Hebdo cost 12 lives. Similarly, Danish cartoonist Kurt Westergaard and India-born British novelist Salman Rushdie invited the ire of the Muslim world with their works. Both received death threats and lived in hiding and under security protection for years. There were violent protests all around the world against their work.
Going back even further, it was Ilm Deen a little known 19-year old boy from Lahore. India was still under British rule. It was much before the Islamic Republic of Pakistan was carved out after dismembering India based on the Muslim demand for a separate state. Sir Syed Ahmed Khan, the intellectual fountainhead of Muslim nationalism in the Indian subcontinent, had declared in his March 15, 1888 Meerut speech that Hindus and Muslims could not remain equal in power. It was necessary “that one of them should conquer the other and thrust it down,” he roared to a cheering crowd. “To hope that both could remain equal is to desire the impossible and inconceivable,” he declared.
Ilm Deen, the son of a carpenter, had heard about a Hindu publisher, Mahashay Rajpal, who had published a ‘blasphemous’ book on Prophet Muhammad called ‘Rangeela Rasool’. The book was written by another Hindu named Pandit Chamupati Lal. Ilm Deen was passing by a mosque where a huge crowd had gathered. They were shouting slogans against the Hindu publisher of the book. The speaker in the Maszid roared: “Oh Muslims! The devil Rajpal has sought to dishonor our beloved Prophet Muhammad by his book.”
Ilm Deen was so incensed by this episode that on April 6, 1929, he purchased a dagger from the local bazar. Then he went straight to Rajpal’s shop and stabbed the dagger into Rajpal’s chest. Rajpal fell on the ground and died.
Ilm Deen was tried in the court and none other than Muhammad Ali Jinnah fought his case in the court. This was the only case, it is said that the founder of Pakistan would ever lose in his illustrious career. Ilm Deen was tried under British rule and was condemned to death by hanging by the British court. His funeral was attended by several thousand mourners. Allama Iqbal, an intellectual and poet extraordinaire, was one of them. Iqbal not only attended Ilm Deen’s funeral, he also gave his graveside eulogy. It is reported that Iqbal himself placed Ilm Deen’s body in the grave. With tears in his eyes, he reportedly said: “this young man left us, the educated men, behind” Ilm Deen was venerated with parks, streets, hospitals, and even a government guest-house named after him. He was given the titles of ghazi (“warrior of the faith”), and shaheed (a Muslim martyr) and a mausoleum was erected in his honor. The portrait of Jinnah, the founder of the Islamic Republic of Pakistan, still adorns the walls of the Aligarh Muslim University in India. Allama Iqbal, the poet of tarana-e-milli – a tribute to Muslim umma (nation), is still revered in India.
No comments:
Post a Comment